Bośnia

Rozległy, górzysty krajobraz byłej Jugosławii. Wśród lasów i gęstych krzewów w 1997 r. wciąż natykali się na ślady niedawno zakończonego konfliktu. Polski 18. batalion powietrzno-desantowy, który wtedy właśnie wyjechał do Bośni i Hercegowiny z misją pokojową NATO, by służyć tam przez rok.
Stacjonowali w trudnym miejscu, bo przy granicy stykały się trzy narodowości: muzułmanie, Serbowie i Chorwaci. Kilka lat wcześniej tworzyli rodziny. My jednak zobaczyliśmy już ludzi, którzy się wzajemnie nienawidzili i wciąż szukali okazji do zemsty - opowiada ks. Śliwiński.
Ta sytuacja stała się okazją zaprezentowania niedostrzeganych dotąd walorów - jak zaznacza Kapelan - żołnierza polskiego. - Doskonale sprawdzaliśmy się jako rozjemcy. Ceniono nas w tej roli często bardziej niż Niemców, Włochów, Finów czy Amerykanów - mówi.

Historia zbliża

Autentyczne współczucie i zrozumienie w stosunku do miejscowej ludności odróżniało Polaków od żołnierzy innych narodowości. Dzięki temu kontakty były bardziej serdeczne. - Znamienne, że tylko nasze honkery pozdrawiały bośniackie kobiety i dzieci - mówi ks. Śliwiński.
Serdeczność kontaktów tłumaczy także przeszłością historyczną. - Po powstaniu listopadowym i styczniowym część polskich XIX-wiecznych emigrantów osiadło na Bałkanach. Żenili się, zakładali wsie, miasteczka. Stawiali kościoły i mieli katolickich księży. Stolicą tej ludności był Priavor - tłumaczy Ksiądz Kapelan. Dobre relacje tłumaczy też wspólnymi doświadczeniami z partyzantki z czasu II wojny światowej. - 1 listopada poszliśmy oczyścić kurhan w Srbak nad Sawą. Krok w krok szedł za nami starzec. W końcu Bośniak podszedł do nas. Przywitał się serdecznie i zapowiedział, że Polakom zawsze pomoże, bo są godni szacunku - podpułkownik w koloratce wraca do zdarzenia, gdy w 1997 r. stacjonował z wojskiem w Bośni. - Opowiadał, jak polscy mężczyźni na terenie byłej Jugosławii walczyli przeciw niemieckiemu najeźdźcy. Twierdził, że znał wszystkich 36 Polaków, którzy leżą w tej mogile, że z nimi walczył ramię w ramię. Powiedział, że do końca życia będzie się troszczył o kurhan. Z jego szczytu wskazywał nam miejsca, gdzie niegdyś były polskie wioski, dodając: „Polacy to prawi żołnierze i przyjaciele”. Byliśmy zaszczyceni. Zrozumieliśmy też, dlaczego w stosunku do nas Serbowie i Chorwaci byli tak wyjątkowo gościnni. Goszcząc nas, mimo strasznej biedy, stawiali na stoły wszystko, co mieli.

Nie taki mocny

Podstawową rolą kapelana jest posługa duszpasterska: Msza św., spowiedź św. oraz organizowanie ceremonii patriotycznych. Ale kapelan nie powinien zaszyć się w swoim „campie”, stać tylko przy ołtarzu. - Jego obowiązkiem jest być 24 godziny na dobę z żołnierzami - twierdzi ks. Mariusz. - Z żołnierzami trzeba ruszyć w teren. Po prostu z nimi być.
Był więc z nimi, gdy poskramiali odradzające się konflikty, gdy ruszali rozminowywać pole. Wtedy bowiem odczuwa się ciężar ciągłego zagrożenia. Co prawda, żołnierze zawsze mogli napisać list i obiecać żonie i dzieciom, że za kilka miesięcy będą razem. Jednak przecież pewności do końca nigdy mieć nie mogli. Zwykłe wyjście na sąsiedni trawnik mogło się skończyć utratą nogi. Stresująca jest też pojawiająca się nieustannie tęsknota za krajem. - W ekstremalnych warunkach rodzą się problemy, których nie są w stanie rozwiązać dowódcy. Gdy nie ma psychologa, tę funkcję w jakimś stopniu spełnia ksiądz. Stąd były nasze częste, nocne Polaków spotkania. Rozmawialiśmy o wielu nurtujących sprawach.

Liban na horyzoncie

Po powrocie pięć lat był proboszczem w Świdwinie na Pomorzu Zachodnim (diecezja koszalińsko-kołobrzeska). Wybudował tam kościół garnizonowy pw. Wniebowstąpienia Pańskiego. Jako kapelan opiekował się żołnierzami stacjonującej tam 1 Brygady Lotnictwa Taktycznego, 21 Bazy Lotniczej i 39 i 40 Eskadry Lotniczej. (Lotnisko Wojskowe w Świdwinie należy do największych w Polsce i jest najbardziej wysuniętą taką placówką na zachód). - Ta praca - podkreśla Ksiądz Kapelan - była moją radością.
Gdy dowiedział się, że polscy żołnierze w Libanie będą potrzebować wsparcia duszpasterza, zgłosił się. Od listopada jest już w strukturach ONZ w Libanie w ramach misji „unifil”. - Będziemy chronić granicę libańsko-izraelską. Myślę jednak, że to zadanie łatwiejsze niż w Bośni.