Styl malarstwa

Cały pentaptyk, chociaż wykonany współcześnie, został namalowany w stylu tablicowego malarstwa gotyckiego, jakie spotykamy na terenach polskich i w innych krajach europejskich w pierwszej połowie XV w. i zgodnie z zasadami sztuki, jakie ówcześnie panowały. Ożywione wewnętrznie, wyidealizowane postacie Madonny i Dzieciątka, z łagodnym uśmiechem, o podobnych rysach twarzy, fałdy długich szat spływające wzdłuż ciała, złote tło symbolizujące nadprzyrodzoność przedstawianych postaci i charakterystyczne ostre, złociste promienie, odchodzące od postaci Maryi, jakie widzimy w tarchomińskim obrazie, to cechy, jakie charakteryzowały malarstwo epoki „Pięknych Madonn”. Ułożenie płaszcza i białego szala Madonny zdradza cechy tzw. stylu „łamanego”, który występował w XV w. na terenach Polski.
Pod względem tematu oraz kolorystyki tarchomiński obraz nawiązuje do Madonny z Różą z bydgoskiej kolegiaty, którą znawcy uważają za arcydzieło sztuki gotyckiej i za jeden z najpiękniejszych wizerunków Matki Bożej słynących łaskami, czczonych w Polsce. Bydgoska Madonna pochodzi prawdopodobnie z XV w. z kolońskiej szkoły S. Lochnera, którego malarstwo na tle innych szkół nadreńskich i europejskich oceniane jest najwyżej przez znawców sztuki.

Przesłanie i treść teologiczna wizerunku

Wizerunek Matki Bożej Pięknej Miłości zawiera w sobie niezwykle bogatą symbolikę i ogromne bogactwo przekazywanych treści. Ukazuje nam Maryję jako Matkę Pięknej Miłości, która jest naszą Przewodniczką i Orędowniczką na drodze ku Chrystusowi, jako niosącą Chrystusa do ludzi, Królową i Matkę Kościoła, Niewiastę Apokaliptyczną.
Inspiracją do namalowania obrazu były przede wszystkim słowa z Pisma Świętego: „Jam Matka Pięknej Miłości”, pochodzące z przemowy Uosobionej Mądrości z Księgi Syracha (Syr 24, 24). Słowa te są umieszczone na banderoli u stóp Pani Tarchomińskiej i wskazują na Jej tytuł i najważniejsze przesłanie Maryi: Ona jest Tą, która uczy nas Pięknej Miłości jako Nauczycielka i Matka, która prowadzi nas do źródła tej Miłości - swego Syna Jezusa Chrystusa.
Matka Pięknej Miłości przyrównywana jest w Księdze Syracha do winnego krzewu, którego kwiaty „wydały owoc szlachetny i bogaty” (Syr 24, 17). Tym najszlachetniejszym owocem jest Jednorodzony Syn Najświętszej Dziewicy - Pan nasz Jezus Chrystus. Trzymana przez Panią Tarchomińską róża jest wyrazem Jej miłości do Chrystusa i do nas - Jej dzieci. Róża jest jednocześnie uosobieniem samej Maryi. Różą jest też sam Jezus, „owoc Jej żywota”, którego Ona urodziła, wychowała, przy którego śmierci była obecna. Róża jest również symbolem zapowiadającym męczeńską śmierć Chrystusa - Króla męczenników.
Najświętsza Dziewica kocha wszystkich, którzy czczą Jej Syna. Słowami Uosobionej Mądrości mówi do nas: „Udzielam się wszystkim moim synom, którzy ustawicznie oddają Mu cześć, (...) zbliżcie się do Mnie, nasyćcie się moimi owocami” (Syr 24, 18-19). Ona jako Matka „pięknej miłości, świętej nadziei, wiedzy i bogobojności” (Syr 24, 24) jest naszym umocnieniem i naszą niezawodną Orędowniczką.
Na obrazie mały Jezus wskazuje nam swą lewą ręką na Maryję, jakby chciał powiedzieć, że możemy Jej bezgranicznie zaufać tak, jak On. Maryja niosąca Chrystusa - Boga do ludzi jest zarazem naszą niezawodną Przewodniczką na drodze życia, Przewodniczką na drodze ku Chrystusowi. Ona, Matka Pięknej Miłości, głęboko zjednoczona z Chrystusem, nieomylnie kieruje nasze kroki ku Niemu.

