13. Joseph William Tobin, CSsR, Amerykanin – arcybiskup Indianapolis

Urodził się 3 maja 1952 w Detroit jako najstarszy z trzynaściorga rodzeństwa. Po nauce w szkole wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela (redemptorystów, CSsR), w którym 5 sierpnia 1972 złożył pierwsze śluby a 21 sierpnia 1976 – wieczyste. Święcenia kapłańskie przyjął 1 czerwca 1978, po czym posługiwał wśród emigrantów hiszpańskojęzycznych w różnych miejscach, głównie w Detroit i Chicago, zdobywając duże doświadczenie duszpasterskie, m.in. w parafiach i głoszenie rekolekcji dla młodzieży i dorosłych, pracę z ruchami kościelnymi i w trybunale archidiecezjalnym oraz zaangażowanie na rzecz pokoju, sprawiedliwości i integralności stworzenia. W 1991 został radnym generalnym swego zgromadzenia a 9 września 1997 – przełożonym generalnym (do 2009). 2 sierpnia 2010 Benedykt XVI mian opwałgo sekretarzem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz arcybiskupem tytularnym (sakrę przyjął 9 października tegoż roku). Na tym stanowisku starał się załagodzić napięcia między Stolicą Apostolską a żeńskimi zgromadzeniami zakonnymi w USA. 18 października 2012 papież mianował go arcybiskupem Indianapolis.

14. Anthony Soter Fernandez, emerytowany arcybiskup Kuala Lumpur (Malezja)

Urodził się 22 kwietnia 1932 w Sungai Petani, w diecezji Penang, w rodzinie pochodzenia indyjskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 10 grudnia 1966 roku. 29 września 1977 roku został mianowany biskupem Penang i otrzymał sakrę biskupią w dniu 17 lutego 1978. W dniu 2 lipca 1993 roku został mianowany arcybiskupem stolicy Malezji, Kuala Lumpur i 10 listopada tego samego roku odbył ingres. Rządził stołeczną metropolią do 15 kwietnia 2003. Od tej daty mieszka w Wyższym Seminarium Duchownym diecezji Penang, gdzie poświęcił się formacji kapłanów jako ojciec duchowny. Był Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Malezja-Singapur-Brunei przez dwie kadencje, od 1987 do 1990 i ponownie od 2000 do 2003 roku – Jest pierwszy kardynałem Malezji.

15. Renato Corti, emerytowany biskup diecezji Novara (Włochy)

Urodził się w Galbiate, w prowincji Como, a terenie archidiecezji mediolańskiej 1 marca 1936. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1959 roku z rąk ówczesnego arcybiskupa Mediolanu, Giovanniego Battisty Montiniego (przyszłego papieża Pawła VI). Do 1967 r pracował w duszpasterstwie, a następnie był ojcem duchownym w Kolegium Arcybiskupim w Gorla. Podobne funkcje pełnił w Saronno. W 1980 ówczesny arcybiskup Mediolanu, Carlo Maria Martini mianował go wikariuszem generalnym. 30 kwietnia 1981 św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Mediolanu, przydzielając stolicę tytularną Zallata. Sakrę przyjął 6 czerwca tego samego roku. Obok obowiązków diecezjalnych pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Episkopatu Włoch ds. duchowieństwa. Mianowany 19 grudnia 1990 roku św. Jan Paweł II mianował go biskupem Novary. Obowiązki te pełnił do 24 listopada 2011, kiedy Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z powodu ukończenie przewidzianego prawem wieku. Przez dziesięć lat - do 2005 roku był wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch. W lutym 2005 roku głosił rekolekcje dla Kurii Rzymskiej – ostatnie w których uczestniczył św. Jan Paweł II. W 2015 roku Papież Franciszek powierzył jemu napisanie rozważań tradycyjnej Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek w rzymskim Koloseum.

16. Sebastian Koto Khoarai, OMI, emerytowany ordynariusz Mohale’s Hoek (Lesotho)

Urodził się w Koaling, w diecezji Leribe, 11 września 1929 roku. Wstąpił do Oblatów Maryi Niepokalanej. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1956 r. 10 listopada 1977 r. został mianowany biskupem Mohale’s Hoek. Sakrę przyjął 2 kwietnia 1978. W maju 2006 roku złożył rezygnację z pełnionych obowiązków w związku z ukończeniem przewidzianego prawem wieku, ale był administratorem apostolskim tej diecezji do lutego 2014 roku. Od 1982 do 1987 roku był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Lesotho. Jest pierwszym kardynałem Lesotho.

17. Ks. Ernest Simoni, kapłan archidiecezji Szkodra -Pult (Albania)

Urodził się 18 października 1928 r. w Troshani, wiosce położonej kilka kilometrów od Szkodry, w rodzinie głęboko religijnej. W wieku dziesięciu lat wstąpił do Kolegium Franciszkanów w Troshani, rozpoczynając proces formacji do kapłaństwa. W 1948 roku, u szczytu prześladowań komunistycznego reżimu Envera Hodży również klasztor franciszkanów został złupiony i przekształcony w miejsce tortur. Wszyscy bracia zostali rozstrzelani, a nowicjusze wydaleni. Jako dwudziestolatek został wysłany przez reżim, aby uczyć w odległej wiosce w górach. Jego praca nauczycielska stała się przede wszystkim ewangelizacją. Po dwóch latach ciężkiej służby wojskowej (1953-55), ukończył tajne studia teologii i 7 kwietnia 1956 roku został wyświęcony na kapłana w Szkodrze. Będąc posłusznym biskupowi inkardynował się do diecezji, choć w głębi serca pozostał franciszkaninem. 24 grudnia 1963, po Pasterce został aresztowany i przewieziony do więzienia w Szkodrze, gdzie przetrzymywano go w izolatce. Został skazany na karę śmierci, ale wyrok zamieniono na 25 lat katorgi. W więzieniu stał się ojcem duchowym więźniów i ich autorytetem. 22 maja 1973 roku został ponownie skazany na śmierć jako domniemany inicjator buntu, ale ze względu na korzystne dla niego zeznania strażników wyrok nie został wykonany. Przez 18 lat był więziony, w tym dwanaście ciężko pracując w kopalni. Po uwolnieniu w 1981 roku, był wciąż uważany za „wroga ludu” i zmuszony do pracy w kanalizacji w Szkodrze. Jednocześnie potajemnie sprawował posługę kapłańską, aż do upadku reżimu w 1990 roku. Od tej pory nadal służy jako pokorny duszpasterz angażując się pojednanie wielu ludzi i uwolnienie ich od żądzy zemsty. Jego świadectwem był głęboko poruszony Ojciec Święty podczas wizyty w Tiranie w dniu 21 września 2014 r.