Pielgrzymka to niezwykła forma rekolekcji w drodze. To czas, w którym przeżywa się szczególną bliskość Boga. W tym roku, w dniach od 1 do 13 sierpnia, ponad dwa tysiące osób z diecezji łomżyńskiej wyruszyło w XVII Pieszej Pielgrzymce z Łomży do Częstochowy. Wielu pielgrzymów podkreślało, że to, iż znaleźli się na pątniczym szlaku, to nie przypadek. Trudno jest planować czy za rok znów będzie można wędrować na Jasną Górę. Jednak niejeden uczestnik tegorocznej pielgrzymki deklarował swoje uczestnictwo w przyszłym roku. I ja również do nich należę.

W tym roku wędrowałam po raz szósty i jak zawsze w grupie niebieskiej - Sługi Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Bieżący rok - to Rok Prymasowski, dlatego też nasza grupa w sposób szczególny modliła się o beatyfikację Wielkiego Rodaka. Każdego dnia bliżej poznawaliśmy jego postać. Hasłem przewodnim tegorocznej pielgrzymki były słowa Prymasa Tysiąclecia: Wszystko postawiłem na Maryję. Grupa niebieska po raz pierwszy wyruszyła z Zambrowa. Odwiedziliśmy Andrzejewo, a w nim piękny kościół, w którym Prymas przyjął Komunię św. i sakrament bierzmowania. Modliliśmy się także przy grobie matki kard. Wyszyńskiego. Na szlaku, którym podążaliśmy po raz pierwszy - od Chmieli (w parafii św. Józefa w Zambrowie), przez Przeździecko, Jachy, Andrzejewo, Dabrowę, po gościnne Zaręby Kościelne, w których grupa miała nocleg - zostaliśmy bardzo życzliwie przyjęci. Z Zarąb ruszyliśmy do Broku, miejsca spotkania z pielgrzymami wyruszającymi z Łomży.

Wszyscy razem

W Broku połączyły się grupy z Łomży: żółta, amarantowa, brązowa; z Ostrołęki - zielona i czerwona oraz niebieska z Zambrowa. Ruszyły razem, by na trzeci dzień w Strachówce spotkać się z kolejną grupą - fioletową z Wyszkowa i już w komplecie wędrować do Częstochowy. Właśnie w Strachówce, odwiedził nas biskup łomżyński Stanisław Stefanek wraz z kilkoma księżmi. Podczas Mszy św. Ksiądz Biskup zapewnił pielgrzymów o modlitwie, pobłogosławił i życzył wytrwałości na szlaku.

Czwartego dnia pielgrzymowania grupy udały się na nocleg do Zamienia. Tu, zgodnie z pielgrzymkową tradycją, odbył się ślub. W tym roku małżeństwo zawarli Katarzyna i Marek - para z grupy fioletowej. To był piękny ślub, para młodych, rodzina, kilkunastu księży, no i blisko dwa tysiące gości - pielgrzymów. Po przyjęciu sakramentu małżeństwa, młodzi długo słuchali spontanicznych śpiewów, życzeń, parokrotnie brzmiało też głośne Sto lat... "Też bym chciała mieć taki ślub" - powiedziała jedna z zapytanych dziewcząt i prawdopodobnie takich opinii było dużo więcej. Cieszył widok młodej pary zaraz po uroczystości, ale i podczas kolejnych dni wędrowania.

Jasna Góra już blisko

Z upływem dni zmienia się trasa, zaczynają się etapy, gdzie trzeba wędrować po piachach, na nocleg grupy rozchodzą się do kilku miejscowości. W tym roku część trasy z powodu powodzi uległa nieco zmianie. Na szczęście żadnego niebezpieczeństwa w związku z tym żywiołem nie było. Pogoda dopisywała. Jedynie już podczas dziesiątego dnia zaskoczyła nas gwałtowna burza. Strumienie deszczu lały się przez niespełna dwie godziny, błyskawice rozdzierały niebo. Wszyscy byli przerażeni i przemoknięci. Na szczęście burza nie wyrządziła większych szkód, tyle tylko, że pozostały po niej trudne do pokonania kałuże. Następny dzień był już znacznie pogodniejszy. Po nim kolejny, aż wreszcie dzień trzynasty i kres naszej wedrówki. Około 15 km przed Częstochową, w tzw. lasku przeprośnym, wszyscy pielgrzymi nawzajem się przepraszają, by godnie powitać Czarną Madonnę. Tuż za lasem widać już wieże Jasnej Góry. Na ten moment wszyscy klękają i chwilą cichej modlitwy oddają cześć Królowej Polski. Kilometry, które dzieliły nas od Częstochowy, minęły radośnie. Samo wejście na plac przed Jasnogórskim Klasztorem to moment entuzjastycznych śpiewów, tańców, wzajemnych podziękowań. Po tym nastąpiła prezentacja pielgrzymki przez nowego kierownika, ks. Piotra Kapelańskiego. Ok. godz. 19.30 w Kaplicy Cudownego Obrazu została odprawiona Msza św. pod przewodnictwem bp. Stanisława Stefanka, który pobłogosławił związek małżeński pary z grupy fioletowej łomżyńskiej pielgrzymki.

To wielkie szczęście dojść do tronu Królowej Polski. Na wielu twarzach pojawiają się łzy radości, maluje się błaganie o wysłuchanie próśb. Wszyscy i każdy z osobna dziękują Matce za wszelkie łaski. Dobrze byłoby za rok znów móc tu przywędrować!!!