Życie ludzkie, jako dar Boga i najcenniejsza wartość, wymaga spojrzenia wiary i miłości, szacunku i ochrony, odpowiedniego klimatu duchowego, moralnego, społecznego, ekonomicznego i politycznego dla spełnienia podstawowych zadań, które wiążą się z egzystencją osoby ludzkiej ukierunkowanej na Boga (...).

Życie najcenniejszym darem Boga

Kard. Stefan Wyszyński czyni naukę Kościoła przedmiotem głębokiej refleksji i posługi pasterskiej. Widoczne to jest w jego kazaniach, przemówieniach, listach pasterskich, w których mówi o życiu ludzkim jako o największym darze. Ponieważ pochodzi ono od Boga, jest święte i nietykalne: "Tak wielka jest wartość życia, że Ojciec życia, Bóg Najwyższy zabezpieczył je w ustrojach świata, w prawie przyrodzonym, w instynkcie samozachowawczym, w Dekalogu, w kodeksach praw wszystkich narodów, w głosie sumienia ludzkiego. Bo idzie przecież o wielkie dobro dla życia doczesnego ludzi, o wielkie dobro rodzin i narodów, o wielkie dobro dla życia nadprzyrodzonego, dla Kościoła świętego, ba - dla królestwa niebieskiego".

Prawo do życia jest dla człowieka prawem najbardziej podstawowym. Pozbawiając poczęte dziecko tego prawa, ludzkość pozbawia siebie największego dobra, które urzeczywistnia się w konkretnych działaniach osoby ludzkiej. "Pomyślmy teraz - mówił Ksiądz Prymas - ilu wspaniałych obywateli, ilu przyszłych artystów, poetów, pisarzy, może wielkich przyjaciół Boga i ludzi, zginęło przedwczesną śmiercią tylko wskutek okrutnej i samolubnej woli matki. Prawdziwie! Na to człowiek jest powołany przez Boga na świat, aby tu wypełnić własne zadanie życiowe; aby tu się rozwinąć, doznać serca i okazać ludziom serce; aby móc poznać Boga i Go miłować; aby okazać rodzicom swoją opiekę na starość, aby się dobrze przysłużyć narodowi, społeczeństwu, ludzkości całej; aby dać chwałę Bogu; aby wysłużyć sobie wysoki stopień chwały i szczęścia w niebie". W uzasadnieniu swej argumentacji kard. Wyszyński odwołuje się często do nauki biblijnej. Z Pisma Świętego wynika wielka wartość i świętość życia ludzkiego. Jest ono darem Bożym i pozostaje w ścisłym związku z jego Dawcą. Człowiek nie jest tu absolutnym panem i nie ma prawa decydować o życiu i śmierci. Jest tylko włodarzem życia (...).

Kard. Wyszyński był świadomy nie tylko wpływu okoliczności zewnętrznych na postawy ludzi, w zakresie rodzącego się życia, ale także dostrzegał brak spójności między wyznawaną doktryną chrześcijańską a praktyką życiową. To ona staje się źródłem niemocy człowieka w przezwyciężaniu przeszkód na drodze ochrony i rozwoju każdego życia. Dlatego przekonywał i zachęcał, aby naród polski opierał swoją moralność na wierze w Boga, Ewangelii i na Kościele Chrystusowym. Taka moralność jest w stanie zjednoczyć ludzi wokół wartości inspirujących do umiłowania życia i nadania mu właściwego sensu.

Człowiek winien być przekonany, że najcenniejszym darem jest jego życie, które bierze swój początek z Boga. Dla jego zachowania i rozwoju Bóg powołał do bytu społeczność rodzinną. Nadał jej trwałe więzy i osłonił sakramentem małżeństwa, tak by życie ludzkie było bezpieczne i uświęcone (...).

Życie błogosławieństwem dla rodziny, narodu i Kościoła

Rodzina chrześcijańska jest wspólnotą życia i miłości. Poczęcie, ochrona i promocja życia dokonują się szczególnie w tej wspólnocie. Z tego źródła pochodzi wzniosłe znaczenie ojca i matki w rodzinie. Brak dziecka "to ogród bez kwiatów, dzwon bez dźwięku, ptak, który nie śpiewa, drzewo bez owocu" (...). Małżonkowie, wypełniając swoje najszczytniejsze powołanie i posłannictwo, dając narodowi nowe życie, muszą być zdolni do poświęceń i ofiar, do wyrzeczenia się samych siebie, do wyzwolenia się z samolubstwa, wygodnictwa, z życia prowadzonego na własny rachunek, nie liczącego się z potrzebami narodu. Siłę do tego mogą czerpać z serca Matki Boga, która broniła życia swojego syna w Betlejem, w Egipcie, a nawet wtedy, gdy Jezus wypełniał wolę Ojca, oddając swe życie za braci (...).

