Reklama

Polska

Kryzys powołań jest ściśle związany z kryzysem wiary

[ TEMATY ]

ksiądz

powołanie

BOŻENA SZTAJNER

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kryzys powołań jest ściśle związany z kryzysem wiary. Powodem jest też kondycja rodziny europejskiej i problem demograficzny. Jeśli brakuje dzieci, zdrowej rodziny, to potem brakuje gotowości, żeby w tej rodzinie wychowywać ludzi dojrzałych w wierze - mówi w rozmowie z KAI ks. Joachim Waloszek, wikariusz biskupi ds. stałej formacji kapłanów w diecezji opolskiej.

KAI: Obserwujemy w Europie kryzys wiary, spadek liczby powołań… Natomiast na innych kontynentach seminaria się zapełniają. Od czego to zależy?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. Joachim Waloszek: – Kryzys powołań jest związany ściśle z kryzysem wiary. Kondycja wiary decyduje o gotowości do pójścia na służbę Bożą kapłanów i osób konsekrowanych. Dlaczego kryzys wiary? To kompleksowe pytanie i można wskazać wiele powodów. Jednym z nich jest ideologia konsumeryzmu, która decyduje o tym, że słabnie wiara. Życie jest wypełnione różnymi przyjemnościami. Próbuje się nam tak przedstawić życie, że ma ono sens wtedy, gdy jest przeżyte w sposób bogaty, piękny i atrakcyjny w przestrzeni doczesnej. W takiej perspektywie głębokie potrzeby serca, wymóg nieskończoności, który jest zakorzeniony w naszej świadomości jest zepchnięty na drugi plan. Ludzie próbują zadowolić się życiem, zapominając o tych potrzebach często nierozbudzonych, przysypanych ideologią konsumeryzmu. Do tego dochodzi królujący w naszym świecie pewien relatywizm poznawczy, co nie pozwala podjąć decyzji ostatecznej, bo nic nie jest prawdziwe.

Wisława Szymborska napisała: „a ja nie wiem i nie wiem, i trzymam się tego jak zbawiennej poręczy”. Czyli jakaś niechęć do sformułowania i opowiedzenia się za prawdą ostateczną powoduje to, że człowiek tonie w jakimś relatywizmie, sceptycyzmie. Trudno jest przyjąć postawę człowieka wierzącego. Powodem jest też kondycja rodziny europejskiej i problem demograficzny. Jeśli brakuje dzieci, zdrowej rodziny, to potem brakuje gotowości, żeby w tej rodzinie wychowywać ludzi dojrzałych w wierze.

Reklama

KAI: To takie ogólne czynniki. Powołanie to jednak tajemnica i dar Boga, który pisze po krzywych liniach naszego życia piękne historie. Jakie dzisiaj motywacje przyświecają kandydatom do seminariów i zakonów? Chyba już nie perspektywa dużego awansu społecznego i wygodnego bogatego życia?

– Rzeczywiście powołanie jest darem i tajemnicą Pana Boga. Gdy pełniłem funkcje rektora i prefekta w seminarium, to co roku mogłem obserwować te Boże scenariusze historii konkretnych powołań. Można się było zadziwić, jak Bóg na różne sposoby przywołuje tych młodych ludzi do pragnienia, by oddać się na Jemu na służbę. Czasem jakieś jedno spektakularne wydarzenie w życiu decydowało, że ktoś pomyślał o tym, żeby zostać kapłanem. Sądzę, że dziś trudno byłoby się dopatrzeć w decyzjach zgłaszających się do seminariów jakieś chęci nobilitacji społecznej, ukrytej ambicji, zdobycia ważnej roli społecznej i chęci znaczenia. To są odległe już czasy, gdy kapłaństwo było traktowane jako prestiż. Ta motywacja dziś jest bardzo prosta, autentyczna, szczera i czysta, choć niekoniecznie dojrzała. Powody są na ogół szlachetne: chęć służby drugiemu człowiekowi, doświadczenie kapłaństwa, które pociągnęło tego młodego człowieka, przykład jakiegoś wikarego lub proboszcza, który okazał się dobrym człowiekiem i gorliwym kapłanem. Nie chęć znaczenia, ale chęć robienia czegoś pięknego i dobrego.

