Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny uważana jest
za najstarsze święto maryjne, obchodzone w Kościele od VI w. pod
nazwą „Zaśnięcie Najświętszej Maryi Panny”. Tak bowiem nazywano koniec
ziemskiego życia Maryi. Przekonanie to znaleźć można w dziełach pisarzy
chrześcijańskich pierwszych wieków, w wierze ludu, a także w praktykach
pobożnych ku czci Maryi odprawianych przez wiernych.
Św. Jan Damasceński, którego papież Pius XII nazwał „Wniebowzięcia
Najświętszej Maryi Panny najwybitniejszym piewcą”, daje temu wyraz
w jednym z kazań, gdy mówi, że Najświętsza
Maryja Panna rozstała się z tym światem w kilka lat po wniebowstąpieniu
Jej Syna. Miało to miejsce w Jerozolimie, gdy zebrali się wszyscy
Apostołowie. Nie było wśród nich tylko Tomasza. Zgodnie z ówczesnym
zwyczajem odprawiono pogrzeb i ciało Maryi złożono w ogrodzie Getsemani
u stóp Góry Oliwnej. Obecnie w tym miejscu znajduje się kościół i
klasztor pw.Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Apostoł Tomasz
powróciwszy do świętego miasta Jerozolimy, zapragnął zobaczyć, jakby
na pożegnanie, oblicze Matki Zbawiciela. Otwarto grób, ale zamiast
złożonego tam ciała Maryi, znaleziono tylko białe lilie – symbol
nieskalanej czystości. Nic więcej w grobie nie było. Bóg nie chciał
wydać na skażenie grobu, nie chciał dotknąć wszystkimi skutkami grzechu
pierworodnego, jakimi są śmierć i rozpad ciała w grobie, Tej, która
nie popełniła żadnego grzechu. Niepokalana Maryja dzięki przyszłym
zasługom swojego Syna została wolna od grzechu pierworodnego i grzechów
uczynkowych, musiała także być wolna od konieczności fizycznego rozpadu
ciała. Św.Augustyn nie dopuszcza nawet takiej myśli, by ciało Maryi
mogło podlegać skażeniu, mówi: „Jeżeli Syn Boży miał moc zachować
dziewictwo Matki swej przy Narodzeniu, miał też moc zachować Ją nietkniętą
w grobie...”.
Powszechna i nieprzerwana wiara ludu chrześcijańskiego w
to, że Najświętsza Maryja Panna z duszą i ciałem została wzięta do
nieba, sprawiła, że papież Pius XII ogłosił to jako dogmat wiary
1 listopada 1950 r. słowami: „Oświadczamy, wyjaśniamy i orzekamy,
jest to przez Boga objawiony dogmat, że Niepokalana Bogarodzica zawsze
Dziewica Maryja po zakończeniu życia ziemskiego z ciałem i duszą
została wzięta do chwały niebieskiej. Powszechna wiara, oparta o
refleksję biblijną, tradycję i praktyki pobożności chrześcijańskiej
potwierdzona najwyższym autorytetem Kościoła, stała się obowiązującą
prawdą wiary”.
Wniebowzięcie jest dla wszystkich chrześcijan dniem wielkiej
radości płynącej z wiary, że pierwsza z ludzi najpiękniejsza Niewiasta-Maryja
osiągnęła już pełnię chwały i z duszą i ciałem została wzięta do
nieba i włączona w społeczność zbawionych. Dla nas wszystkich wierzących
jest to dzień potwierdzający nadzieję, że żyjąc na ziemi, pielgrzymujemy
do niebieskiej ojczyzny. Po śmierci zaś uczestniczyć będziemy w tej
samej chwale zbawionych, jaką cieszy się Wniebowzięta Maryja.
Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny to w
pobożności ludowej ulubiony dzień pielgrzymek do wielu sanktuariów
maryjnych – dzień uroczyście świętowanych odpustów w tylu świątyniach
wybudowanych pod Jej wezwaniem.
Tradycja nadała uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej
Maryi Panny ludową nazwę „Matki Bożej Zielnej”. Nazwa ta wiąże się
z opowiadaniem, które mówi, że Apostołowie po otwarciu grobu Maryi
nie znaleźli w nim Jej ciała, lecz jedynie najpiękniejsze kwiaty.
Starożytny zwyczaj sięgający X w. nakazuje przynieść w tym dniu do
kościoła wiązanki wykonane z kwiatów, ziół i owoców, po prostu wszystko,
co wyrosło na ziemi w ciągu roku.
Przyniesione dary, owoc ziemi i pracy rąk ludzkich, zostaną
przez kapłana pobłogosławione na końcu Mszy św. słowami modlitwy:
„Boże, wejrzyj łaskawie na te snopy i wieńce zboża, na nowe owoce
i warzywa. Pobłogosław je i zachowaj, aby ich w tym roku nikomu nie
zabrakło. Wspomagaj swoją łaską wszystkich, którzy je zasiali, sadzili,
pielęgnowali. Naucz nas wdzięcznym sercem dzielić się otrzymanymi
od Ciebie darami z każdym, kto będzie w niedostatku”.
Uroczystość Wniebowzięcia podnosi nas, ludzi umęczonych
pracą i uradowanych owocami ziemi, ku Maryi, która już jako zbawiona
wielbi Boga i raduje się Zbawicielem swoim i wskazuje nam cel ziemskiego
pielgrzymowania. Maryja Wniebowzięta także uczy nas, że przez dobre
wypełnianie codziennych obowiązków dąży się do chwały zbawionych
w niebie.
Pomóż w rozwoju naszego portalu