Wielki Tydzień

Wielki Tydzień rozpoczyna się Niedzielą Palmową, podczas której przeżywamy pamiątkę uroczystego wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy.
Triduum Paschalne rozpoczyna się w Wielki Czwartek Mszą św. Wieczerzy Pańskiej. Istotę Triduum stanowią trzy fazy misterium paschalnego: uczta pożegnalna i zarazem zapowiedź ofiary krzyżowej, śmierć na krzyżu i złożenie w grobie oraz zmartwychwstanie.

Pascha

Centralnym wydarzeniem żydowskich świąt paschalnych był uroczysty posiłek, zwany paschą. Rzeczywistość tych świąt obejmuje trzy poziomy: paschę historyczną - przejście Izraelitów z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej, paschą duchową - przejście z niewoli grzechu do stanu łaski i paschę eschatologiczną - przejście z doczesności do wieczności. Żydzi obchodząc Paschę świętowali przejście z niewoli do wolności, od smutku do radości, od żałoby do wesela, od ciemności do światłości i od niewolniczej pracy do odkupienia. W chrześcijaństwie, zgodnie z tradycją apostolską, która wywodzi się od dnia zmartwychwstania Chrystusa, misterium paschalne Kościół obchodzi co tydzień - w niedzielę, która jest nazywana Dniem Pańskim. Pascha Chrystusa to Jego przejście z tego świata do Ojca - przez Mękę i Śmierć do chwały Zmartwychwstania. Pascha ucznia Chrystusa to przechodzenie do życia w łasce Bożej. Mocą Męki i Zmartwychwstania Pana Jezusa jesteśmy wyzwoleni ze śmierci spowodowanej grzechami. Triduum Paschalne w znakach liturgicznych i sakramentach przypomina i uobecnia Paschę Chrystusa, z którą Kościół jednoczy się wewnętrznie.

Wielki Czwartek

Wydarzenia Wielkiego Czwartku to Ostatnia Wieczerza Chrystusa z Apostołami, ustanowienie Najświętszego Sakramentu i sakramentu kapłaństwa. Chrystus umywa nogi Apostołom, wygłasza do uczniów żarliwą mowę i modli się do Ojca za nimi, zapowiada swoją mękę i śmierć. Po uczcie udaje się na Górę Oliwną, do Ogrodu Getsemani i tam, w oczekiwaniu na aresztowanie, przeżywa mękę konania i krwawego potu. Wszystkie wydarzenia osnuwa cień zbliżającej się śmierci Chrystusa.
W Wielki Czwartek rano w katedrze sprawowana jest tzw. Msza św. krzyżma. Odprawia ją biskup razem z kapłanami z diecezji. Podczas tej Mszy św. biskup błogosławi olej chorych oraz święci olej krzyżma. Księża biorą później te oleje do swoich parafii. W noc paschalną przy sprawowaniu sakramentów używa się już nowego krzyżma. Ta Msza św. ukazuje szczególną znak pełni kapłaństwa biskupa i ścisły związek oraz łączność posługiwania kapłanów z biskupem.
Po południu, przed Mszą św. Wieczerzy Pańskiej, w kościołach z tabernakulum zabiera się Najświętszy Sakrament - puste i otwarte ma uświadomić nam, że Jezus pojmany po Ostatniej Wieczerzy został odłączony od swoich bliskich i wydany w ręce wrogów. Pierwsze czytanie tego dnia nawiązuje do święta Paschy i spożywania przy tej okazji wieczerzy. Ma być ona powtarzana co roku, na pamiątkę odnowy przyjaźni z Bogiem i wyjścia z kraju niewoli. Drugie czytanie mówi o ustanowieniu Eucharystii, która jest szczytem liturgii i całego życia chrześcijańskiego. Ewangelia mówi o tym, jak Jezus myje nogi Apostołom. To, że nas kocha przejawia się w zwykłej, powszedniej czynności. Największą miłość, prowadzącą aż do śmierci, Chrystus łączy z codzienną miłością, objawiającą się na przy każdej okazji. Po Mszy św. na pamiątkę pojmania, przesłuchiwania i aresztowania Jezusa Najświętszy Sakrament przenosi się do tzw. Ciemnicy.