Królowa i Matka Kościoła

Na omawianym wizerunku królewską godność Maryi jako Królowej wyraża korona oraz królewski płaszcz ozdobiony złotymi liliami andegaweńskimi. Nawiązują one do stroju św. Jadwigi, królowej Polski, żony Władysława Jagiełły, córki Ludwika Węgierskiego z dynastii andegaweńskiej. Kolor Jej szat zewnętrznych, mający ciemny odcień firmamentu jest symbolem nieba, znakiem nieskazitelności, niezawisłości, czystości; jest kolorem Matki Najświętszej, ponieważ Ona posiada wszystkie te przymioty.
Ukazana w stroju królewskim Maryja przypomina nam, że jest Ona Królową: Matką Chrystusa Króla Wszechświata, Królową naszej ojczyzny, parafii, rodziny i naszą Królową. Jest Królową zatroskaną o każde serce ludzkie, pragnącą wszystkich ludzi doprowadzić do Królestwa Niebieskiego.
Wizerunek Matki Bożej Pięknej Miłości - Pani Tarchomińskiej wkomponowany jest w pentaptyk o kształcie świątyni starochrześcijańskiej, stanowiąc jego centralną część. W ten sposób ukazuje Jej rolę jako Matki Kościoła, którego Głową jest Chrystus. Jako Matka Chrystusa jest Ona zarazem pierwszym i najdoskonalszym członkiem Kościoła, wywyższonym ponad aniołów i wszystkich świętych. Fakt ten uświadamia nam jednocześnie, do jak wzniosłej społeczności należymy i skłania do modlitwy o odczytanie naszego powołania w tej nadprzyrodzonej społeczności.
Matka Pięknej Miłości na obrazie tarchomińskim ukazana jest jako Niewiasta „obleczona w słońce”, z księżycem pod stopami (Ap 12, 1). Tradycja i liturgia od czasów starożytnych dostrzegały w tym tekście Apokalipsy, oprócz uosobienia Kościoła, Izraela czy niewiasty z Księgi Rodzaju, również postać Maryi.
Promienie słoneczne otaczające postać Maryi i nimb wokół Jej głowy ukazują blask Jej szczególnej świętości, przypominają o Jej Niepokalanym Poczęciu, o Jej szczególnym odkupieniu dzięki zasługom Chrystusa. Ukazują Ją jako Jutrzenkę, która przyniosła nam Słońce - Chrystusa i która zapowiada Jego powtórne przyjście w chwale. Przypominają też o tym, że jest Ona „nowym stworzeniem” i zapowiedzią naszego nowego życia, jeśli otworzymy swe serce na działanie łaski. Złote tło zwiększa wrażenie nadnaturalności i nieziemskości; jest też symbolem niebiańskiej doskonałości, w której przebywają Jezus i Maryja i z której zstępują ku nam.
Księżyc pod stopami Najświętszej Panny symbolizuje zmienność, ponad którą została Ona wyniesiona, Jej zwycięstwo nad grzechem, a także przemijalność i znikomość ziemskiego świata, które jest tylko odblaskiem świata prawdziwego, wiecznego, nadprzyrodzonego, ku któremu zmierzamy.
Przypomnienie apokaliptycznej wizji „Niewiasty obleczonej w słońce” uświadamia, że walka ze złem na tej ziemi trwa nieustannie i trwać będzie aż do powtórnego przyjścia Chrystusa w chwale. Razem z Matką Pięknej Miłości, u Jej stóp, w Jej Niepokalanym Sercu możemy z ufnością i radością bezpiecznie oczekiwać nadejścia Chrystusa na końcu czasów, a także w każdej Eucharystii, w Słowie Bożym i w drugim człowieku.

Nasza odpowiedź

Matka Pięknej Miłości i Jej Jednorodzony Syn są zwróceni ku nam ze swoim darem Pięknej Miłości i oczekują naszej odpowiedzi. Człowiek współczesny, zatopiony w doczesności i w wirze codziennych spraw jest w głębi swego jestestwa spragniony pięknej, najczystszej, niepowtarzalnej, wiecznej miłości, jaką nam może ofiarować Chrystus, jakiej uczy nas Matka Najświętsza. Na pustyni współczesnego świata świątynia Matki Bożej Pięknej Miłości i Kaplica Matki Bożej są oazą, gdzie w ciszy i rozmodleniu możemy napełniać nasze serca Bożą Miłością.