2019-12-14 12:49

prezydent.pl

Prezydent Andrzej Duda złożył kondolencje po śmierci gen. Tadeusza Bieńkowicza ps. Rączy. Kawaler Orderu Virtuti Militari zmarł w piątek w wieku 96 lat. „Nie lękał się ani niemieckich, ani sowieckich lanc i dział” – napisał Prezydent na portalu społecznościowm.

„Ze smutkiem przyjąłem wiadomość o odejściu na >>Wieczną Wartę<< Generała Tadeusza Bieńkowicza. Żołnierz Niezłomny, kawaler Orderu Virtuti Militari. Nie lękał się ani niemieckich, ani sowieckich lanc i dział. Z honorem służył Bogu i Polsce. Cześć Jego Pamięci! RiP” – napisał Prezydent.

Tadeusz Bieńkowicz „Rączy” urodził się 19 kwietnia 1923 r. We wrześniu 1939 r. był ochotnikiem w batalionie frontowym harcerzy w Lidzie. Od 1943 r. służył w Armii Krajowej na terenie Okręgu Nowogródzkiego. Pełnił funkcję dowódcy plutonu w 2. batalionie 77. Pułku Piechoty AK. Jako dowódca grupy szturmowej przeprowadził akcję odbicia więźniów w Lidzie, za co został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu wojny i przedostaniu na terytorium Polski nie ujawnił się – do czerwca 1950 r. działał w konspiracji Ruchu Oporu Armii Krajowej. Aresztowany przez UB w Gdańsku za działalność antykomunistyczną, poddany wielomiesięcznym przesłuchaniom i torturom, po procesie został skazany na karę śmierci, zamienioną na dożywocie. W maju 1956 r. na mocy amnestii został zwolniony z więzienia.

Przez wiele lat prowadził aktywną działalność społeczno-kombatancką. W 2016 r. za wybitne zasługi w pielęgnowaniu pamięci o najnowszej historii Polski, za działalność kombatancką i społeczną odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W maju 2018 r. Prezydent Andrzej Duda wręczył mu awans generalski. – Rzeczpospolita marzy o takich żołnierzach – mówił Prezydent podczas tej uroczystości.

2019-12-10 08:48

O. Krzysztof Osuch SJ
Niedziela Ogólnopolska 50/2019, str. 31

Kryzys wiary w Jezusa, dotykający samego Jana Chrzciciela, jest wielce pouczający. Przyczyna kryzysu była bardzo konkretna. Jan, o którym Jezus wydał najwspanialsze świadectwo, został poddany brutalnej represji. Herod wtrącił go do więzienia. Miały prawo nachodzić Jana różne czarne myśli... Poddany przemocy mógł się pogrążyć w trwodze i zwątpieniu. On jednak szukał ratunku. Wysłał poselstwo do Jezusa, i to wcale nie po to, by „żądać” cudownego uwolnienia. Nie. Stawką w inicjatywie Jana było upewnienie się, że Jezus jest Mesjaszem!

Wysłannicy zadali Jezusowi sakramentalne pytanie: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?”. A Jan czekał na odpowiedź z drżeniem serca. Odpowiedź, choć nieco zaszyfrowana, była dla Jana zrozumiała i wymowniejsza niż proste: „tak” albo „nie”. Jan doznał ulgi i zadowolenia, gdy usłyszał: „Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie”. Reszta Janowych dni w więzieniu (przed egzekucją) upłynęła na rozważaniu czynów Mesjasza i Emmanuela – Boga pośród ludzi i radowaniu się nimi. Nawet śmierć jest Mu poddana!

Jan zasłużył na miano błogosławionego. Zachwiał się, ale szukał oparcia w świadectwie Mistrza. Udręki więzienia przewyższał cudny widok spełniających się mesjańskich obietnic Starego Testamentu. Tak, widok to wspaniały i krzepiący, gdy widzi się (i słyszy), jak Mesjasz odnawia dzieło stworzenia, zwłaszcza człowieka!

Ten sam widok – tyle że pełniejszy i mocniej porywający ku niebu – rozpościera się dziś przed nami. Czy jednak wpatrujemy się weń otwartym umysłem i sercem? Bóg niewyobrażalnie wspaniale angażuje swą miłość we mnie. Trzeba jednak chcieć ją poznawać i chłonąć. I szczerze odwzajemniać. To tak się dzieje cud zbawienia. Osiągamy radość i szczęście, ustępuje smutek i wzdychanie.

Te bezcenne dobra są na wyciągnięcie ręki. W Kościele. W Adwencie. W całym roku liturgicznym. W modlitwie, Eucharystii, w akcie ufnej wiary.

2019-12-16 07:23

Red.

Projekt Akcja Paczka – Pomoc Polakom na Wschodzie jest realizowany przez harcerki i harcerzy ZHR nieprzerwanie od 1996 r. W ramach akcji członkowie Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej organizują zbiórki żywności w swoich środowiskach lokalnych (parafie, szkoły, uczelnie wyższe, grupy nieformalne). Przed Świętami Bożego Narodzenia z zebranych darów przygotowywane są paczki, które zawożone są do środowisk Polskich na terenie Ukrainy i Białorusi. Służba na rzecz drugiego człowieka wpisana jest w Prawo Harcerskie oraz w statut ZHR. Najważniejszą częścią Akcji Paczka jest wyjazd na Wschód z wcześniej przygotowanymi przez siebie paczkami. Harcerze i harcerki osobiście dostarczają paczki do domów najbardziej potrzebujących rodzin. Spotkania z Polakami połączone są z składaniem świątecznych życzeń, łamaniem się opłatkiem, śpiewaniem kolęd oraz rozmową w języku polskim. Spotkania te są niezwykle ważne zarówno dla odwiedzających jak i odwiedzanych. Odwiedzane rodziny często czekają na spotkanie z harcerzami przez cały rok. Oprócz pomocy materialnej w postaci paczki dostają również poczucie, że są ludzie, którzy o nich pamiętają, pomimo że dziś nie mieszkają na terenie Polski. Podczas Akcji Paczka powstają znajomości, które trwają latami. Lokalni koordynatorzy poszczególnych wyjazdów współpracują z organizacjami polskimi i parafiami, które pomagają tworzyć listy domów do odwiedzenia. W bezpośrednim dotarciu do rodzin pomaga miejscowa młodzież oraz miejscowe organizacje harcerskie. Akcja Paczka – Pomoc Polakom na Wschodzie jest projektem opartym na pracy harcerzy i wolontariuszy. To oni z własnej woli organizują zbiórki darów, które później wręczane są rodzinom. W tym roku na Kresy wyjedzie 14 autokarów wiozących około 500 wolontariuszy. Około 2500 paczek, które trafią w okresie przedświątecznym do polskich rodzin.