Postawmy sobie pytanie: dlaczego gromadzimy się na sprawowanie Mszy św. w niedzielę, w dniu zwanym „dniem Pańskim”?
Przez całe Boże objawienie przewija się - jakby złota myśl - prawda, że Pan Bóg pragnie zgromadzić ludzi i stworzyć jeden lud. Sobór Watykański II mówi, że spodobało się Panu Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i zbożnie mu służył.
To gromadzenie ludu rozpoczęło się z chwilą wyprowadzenia Izraelitów z ziemi egipskiej i zawarcia z nim przymierza u stóp Synaju. Pismo Święte ten dzień zawarcia przymierza nazywa Dniem Zgromadzenia, a lud powstały dzięki zawarciu Przymierza nazywa „ludem zgromadzonym”, „zgromadzeniem Bożym”.
Pan Jezus również całą swoją misję na ziemi pojmuje i przedstawia jako gromadzenie owiec, które się rozproszyły z domu Izraela, gromadzenie rozproszonych dzieci Bożych. Kiedy zapowiada swoją śmierć, swoją mękę na krzyżu, mówi, iż wtedy, gdy będzie wywyższony nad ziemię, wszystkich przyciągnie do siebie.
Uczniowie Jezusa rozproszyli się w dniach Jego męki i śmierci. Jezus, jako chwalebny uwielbiony Pan, ukazuje się Apostołom zamkniętym w Wieczerniku w obawie przed Żydami. Pozdrawia ich życzeniem pokoju i przekazuje im misję Ducha Świętego.
W tym pierwszym zgromadzeniu nie było św. Tomasza. Czytamy w Ewangelii wg św. Jana, że po ośmiu dniach uczniowie byli znowu razem i Tomasz z nimi. Zmartwychwstały Pan przyszedł i pozwolił Tomaszowi dotknąć się. Tomasz wyznał wiarę słowami: „Pan mój i Bóg mój”. Wówczas Jezus wypowiedział znamienne słowa: „Uwierzyłeś Tomaszu, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.
Te słowa odnoszą się do wszystkich pokoleń chrześcijan, którzy nie widzą Chrystusa, ale w Niego wierzą i gromadzą się właśnie w „dniu Pańskim” - w niedzielę, w „pierwszym dniu tygodnia”, aby się z Nim na nowo spotkać, aby doświadczyć Jego obecności, przyjąć dar pokoju, przyjąć dar Ducha Świętego.
W dokumentach czytamy, że od czasów apostolskich niedziela jest dniem gromadzenia się chrześcijan. Św. Justyn w połowie II w. daje nam pierwszy dokładny opis tego niedzielnego zgromadzenia, które odbywa się w dniu zwanym „dniem słońca” i w którym najpierw czyta się Pismo Święte, potem są wspólne modlitwy, a następnie wspólnota sprawuje Eucharystię.
Kiedy ta pierwotna gorliwość chrześcijan poczęła słabnąć, pojawiają się gorące zachęty, aby wierni nie zapominali o ważności tego dnia, aby się razem zbierali. Tak na przykład w dokumencie z II w. zatytułowanym Nauka Apostołów czytamy słowa biskupa: „Nakazuj i tłumacz swojemu ludowi, aby był wierny gromadzeniu się, aby nikt nie umniejszał Ciała Chrystusa. Nie lekceważcie samych siebie. Nie pozbawiajcie Zbawiciela Jego członków. Nie rozrywajcie i nie rozpraszajcie Jego Ciała”.
Ojciec Święty Jan Paweł II wydał list apostolski Dies Domini o świętowaniu niedzieli. Pisze w nim, że niedziela jest dniem Kościoła. Jest dniem, w którym Kościół przeżywa swoją komunię, swoją wspólnotę z Chrystusem. Wzywa wszystkich wierzących, aby rozwijali w sobie poczucie parafialnej wspólnoty, zwłaszcza w zbiorowym sprawowaniu niedzielnej Mszy św.
Weźmy sobie do serca te słowa Ojca Świętego, podyktowane jego ogromną troską o to, abyśmy dzięki gromadzeniu się w „dniu Pańskim” ciągle na nowo odkrywali swoją chrześcijańską tożsamość.