KAI: Pierwsze lata w seminarium czy zakonie to czas rozeznawania. Wielu z kandydatów jednak rezygnuje. Dlaczego? Jakie podają powody?

– Nie dziwi nas, że ktoś rozpoznaje, że to nie jest jego droga. Czas seminarium to przymiarka do różnych pragnień w człowieku i odpowiedzi na pytanie, czego Bóg spodziewa się ode mnie? Pytanie o wolę Bożą jest, siłą rzeczy, taką obserwacją siebie, swoich pragnień, potrzeb i upodobań. Bywa, że młody człowiek rozeznaje, że małżeństwo, ojcostwo będzie bardziej odpowiednie dla niego. Jest to związane często z konkretnymi wydarzeniami, spotkaniami, np. dziewczyną, która go zauroczy. Jako wychowawcy patrzymy na to spokojnie. To jest naturalna droga rozeznawania tego, co dla mnie będzie po myśli Bożej dobrym.

Reklama

Są też inne powody rezygnacji. Lenistwo duchowe, brak odpowiednich kwalifikacji, gromadzący się lęk, czy podołam drodze powołania. Nie jest to lęk związany z predyspozycjami intelektualnymi, choć zdarza się, że ktoś sobie nie radzi na studiach, ale bardziej z kwalifikacjami duszpasterskimi. Dzisiaj księża nie mają łatwo w szkole jako katecheci. Nasi klerycy próbują swoich sił jako nauczyciele w czasie praktyk. Sami też pamiętają jak to było na katechezie w czasie gimnazjum czy liceum. Zdarza się, że rodzi się frustracja po nieudanych próbach pełnienia roli nauczyciela, czy duszpasterza.

KAI: Dobrze jeśli kandydat do życia w stanie duchownym ma wsparcie w domu, ale rodziny są różne… Z jakich rodzin pochodzą przyszli księża?

– Jednoznacznie trzeba zauważyć, że to są różne rodziny. Wiele jest takich rodzin silnych wiarą, które pomogły kandydatowi wydorośleć w wierze i ugruntować się w obyczajności chrześcijańskiej. Najczęściej powołania z takich rodzin są najbardziej wytrwałe, silne i wytrzymują próby czasu. Coraz częściej jednak pojawiają się kandydaci z rodzin niepełnych, dysfunkcyjnych, gdzie któryś z rodziców nie praktykuje i nie jest związany z Kościołem. Wtedy dla kandydatów z takich rodzin grupa ministrancka, oazowa, Odnowa w Duchu Świętym lub inna wspólnota religijna, sama parafia i dobra relacja z księdzem decydowała o tym, że w Kościele rozpoznał coś, czego brakowało mu w kościele domowym, którego nie było. To doświadczenie żywego Kościoła wypełniało brak domu i pozwalało rodzić się powołaniu. Takim osobom trzeba poświęcić w seminarium więcej czasu indywidualnie, aby ich powołanie mogło wzrosnąć, a doświadczenie wspólnoty seminaryjnej było ugruntowaniem dla powołania. Zabraknie im w życiu kapłańskim często wsparcia od rodziny, dlatego potrzebne jest wsparcie od strony współbraci ze strony kościelnej.

Reklama

KAI: Które z wymagań, jakie stoją przed osobami duchownymi są teraz najtrudniejsze do sprostania?

– To jest sprawa indywidualna. Sądzę, że dziś najmocniej zakorzenione jest w młodym człowieku poczucie wolności, często niedojrzale rozumianej. Trudny jest zatem do udźwignięcia dla kandydata wymóg posłuszeństwa, ograniczenia swobód. Nie chodzi o sam strój, ale przekonanie, że kapłaństwo ogranicza przestrzeń mojej wolności. Ksiądz na jakimś etapie może doświadczyć też poczucia braku. Dojrzałość związana jest ze zdolnością dźwigania tego braku, choćby braku rodziny, bliskości drugiego człowieka, żony. Pomocą w udźwignięciu tego jest doświadczenie wspólnoty, braterstwa, więzi z kimś, kto pomoże mi to przezwyciężyć.

