Mszy św. przewodniczy bp Andrzej Suski. Wraz z nim sprawuje ją pięciu kapłanów. Rozpoczyna się homilia. - Nawrócenie rozpoczyna się od jasnego widzenia swojego stanu, w całej prawdzie, bez kamuflażu - mówi bp Andrzej. Na sali panuje głęboka cisza. - Choć prawda o sobie może boleć, to przecież odziera z niebezpiecznych iluzji, złudzeń, uśpienia. Wytrąca z przekonania, że wszystko jest w porządku, bo przecież „inni są jeszcze gorsi”.
- Samo uznanie grzechu to nie wszystko. Bo bywa i tak, że przyznajemy się do naszych słabości, ale dalej je „kochamy” i trwamy w nich, zamiast widzieć w nich nieszczęście, z którego trzeba się jak najszybciej wyzwolić. Po uznaniu swego grzechu trzeba wykonać drugi krok - kontynuuje Ksiądz Biskup. - Trzeba zapragnąć „narodzić się na nowo”. Duchowo. Przyjąć na nowo Bożą łaskę. Przyłożyć siekierę do pnia. Wycinać z korzeniami. Nawrócenie to coś więcej niż otrząśnięcie się, niczym pies po wyjściu z wody.
- Jakie to cudowne być na nowo przygarniętym przez Boga! - podkreśla bp Andrzej. - Tylko On może powiedzieć: „Ja cię nie potępiam!”. Dokonuje się to w sakramencie pojednania, przez spowiedź. Jak dobrze, że dokonuje się to za pośrednictwem kapłana - człowieka tak samo jak my grzesznego, doświadczającego Bożego miłosierdzia.
Ale na spowiedzi sprawa się nie kończy. Bo spowiedź to tylko odbicie od dna, po którym musi nastąpić przemiana życia, poprawa. Trzeba tu wielkiej czujności, bo zło nigdy nie daje za wygraną. Człowieka wchodzącego na drogę nawrócenia pokusy atakują jeszcze mocniej. Nie wystarczy wyzbyć się zła. Serce nie może być puste! Trzeba czym prędzej napełnić je dobrem - zaangażować się na rzecz innych. Wtedy człowiek wie, że jego życie ma sens.
- Życzę wam - kończy bp Andrzej - aby tegoroczny Wielki Post nie pozostał bez echa. Odprawcie te rekolekcje tak, jakby to były ostatnie rekolekcje w waszym życiu.
Wielu spośród obecnych ma za sobą etapy wspomniane w homilii. Przyznali się przed sobą, że są alkoholikami, zapragnęli odmiany, przyjęli pomoc innych ludzi, wyzwolili się z nałogu, a teraz spłacają zaciągnięty dług, służąc kolejnym zniewolonym. Do takich ludzi należy Janusz - jeden z organizatorów rekolekcji. To on właśnie po Mszy św. rozpoczyna dyskusję - drugi punkt programu. Bp Andrzej wraz z kapłanami siada wśród uczestników i przez najbliższą godzinę słucha świadectw ludzi, którzy za życia poznali, czym jest piekło, a potem się z niego wyrwali.
Zaczyna Janusz: „Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody” (J 5, 7) - tak skarżył się Jezusowi sparaliżowany od urodzenia kaleka. - My jesteśmy w lepszej sytuacji, bo mamy ludzi, którzy byli i są gotowi nam usłużyć: to nasi terapeuci, żony, rodziny, kapłani i my sami nawzajem. Prawdopodobnie są to jedyne w Polsce rekolekcje dla alkoholików, które odbywają się na oddziale odwykowym (słowa te przerywa burza oklasków). - To wszystko na chwałę Bożą - Janusz powraca do wątku. - A żebyście nie myśleli, jaki jestem wspaniały, to dodam tylko, że też jestem uzależniony; piłem przez 20 lat, a od 11 jestem trzeźwy i mogę zaświadczyć, jakie to cudowne, że odzyskanie tego, co się przepiło - jest możliwe.
Następują świadectwa. „Mam na imię..., jestem alkoholikiem, nie piję od... lat”. Mówiący stają w całej prawdzie o sobie; o zniewoleniu, które wciągnęło ich na samo dno, i o łasce, cudzie wydostania się z bagna, które stało się ich udziałem.