Wielki Piątek

Wielki Piątek to dzień śmierci Pana Jezusa. W tym dniu obowiązuje post ścisły, nie odprawia się Mszy św., w kościołach nie używa się dzwonów, milkną organy. Głębię tego wszystkiego, co się w tym dniu wydarzyło, doskonale pokazuje Liturgia Wielkiego Piątku. Obrzędy tego dnia składają się z trzech głównych części: Liturgii Słowa Bożego, adoracji Krzyża i Komunii św. wraz z procesją do Grobu Pańskiego.
Pod koniec Mszy św. Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek ma miejsce tzw. obnażenie ołtarza: zdejmuje się z niego obrus, krzyż i świeczniki. Liturgia Wielkiego Piątku zaczyna się przy ołtarzu obnażonym, tak jak Jezus został odarty z szat podczas swej męki. Wchodzi procesja, po dojściu przed ołtarz celebrans i asystujący padają na twarz, a wszyscy klękają i modlą się w milczeniu. Upadnięcie na twarz i leżenie krzyżem oznacza uniżenie się człowieka oraz smutek i ból Kościoła.
Pierwsze czytanie z proroka Izajasza przypomina, że Bóg zapowiada nasze odkupienie już na wiele wieków przed nadejściem Mesjasza. Mówi też, jak straszne męki i wzgarda ze strony ludzi czekają Sługę Jahwe, a mimo tego zapowiadany Odkupiciel podejmuje się wziąć na siebie winę ludzi zupełnie dobrowolnie. Drugie czytanie tłumaczy istotę zbawienia i przedstawia Chrystusa jako arcykapłana, jedynego pośrednika między Bogiem a ludźmi. Czytanie Ewangelii - opisu Męki Pańskiej - zazwyczaj odbywa się z podziałem na role. Męka Pańska wg św. Jana jest zapisem naocznego świadka zdarzeń.
Po odczytaniu Męki Pańskiej następuje adoracja Krzyża. Wszyscy wierni podchodzą do krzyża, aby przez przyklęknięcie i symboliczny pocałunek wyrazić osobiste przyjęcie odkupienia. Wykonując ten zewnętrzny gest mamy poświadczyć swoją wewnętrzną postawę, że przyjmujemy odkupienie, jakie nam Jezus daje, jakiego w naszym imieniu dokonał. Adorując Krzyż i całując go mówimy Jezusowi, że ten wielki dar odkupienia przyjmujemy i zobowiązujemy się przestrzegać Jego nauki. W piątą niedzielę Wielkiego Postu w kościołach zostają zasłonięte krzyże. Adoracja rozpoczyna się od odsłonięcia krzyża, któremu towarzyszy antyfona: „Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata” - słowa te podkreślają, że w krzyżu widzimy nie tylko symbol śmierci, ale źródło naszego zbawienia. Po adoracji wierni przystępują do Komunii św., następnie odbywa się procesja, w której przenosi się Najświętszy Sakrament do Grobu Pańskiego i wystawia do adoracji. Przeniesienie Eucharystii przypomina zdjęcie z krzyża i pogrzeb Chrystusa.

Wielka Sobota

W Wielką Sobotę Kościół czuwa przy Grobie Pańskim, rozważając Mękę i Śmierć Chrystusa oraz Jego zstąpienie do otchłani. Modlimy się i zachowujemy post w oczekiwaniu na Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Tradycyjnie w Wielką Sobotę od rana w kościołach święci się pokarmy.

Wigilia Paschalna

Wigilia Paschalna jest najważniejszym momentem celebracji Zmartwychwstania; składa się z czterech części: Liturgii Światła (pobłogosławienie ognia i przygotowanie Paschału, procesja z Paschałem i orędzie wielkanocne), Liturgii Słowa, Liturgii Chrzcielnej (pobłogosławienie wody chrzcielnej, odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych) i Liturgii Eucharystycznej.
Liturgia Światła. Uroczystość rozpoczyna się przy rozpalonym ognisku. Najpierw celebrans święci ogień, a następnie zapala od niego świecę paschalną, która jest symbolem Chrystusa. Przed zapaleniem Paschału kapłan żłobi w nim znak krzyża oraz pierwszą i ostatnią literę alfabetu greckiego: Alfę i Omegę; ponadto na Paschale zaznacza się rok oraz ozdabia go pięcioma gwoździami, które wyznaczają krzyż i symbolizują rany Jezusa. Paschał zapalany jest od poświęconego ognia i procesyjnie wnoszony do kościoła z trzykrotnym wezwaniem: „Światło Chrystusa”. Następnie odbywa się okadzenie księgi i Paschału oraz odśpiewanie Orędzia Paschalnego. Treść Orędzia pokazuje, jak zmartwychwstanie Jezusa wpisuje się w Boży plan zbawienia ludzi.
Sobotnia Liturgia Słowa jest bardzo rozbudowana i może składać się na nią aż 9 czytań: siedem ze Starego Testamentu i dwa z Nowego, w tym Ewangelia. Po każdym czytaniu jest psalm, a później modlitwa kapłana. Modlitwy doskonale interpretują czytania, za każdym razem pokazując dopełnienie się opisywanych wydarzeń w Jezusie Chrystusie. Po czytaniach ze Starego Testamentu śpiewa się uroczyste Chwała na wysokości Bogu, podczas którego dzwonią dzwony. Wtedy od Paschału zapala się świece na ołtarzu.
Liturgia Chrzcielna rozpoczyna się modlitwą i śpiewaną Litanią do Wszystkich Świętych. Po niej następuje błogosławieństwo wody chrzcielnej, podczas którego celebrans trzykrotnie wkłada Paschał do wody. Po chrzcie (jeśli ktoś przystępuje do tego sakramentu) wierni zapalają swoje świece od Paschału i odnawiają przyrzeczenia chrzcielne. Potem następuje pokropienie wodą święconą i modlitwa wiernych.
Sprawowanie Eucharystii stanowi czwartą część Wigilii Paschalnej i jej szczyt. W niej w sposób najpełniejszy dokonuje się to, do czego nas wcześniejsze obrzędy przygotowywały. Tak jak misterium Męki i Zmartwychwstania Jezusa było wypełnieniem wszystkich dzieł Boga, poczynając od stworzenia człowieka poprzez liczne z nim przymierza, tak Msza św. i spożywanie Najświętszego Sakramentu jest dopełnieniem naszego życia ziemskiego. Komunia św. jest także zadatkiem życia wiecznego.
Liturgia Wigilii Paschalnej kończy się uroczystym ogłoszeniem zmartwychwstania Chrystusa i wezwaniem całego stworzenia do udziału w tryumfie Zmartwychwstałego. Nasz udział w procesji rezurekcyjnej (zaraz po Wigilii Paschalnej lub wczesnym rankiem w Niedzielę Zmartwychwstania) jest kroczeniem za Chrystusem Zmartwychwstałym i wyznaniem wiary w Jego zwycięstwo nad śmiercią i szatanem.