Dla chrześcijan szczególną i zarazem podstawową formą kształtowania religijnej wiary, wiedzy i postaw w człowieku jest katecheza. W nowej rzeczywistości społeczno-politycznej, w jakiej nam przyszło żyć, katecheza wróciła do szkół i w związku z tym poszukuje swojego miejsca w strukturach edukacyjnych oraz wychowawczych szkolnictwa.

Wydane przez Kongregację do spraw Duchowieństwa Dyrektorium Ogólne o Katechizacji w następujący sposób definiuje podstawowe zadania katechezy: "Ten, kto spotkał Chrystusa, pragnie poznać Go możliwie najbardziej, jak również pragnie poznać zamysł Ojca, który Go posiał. Poznanie treści wiary jest wymagane przez przylgnięcie do wiary ( ...) Katecheza powinna więc prowadzić do stopniowego uchwycenia ( zrozumienia) całej prawdy o planie Bożym, wprowadzając uczniów Jezusa Chrystusa do poznania Tradycji i Pisma Świętego, które jest wzniosłym poznaniem Jezusa Chrystusa".

Zasadne jest chyba w tym miejscu postawienie pytania, czy katecheta winien skupić się na sprawdzaniu tylko podanych, zaprezentowanych uprzednio wiadomości; czy może także powinien brać pod uwagę życie sakramentalne, modlitwę, udział we Mszy św. i innych nabożeństwach, czyli ujmując dokładnie: czy kontroli na katechezie powinny podlegać także praktyki religijne uczniów? Pytania te wskazują na specyfikę szkolnej katechezy. By na nie odpowiedzieć, trzeba scharakteryzować zadania szkolnej nauki religii.

Katecheza w szkole stara się (a przynajmniej powinna) pomagać uczniom w rozwoju ich człowieczeństwa, a także pozwala im na systematyczną i odpowiedzialną formę konfrontacji z rzeczywistymi problemami życia oraz z ostateczną tajemnicą egzystencji. Zadaniem nauki religii jest więc podanie uczniom warunków, szczególnie na płaszczyźnie intelektualnej, które pozwolą im swobondnie i świadomie odnaleźć się w chrześcijaństwie.

Wielokrotnie wnioskowano, że ocena z religii powinna być odzwierciedleniem nie tylko wiadomości religijnych ucznia, ale przede wszystkim jego życia religijnego, sumienności w wykonywaniu praktyk religijnych oraz życia moralnego. Tymczasem życie religijne ucznia, jak i każdego człowieka, jest sprawą zbyt intymną, by katecheta mógł je dokładnie zbadać, należycie ocenić i uczynić jednym ze współczynników oceny z religii.

W świetle tego należy przyznać słuszność stanowisku ks. K. Hofmanna, który mówi, że "stopień z religii uczeń otrzymać winien tylko na podstawie wiadomości. Jedynie i wyłącznie dana przez ucznia odpowiedź może służyć za podstawę istotną przy ocenie i ustalaniu stopnia z nauki religii. Nie może więc istnieć inne kryterium oceny nauki religii niż stan wymaganych przez program wiadomości".

Katechizacja, zwłaszcza ta, prowadzona obecnie w ramach zajęć szkolnych, musi zakładać istnienie i stosowanie czynnika oceny. Na samą ocenę nie można patrzeć jednak tylko jako na wykładnik uzyskanej przez ucznia wiedzy. Należy w tym miejscu zauważyć, że ocena, jaką wystawiamy uczniowi, ma także wartość wychowawczą. Może, bowiem pobudzać i stymulować ucznia do większego wysiłku i pracy. Należy więc, oceniając w katechezie, stosować te same kryteria, jakie stosowane są przy ocenianiu w nauce przedmiotów "świeckich".

W świetle tego, co już zostało powiedziane, wydaje się, że w działalności katechetycznej nie należy obawiać się stosowania elementu kontroli i oceniania osiągnięć ucznia. Należy się jednak szczególnie bronić, stosując kontrolę i ocenę, by nie sprowadzić katechezy jedynie do zdobywania wiedzy. Wymiar intelektualny w katechezie ma bowiem zawsze rolę służebną wobec wielkiej tajemnicy Boga i wiary, czyli jest narzędziem w chrześcijańskim dziele wychowawczym.