Czcigodni Bracia w kapłaństwie, Kochani Diecezjanie!

Bóg wstaje, a rozpraszają się Jego wrogowie

i pierzchają przed Jego obliczem ci,

którzy Go nienawidzą. (...)

A sprawiedliwi się cieszą i weselą

Przed Bogiem, i radością się rozkoszują.

Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu

(Ps 68, 2, 4-5)

1. Pełni wdzięczności, z weselem powtarzamy słowa Psalmisty Pańskiego. One bowiem pozwalają nam przeżyć na nowo to, co się stało blisko dwadzieścia wieków temu. Przed tajemnicą Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa pochylamy się głęboko. Ona zaś napełnia nasze dusze pogodą i nadzieją.

Ma to miejsce zwłaszcza wtedy, kiedy na tamto wydarzenie spoglądamy w oparciu o różne współczesne nam doświadczenia. I widzimy, że często złudzenie dobra wypiera to, co prawdziwe! Przestrzega nas przed tego rodzaju sytuacjami Jan Paweł II wskazując na Osobę Zbawiciela: " Faktem jest, że Chrystus, przeciwnie niż fałszywi mistrzowie z wczoraj i dzisiaj, nie zawodzi. On zna stworzenie ludzkie do głębi i wie, że aby dojść do życia, powinno ono dokonać przejścia - Paschy - od niewoli grzechu do wolności dzieci Bożych, zapierając się starego człowieka, ażeby stworzyć przestrzeń dla człowieka nowego, odkupionego przez Chrystusa" (Watykan, 4 marca 2001 r.).

2. W czasie Wielkiego Postu przygotowywaliśmy się na spotkanie z Jezusem Zmartwychwstałym, oczyszczając nasze sumienia w sakramencie pokuty; otwierając się coraz bardziej na nowego człowieka przez modlitwę i dobre czyny, tak potrzebne nam i naszemu otoczeniu. Każdego nowego dnia naszego życia coraz bardziej przekonujemy się, jak bardzo - te dobre czyny - są niezbędne dla odrodzenia życia publicznego.

Zło zawłaszczyło naszym życiem społecznym, gospodarczym i kulturowym. Rodzi się pytanie: W jaki więc sposób możemy odzyskać tę duchową przestrzeń, konieczną dla nowego człowieka? W Liście Apostolskim Na początku nowego tysiąclecia znajdujemy odpowiedź na nasze poszukiwanie. Papież przypomina nam to, z czym od dawna spotykamy się w Kościele: " Właśnie w Chrystusa zmartwychwstałego wpatruje się dzisiaj Kościół. Czyni to idąc śladami św. Piotra, który łzami odkupił swoje zaparcie się Chrystusa i znów poszedł za Nim, wyznając Mu - ze zrozumiałą bojaźnią - swą miłość: ´Panie, Ty wiesz, że Cię kocham´ (J 21, 15-17) . Czyni to stając u boku Pawła, który spotkał Chrystusa na drodze do Damaszku i został oślepiony Jego blaskiem: ´Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk´ (Flp 1, 21). W dwa tysiące lat po tych wydarzeniach Kościół przeżywa je tak, jak gdyby dokonały się dzisiaj. (...) Pokrzepiony tym doświadczeniem, Kościół wyrusza dziś w dalszą drogę, aby głosić Chrystusa światu na początku trzeciego tysiąclecia: On jest ´wczoraj i dziś, ten sam także na wieki´ (Hbr 13, 8)" (NMI, 28).

3. My również z Chrystusem Zmartwychwstałym chcemy na nowo podjąć nasze zadania i obowiązki, nasze trudy i zwycięstwa. Wiemy bowiem i coraz bardziej doświadczamy tego, że tylko Jezus może nam dopomóc i tylko w Nim jest nasze zbawienie. Parę tygodni temu zostały opublikowane dokumenty Drugiego Polskiego Synodu Plenarnego. Są one owocem naszych modlitw i poszukiwań. I w nich znajdujemy słowa, które winny nas umacniać w dobru i prawdzie.

