Ks. Mariusz Frukacz
Edycja podlaska 36/2004
Spośród postaci, które odegrały ogromną rolę w dziejach Europy i decydujących momentach drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa, jest św. Katarzyna ze Sieny działająca w samym sercu Wieków Średnich. Odegrała
ona nie tylko wielką rolę w dziejach Kościoła, ale także w pogłębieniu i rozwoju doktryny chrześcijańskiej.
Urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie, w rodzinie Lapy Picenti, córki poety i Jakuba Benincasa, farbiarza ze Sieny. Już w dzieciństwie zaznała szczególnych łask od Boga i doświadczyła wizji
Pana Jezusa, do którego chciała należeć całym sercem. W bardzo młodym wieku Katarzyna wstąpiła do pokutniczego Trzeciego Zakonu Dominikańskiego w rodzinnym mieście. Od samego początku podjęła z wielką
gorliwością służbę dla Chrystusa i Kościoła m.in. w miejskim szpitalu opiekowała się z wielką troską i oddaniem trędowatymi. Interesowały ją też bardzo żywo problemy Kościoła i społeczne epoki. Wiele
czasu poświęciła dla rozwiązania konfliktów, które dotykały społeczeństwa jej czasów. Jej działalność na rzecz pokoju potrafili docenić władcy europejscy. Wokół niej gromadzili się teolodzy, artyści,
uczeni i elity Sieny. Sprawą, która najbardziej leżała jej na sercu był powrót papieża z Awinionu do Rzymu. Podobnie jak św. Brygida ze Szwecji, wiele czyniła, by tak się stało. Udała się osobiście do
Awinionu, by spotkać się z papieżem. Swoją misję doprowadziła do końca. W 1377 r. papież Grzegorz XI zdecydował się na powrót do centrum chrześcijaństwa, do Rzymu. Św. Katarzyna wyczerpana i osłabiona
zmarła w Rzymie 29 kwietnia 1380 r. Papież Pius II kanonizował ją 26 czerwca 1461 r. W 1866 r. Pius IX ogłosił ją patronką Rzymu, a Pius XI w 1939 r. patronką Włoch. Została też doceniona
przez Kościół jako mistrzyni życia chrześcijańskiego i 4 października 1970 r. Paweł VI ogłosił ją Doktorem Kościoła, a Jan Paweł II współpatronką Europy 1 października 1999 r.
Co przekazała św. Katarzyna Europie?
Jako skromna tercjarka dominikańska przywróciła pokój w rodzinnej Sienie. Wiele uczyniła dla pokoju w czternastowiecznych Włoszech i w Europie pisząc listy do możnych tego świata: papieży, kardynałów, biskupów, królów i królowych m.in. do: Karola V, króla Francji, Elżbiety Węgierskiej, Ludwika Wielkiego, króla Węgier i Polski, Elżbiety Łokietkówny. Pozostawiła jako ogromne dziedzictwo mądrości 389 listów, wybitne dzieło mistyczne Dialog, czyli rozmowa z Bogiem (Dialogi).