Życie ludzkie jest także błogosławieństwem dla narodu. Kościół umacnia wolę życia i potęguje wiarę w życie doczesne i wieczne. Każe zmienić filozofię śmierci na filozofię życia, wyznawać politykę życia. "Katolicka polityka życia - nauczał Ksiądz Prymas - każe nam umiłować życie jako najwspanialszy dar Boga, zarówno życie ciała, jak i życie duszy. Trzeba je otoczyć szacunkiem, nie bezcześcić, nie gwałcić, pamiętając o tym, że większą cenę ma jeden moment życia niż wieczysta śmierć" (...).

Gwałtowny spadek przyrostu naturalnego, który najbardziej drastycznie zaznaczył się w szkolnictwie, zmusza Księdza Prymasa do podjęcia wielu inicjatyw, dotyczących zmiany w polityce prokreacyjnej i kodeksie pracy. Potrzeba zmian dotyczy czasu pracy, oszczędzania sił ludzkich w procesie produkcyjnym, zlikwidowania wysokich norm, pracy niedzielnej i świątecznej. Patologiczne warunki i okoliczności pracy niszczą człowieka moralnie i biologicznie, a to z kolei wpływa na ograniczenie liczby posiadanych dzieci w rodzinie (...). Zdrowa moralnie i duchowo rodzina chrześcijańska, zespolona u stóp ołtarza węzłem sakramentalnym, żyjąca prawdą Bożą, umocniona sakramentami świętymi, zjednoczona przez łaskę uświęcającą, jest siłą narodu, jego substancją, ratunkiem i znaczącym dobrem Kościoła.

Obowiązek obrony życia ludzkiego

Ksiądz Prymas, będąc przekonany, że życie ludzkie jest błogosławieństwem dla człowieka, rodziny, narodu i Kościoła, a nawet całej ludzkości, przypomina zobowiązania Ślubów Jasnogórskich: "Zobowiązaliśmy się niejako dodatkowo i mocniej dochować wierności Bogu, Ewangelii, Kościołowi i łasce Chrystusowej, stanąć w obronie życia, strzec nierozerwalności, świętości małżeństwa i rodziny chrześcijańskiej". Obrona życia dotyczy nie tylko dzieci poczętych pod sercem matki, ale w ogóle życia na każdym etapie jego rozwoju, życia wszystkich obywateli, różnych stanów, poziomów i przekonań. "Idzie o to - nauczał Kardynał Wyszyński - aby przeciwko nikomu nie podnosić ręki, aby w Ojczyźnie naszej nie było płaczących, prześladowanych, dręczonych, siedzących w więzieniach - bez słusznej racji, zwłaszcza ze względów politycznych czy ideologicznych, na skutek tego, że ktoś ma inne przekonania. Wszystko to wchodzi w zakres obrony życia".

Obowiązek obrony życia dotyczy wszystkich, to znaczy matek, lekarzy, pielęgniarek, władz sądowych, policyjnych i partyjnych. Całe społeczeństwo powinno szanować, chronić i umacniać godność osoby ludzkiej, w każdej chwili i stanie jej życia. Ma to ogromne znaczenie moralne, ponieważ respekt dla dziecka w rodzinie przekłada się na szacunek do człowieka w Ojczyźnie i odwrotnie: naruszanie jego podstawowych praw do życia jest przygotowywaniem przyszłych morderców. "Naprzód będą mordować swoje dzieci - mówił Ksiądz Prymas - a potem innych obywateli" (...). Kardynał Wyszyński zauważa, że walka z życiem nienarodzonych stała się w Polsce społeczną klęską. Poprzedza ją propaganda środków antykoncepcyjnych, która sprawia, że rodziny wygasają w kołyskach. Dlatego wobec nakazu przykazań Bożych i prawa przyrodzonego słuszne jest wołanie Ślubów Jasnogórskich: "Walczyć będziemy w obronie każdego dziecięcia i każdej kołyski równie mężnie, jak ojcowie nasi walczyli o byt i wolność narodu".

Zakończenie

Kościół głosi pochwałę życia i przypomina, że "życie jest światłością ludzi" (por. J 1, 4). Sławienie Ewangelii życia dokonuje się przez miłość do innych i dar z samego siebie. Jeśli całe nasze życie staje się autentycznym i odpowiedzialnym przyjmowaniem daru życia oraz szczerym i wdzięcznym chwaleniem Boga, który ofiarował nam ten dar, stajemy się jej głosicielami. Głoszona przez Prymasa Tysiąclecia Ewangelia życia jest istotnie radosną nowiną o cennym darze życia.