"Od liturgicznego poematu Księgi Rodzaju o stworzeniu - czytamy - aż po pieśń Miasta Świętego (...) natchnieni autorzy głoszą zamysł zbawienia jako wielkie błogosławieństwo Boże. Jego spełnieniem stała się Godzina Jezusa (J 12, 23; 13, 1) - Godzina śmierci, zmartwychwstania i zajęcia miejsca po prawicy Ojca raz na zawsze (Rz 6, 10; Hbr 7, 27; 9, 12). Jest to jedyne wydarzenie w dziejach, które nie przemija. Miało ono swoje miejsce w historii, ´ale jest wyjątkowe, ponieważ wszystkie inne wydarzenia historyczne występują tylko raz i przemijają, znikają w przeszłości. Misterium Paschalne Chrystusa - przeciwnie - nie może pozostawać jedynie w przeszłości. (...) Wydarzenie Krzyża i Zmartwychwstania trwa i pociąga wszystko ku Życiu´ (KKK, 1085)" (II Polski Synod Plenarny, Pallottinum 2001, str. 190-191).

Miliony osób odchodzi z tego świata, w ludzkiej niepamięci giną przeróżne ideologie, a "Wydarzenie Krzyża i Zmartwychwstania" trwa. Świadkiem tego i to niesłychanie wymownym, są nasze dzieje, jest nim historia Podlasia.

4. Ukochani Bracia i Siostry, zaledwie kilka tygodni temu śpiewaliśmy dziękczynne Te Deum laudamus za głębokie i pouczające przeżycia Wielkiego Jubileuszu. Od jego zaś zakończenia każde ludzkie serce zdaje się w cichości duszy nucić pieśń do Ducha Świętego - Veni Creator Spiritus. Modlimy się do Niego, aby był stale z nami, żeby swoim światłem pomagał nam w dokonywaniu wyborów, abyśmy potrafili zawierzyć Prawdzie i trwać w Miłości. To są przecież podstawy naszego życia, życia każdego człowieka.

I dlatego nasza uwaga kieruje się ku temu wszystkiemu, co może i powinno nam dopomóc w zawierzeniu Chrystusowi. Najpierw zwracamy się ku Pismu Świętemu, w którym zawarte są słowa Życia. Następnie sięgamy do Sakramentów Świętych, bo dzięki nim stajemy się uczestnikami Życia Bożego. Nie możemy zapomnieć o Bożych przykazaniach, o życiu z wiary.

Nasza Diecezja wkracza w nowe tysiąclecie, ubogacona w specjalny "Dokument Pastoralny". Na kilkudziesięciu stronicach tej książeczki znajdujemy wiele z tego, co może nam pomóc w przemianie naszych serc, w poszerzaniu przestrzeni dobra i sprawiedliwości - na wsi i w mieście, w domu i na ulicy.

5. Drodzy Diecezjanie, dzieląc się dzisiaj radosną prawdą o zmartwychwstaniu Chrystusa, składam - w pierwszym roku trzeciego tysiąclecia moc najlepszych życzeń Wszystkim, którzy przebywają na terenie naszej Diecezji. Tymi życzeniami obejmuję również Duchownych i Wiernych Cerkwi Prawosławnej, zwłaszcza, że w tym roku tego samego dnia świętujemy tajemnicę Zmartwychwstania Pańskiego.

Niech Chrystus Zmartwychwstały hojnie nas ubogaca swymi łaskami. Nasze zaś sumienia niech będą czyste, a serca otwarte na dary Syna Bożego. Matka Najświętsza, która jako pierwsza spotkała się ze swoim Synem po zmartwychwstaniu, niech nas uczy, jak mamy zbliżać się do źródła życia, aby owoce Chrystusowej Miłości mogły coraz częściej gościć i ujawniać swą moc w naszym postępowaniu.

Radujmy się Wielkanocną Tajemnicą.

Śpiewajmy Bogu hymn uwielbienia i chwały, gdyż naprawdę " Wesoły nam dziś dzień nastał". Alleluja!