Piszę niniejszy tekst w Dniu Ojca, myśląc, dlaczego w Kościele kapłanów nazywamy „ojcami”. Zasadniczo ten tytuł jest uznaniem, że kapłani są dawcami życia, zwłaszcza w udzielanych przez nich sakramentach. Życie Chrystusa otrzymujemy przez sakramenty, a wyświęceni kapłani są konieczni do ich udzielania, gdyż w Kościele działają oni w imieniu Chrystusa i mają Jego władzę. Życie otrzymywane w sakramentach jest życiem Zmartwychwstałego Chrystusa, który przekazał Piotrowi i Apostołom władzę przebaczania grzechów i władzę rządzenia Kościołem.
Ojcowie dają życie a następnie je chronią. Książki, filmy, radio i telewizja dużo mówią o miłości. Lecz ich obrazy często zatrzymują się na przyciąganiu seksualnym i obustronnym pożądaniu. Jeśli pożądanie jest jedyną podstawą związku seksualnego, możliwość wykorzystania seksualnego jest bardzo realna. Tylko w przypadku, gdy pożądaniu seksualnego towarzyszy wola ochrony ukochanej osoby, możemy mówić o miłości. Niestety, niektóre kobiety czasami wierzą, że jeśli chronią je mężczyźni, są one kimś gorszym od mężczyzn. Jeśli mężczyźni nie pragną chronić kobiet, wtedy mężczyźni nie są nawet mężczyznami. Miłość mężczyzny oznacza oddanie życia, żeby chronić żonę i dzieci. Oczywiście, kobiety też chronią innych, lecz w sposób inny niż mężczyźni. Dzieci są bezpieczne i właściwie chronione, kiedy ich matka i ojciec działają wspólnie, by je chronić. Dla mężczyzn miłość oznacza działanie honorowe i mające na celu ochronę ukochanych. Dotyczy to też porządku duchowego. Kapłani mają strzec Kościół, sakramenty i inne dary, które dał Chrystus, a dzieci Kościoła, jego lud, są powierzone opiece kapłanów.
Trzy różne zgromadzenia kapłanów i biskupów, Kościoła, które odbyły się w ostatnich miesiącach, mają przypominać mi, że kapłani są ojcami. W kwietniu Kolegium Kardynałów gromadziło się na konklawe, żeby wybrać nowego papieża. Kardynałowie są kapłanami diecezji rzymskiej i według prawa kanonicznego to daje im prawo wyboru biskupa Rzymu, papieża. Dwa tygodnie przed rozpoczęciem konklawe kardynałowie omawiali stan Kościoła. Byłem trochę zaskoczony faktem, że kardynałowie pochodzący z wszystkich stron świata byli bardzo jednomyślni w ocenie sytuacji. Nie było wśród nich konfliktu interesów, chociaż istniały różnice zdań, a nawet brak zgody w trakcie dyskusji. Było wyraźne pragnienie ochrony Kościoła i pragnienie wybrania papieża, który by głęboko kochał Kościół. Kardynałowie myśleli jak ojcowie.