KAI: Przyjaźnie tylko z kapłanami, czy także osobami świeckimi?

– Trzeba docenić i preferować przyjaźnie ze współbraćmi w kapłaństwie, ale nie tylko. Bardzo dobre relacje z ludźmi wiary są fundamentalne dla rozwoju swego kapłaństwa. Osobiście pozostaję w żywych relacjach z wieloma rodzinami przez uczestnictwo we wspólnocie ruchu „Comunione e Liberazione”. Przyjaźnie ze świadkami wiary pozwalają dobrze i dojrzale przeżywać swoje kapłaństwo.

KAI: Czy ksiądz może się przyjaźnić z kobietą?

– Mam również bliskie mi kobiety, z którymi przyjaźnię się we wspólnocie ruchu. Ta wspólna droga wiary umożliwia mi przeżywać przyjaźń także z kobietą.

KAI: Te przyjaźnie mogą pomóc w czasie kryzysu i załamania…

– Jeśli celem jest pomoc na drodze wiary, to na pewno tak. Trzeba być otwartym na ludzi, którzy są dla nas takimi świadkami wiary i pomagają wierzyć, być księżmi. To jest droga dojrzewania do kapłaństwa.

rozmawiała Hanna Honisz

2013-04-19 09:39

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Gliwice: zmarł najstarszy kapłan diecezji gliwickiej

[ TEMATY ]

ksiądz

Karol Porwich/Niedziela

W sobotę 10 grudnia w Domu Księży Emerytów w Opolu zmarł ksiądz prałat Hubert Kowol - Honorowy Obywatel Miasta Bytomia, doktor teologii oraz wieloletni proboszcz parafii pw. św. Barbary. Miał 93 lata. Był najstarszym kapłanem diecezji gliwickiej.

Ksiądz prałat Hubert Kowol urodził się 11 listopada 1929 r. w Suchym Borze. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1954 r. w Opolu. Pracował jako wikary w parafiach św. Wawrzyńca w Zabrzu-Mikulczycach (1954-1958) i Wniebowzięcia NMP w Bytomiu (1958-1960). Był obrońcą węzła małżeńskiego w Sądzie Biskupim Diecezji Opolskiej (1960-1992). Pełnił funkcję administratora w parafii Narodzenia NMP w Kopienicy-Łubiu (1960-1965).

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

2024-03-28 13:23

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

Episkopat News/Facebook

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać - powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

CZYTAJ DALEJ

Kongres Eucharystyczny zainaugurowany

2024-03-28 17:43

Biuro Prasowe AK

Mszą Świętą Krzyżma w sanktuarium św. Jana Pawła II na Białych Morzach został dziś zainaugurowany Kongres Eucharystyczny Archidiecezji Krakowskiej.

– Bardzo pragnąłem sprawować tę dzisiejszą Mszę Świętą Krzyżma razem z wami. Poprzez nią bowiem rozpoczynamy Kongres Eucharystyczny Archidiecezji Krakowskiej – mówił na początku homilii abp Marek Jędraszewski, nawiązując do słów Jezusa wypowiedzianych do Apostołów podczas Ostatniej Wieczerzy. Metropolita krakowski zwrócił uwagę, że wyjątkowy charakter tej Mszy św. podkreśliło poświęcenie kapłańskich stuł z symbolami kongresu. – Przez jednakowy kształt tych stuł pragniemy wyrazić naszą jedność – jedność prezbiterium Świętego Kościoła Krakowskiego – dodawał arcybiskup zaznaczając, że nie chodzi przede wszystkim o zewnętrzny i estetyczny, ale eklezjalny wymiar jedności.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję