Nie ma krat, to jest piękne

Jedną z pierwszych rzeczy, którą chciał zobaczyć po wyjściu z więzienia, był widok panoramy rodzinnego Wrocławia. Z ponad 200 metrów. „Nie ma krat – to jest piękne” – powiedział do Grzegorza Głuszaka, dziennikarza Superwizjera TVN, który jako pierwszy opowiedział jego historię.

W więzieniu był kapelan, ale Tomasz Komenda nie chciał się z nim spotykać. Do ludzi z zakładu karnego nie miał zaufania. „Nie jestem wierzący” – mówi w rozmowie z Juliuszem Kaszyńskim z „Superwizjera TVN” i od razu dodaje: „Niestety”. Ja jednak nie wierzę, że ten człowiek nie ma w sobie wiary. Ma, ale może jeszcze o tym nie wie. Nie chciałbym, nie śmiałbym mu czegoś radzić, ale pewnie przydałby mu się ktoś w rodzaju duszpasterza. Ktoś, kto go poprowadzi, wskaże drogę, z której mógłby skorzystać w nowym życiu. Czy skorzysta? To oczywiście już tylko jego decyzja. Dlaczego uważam, że to człowiek wiary? To można wyczytać między wierszami albo i wprost z tego, co mówi w wywiadzie. Przyznaje, że jeszcze przed wyrokiem, ale gdy był już zamknięty, przeszedł pierwszą próbę samobójczą. Chciał się powiesić. „Człowiek ze słabą psychiką nie byłby w stanie tego przeżyć. Ja miałem rodziców, braci, nie zostawili mnie”. To o nich mówił przecież: „Jesteście moimi aniołami”. Aniołami Stróżami – chciałoby się dodać.

„Leżąc na łóżku miałem zdjęcie Jana Pawła II, zacząłem się do niego modlić. Mówiłem: jeśli jesteś święty, masz tę dziewczynę tam, na górze, macie jakiś kontakt… Jeśli masz mnie wziąć na górę, to weź mnie teraz. Jeśli mam wyjść na wolność, to pozwól mi wyjść na wolność. I właśnie po pół roku zapukał do bram więzienia pan Remik – to jest cud że papież mnie wysłuchał. Powiedział, że wyjdę na wolność. Jednym słowem: wysłuchał mnie papież. Obiecałem sobie, że pojadę do Rzymu, na cmentarz papieża i podziękuję mu osobiście” (Tomasz Komenda w programie „Superwizjer” TVN).

Marzenie o Watykanie

Te słowa można byłoby przecież skrócić do modlitwy: „niech twoja wola, Panie, się spełni”. Remigiusz to policjant, który dotarł do nowych dowodów w sprawie, które spowodowały przełom i w efekcie doprowadził do decyzji sądu, którą wszyscy znamy. Pierwszego dnia poza więzieniem dużo było łez. I to właśnie Tomasz Komenda musiał wszystkich pocieszać: „Nadrobimy to wszystko. Teraz to czas pracuje dla nas. Udźwigniemy to. Ja wam obiecałem, że dam radę”. Teraz czeka na maj. Z dwóch powodów. Przede wszystkim na decyzję Sądu Najwyższego, który ostatecznie ma zdecydować o jego niewinności. Gdy wszystko się uda, chce pojechać do Rzymu, do Watykanu. „To moje marzenie, pojechać na grób papieża” – mówi. Oby maj, dobry miesiąc maj, przyszedł dla pana Tomka jak najszybciej.