W ubiegłym tygodniu Konferencja Biskupów Amerykańskich spotkała się na posiedzeniu wiosennym w Chicago. Każdego roku posiedzenie wiosenne jest w innym miejscu, a w tym roku wybrano Chicago z racji 100. rocznicy założenia tu Towarzystwa Rozszerzania Kościoła katolickiego w Ameryce. Lecz obchody tej rocznicy były marginalnym punktem samego spotkania. Biskupi w Kościele tworzą kolegium, razem z biskupem Rzymu i pod jego władzą, jako Następcy Piotra, przewodniczącego kolegium apostolskiego. Grupy biskupów, w formie konferencji, spotykają się regularnie, żeby omawiać stan Kościoła w swoim kraju czy regionie i zobaczyć jak mogą działać wspólnie w posłudze duszpasterskiej. Święceniu biskupa towarzyszy nadanie tytułu jako pasterza konkretnego Kościoła, np. archidiecezji Chicago. Lecz każdy biskup ma troszczyć się również o wszystkie Kościoły lokalne i Kościół powszechny. Jego miłość nie może ograniczać się do własnej diecezji, lecz ma rozszerzać się na inne. Biskupi mają pomiędzy sobą rozwijać affectus collegialis, termin oznaczający wzajemną miłość. Zatem każde spotkanie Konferencji Biskupów Amerykańskich porusza tematy dotyczące wszystkich diecezji Stanów Zjednoczonych. Niektóre dziedziny wymagają wspólnych decyzji. Konferencja ma zatwierdzić pewne zagadnienia liturgiczne i sprawy prawne zgodnie z prawem kanonicznym. Do prac w innych dziedzinach biskupi zgłaszają się dobrowolnie za wzajemną zgodą. Program ostatniego spotkania obejmował szczególne normy kanoniczne i Kartę Praw, potrzebną do dotarcia do ofiar nadużyć seksualnych przez kapłanów czy biskupów, rozważając przypadki oskarżonych o popełnienie tych grzechów, i stworzenie w Kościele środowiska bezpiecznego dla dzieci i młodzieży. Ta sprawa jak zwykle najbardziej interesowała środki masowego przekazu. Jednak biskupi omawiali także inne sprawy wielkiej wagi.
Przyjęcie nowego wydania Programu Formacji Kapłańskiej, dokumentu, który został napisany kilka lat temu z pomocą ks. Lou Cameli z archidiecezji Chicago, było działaniem, które wywrze duży wpływ na Kościół katolicki w następnych latach. Dyskusja nad istotą i stanem świeckiej posługi kościelnej była niezmiernie istotnym tematem. Omawiano finanse Konferencji, żeby wypracować oszczędności i utrzymać budżet diecezji na obecnym poziomie. Przyjęto dokument nt. naszej relacji wobec globalnej misji kościoła. Odbyły się również spotkania różnych Komitetów, które przedstawiły biskupom sprawozdania; jednego ranka spotkało się 13 regionalnych grup biskupów, a jedno popołudnie poświęcono na rekolekcje i modlitwę. Arcybiskup Santiago, Chile, Francisco Javier kardynał Errazuriz, przewodniczący Unii Konferencji Biskupów Ameryki Łacińskiej, apelował, by Kościół w Ameryce Północnej pracował w ścisłej współpracy pastoralnej z Kościołem w pozostałych częściach tej części świata.
Biskupi są ojcami; ich troski są tak różnorodne i głębokie jak potrzeby samego Kościoła. W dniach 28.06 - 1.07. 2005, kapłani archidiecezji spotkali się ze mną i biskupami pomocniczymi. Takie spotkania odbywają się co trzy lata. Celem spotkania jest zapoznanie się ze stanem duchowieństwa w świetle misji archidiecezji, czy księża diecezjalni dobrze służą. Temat tego kilkudniowego spotkania został zaczerpnięty z Ewangelii św. Mateusza: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mt 10, 8).
Wielu kapłanów przygotowało się do tego spotkania uczestnicząc przez wiele miesięcy w pracach w małych grupach. Główne tematy spotkania dotyczyć będą źródeł odwagi kapłańskiej i nadziei duszpasterskiej. Wielu świeckich, zwłaszcza członkowie duszpasterskich rad parafialnych, przygotowało się do tego spotkania, rozważając powyższe tematy, za co jestem ich bardzo wdzięczny. Mam nadzieję, że wszyscy diakonii, osoby duchowne i świeccy w Archidiecezji włączą się w te obrady poprzez modlitwę. Módlcie się za tych, których nazywacie „ojcami”, by zostali odnowieni w miłości Ojca naszego Pana Jezusa Chrystusa. Bycie katolikiem oznacza wewnętrzne przekonanie i publiczne wyznawanie wiary, która przychodzi do nas od Apostołów. Oznacza również zbieranie się jako znak widzialnej jedności wokół biskupów i kapłanów, którzy otrzymali święcenia, by być ojcami Ciała Chrystusa i pasterzami trzody Chrystusa. Każdy potrzebuje ojca. Niech Was Bóg błogosławi.

Szczerze oddany w Chrystusie,

Tłumaczyła Maria Kantor