Bogdan Nowak: - Co cechuje Ochotniczki Księdza Bosko?
Anna: - Istotą życia osób z instytutów świeckich jest bycie dla Boga, przez złożone śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, a jednocześnie pozostanie osobami świeckimi, które żyją w świecie, przyczyniając się do jego uświęcenia od wewnątrz „na sposób zaczynu”. Instytut Świecki Ochotniczek Księdza Bosko został w 1978 r. zaliczony do instytutów na prawie papieskim. W naszym powołaniu występują trzy równorzędne elementy: konsekracja, świeckość i salezjańskość. Instytut Ochotniczek przemienia całe życie w apostolat, dążąc do realizacji Ewangelii pośród świata. Istotnym warunkiem pełnionego apostolatu jest zachowanie dyskrecji odnośnie do swego stanu - osoby konsekrowanej w świecie.
- Kto może być przyjęty do ochotniczek?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
- Panna w wieku 21-35 lat, która pragnie oddać swoje życie Bogu, chętnie apostołując w swoim środowisku, bez afiszowania się. Musi też mieć wystarczające zdrowie, by brać udział w dniach skupienia, kursach, rekolekcjach, a także dojrzałość psychiczną i uczuciową odpowiednią do wieku i sytuacji, gotowość do pogłębienia kultury osobistej, ukierunkowania do życia apostolskiego w konsekrowanej świeckości salezjańskiej. Nie może też być związana profesją w innych instytutach życia konsekrowanego. Musi mieć czas na modlitwę oraz na formacyjne i organizacyjne obowiązki instytutu oraz posiadać odpowiednią do swego stanu samodzielność ekonomiczną.
- Jak odbywa się formacja w Instytucie?
- Proces formacyjny ochotniczek trwa od wejścia do Instytutu aż do końca życia i składa się z czterech etapów:
- przedaspirantatu (trwa ok. roku, w czasie którego kandydatka spotyka się z wyznaczoną ochotniczką, która pomaga jej rozeznać powołanie),
- aspirantatu (trwa 3 lata, w czasie którego przygotowuje się do wejścia na drogę rad ewangelicznych i oddania się Bogu przez profesję w Instytucie Ochotniczek Księdza Bosko),
- profesji czasowej (trwa 6 lat; w tej fazie formacji ochotniczka podejmuje się rozwijać proces dojrzewania w perspektywie profesji wieczystej; sprawdza swoją zdolność działania w posłannictwie salezjańskim jako osoba świecka konsekrowana oraz stara się zachować równowagę pomiędzy działaniem apostolskim, a zadaniami Instytutu),
- profesji wieczystej, czyli kontynuowania stopniowego rozwoju jako osoba świecka konsekrowana - salezjanka.
Reklama
- W jaki sposób uformował się Instytut Ochotniczek Księdza Bosko?
- Do ks. Filipa Rinaldiego (późniejszego generała Salezjanów i błogosławionego) w Turynie zgłosiła się grupa młodych kobiet, byłych wychowanek sióstr salezjanek, które z różnych względów nie mogły wstąpić do tej wspólnoty zakonnej, ale chciały prowadzić głębokie życie wewnętrzne i służyć Bogu w świecie, gdzie żyły i pracowały. To ich życzenie dojrzewało w ich sercach wiele lat, przeszło więc próbę czasu, a ks. Rinaldi stopniowo je formował w czasie regularnych spotkań, począwszy od 20 maja 1917 r. Siedem z nich złożyło pierwsze śluby w październiku 1919 r. Dzięki tym spotkaniom formacyjnym stowarzyszenie rozwijało się. Po śmierci bł. Rinaldiego, czwartego następcy św. Jana Bosko, nastąpił zastój, a nawet regres wśród ochotniczek, gdyż brakowało oficjalnej aprobaty Kościoła. Dopiero Konstytucja apostolska „Provida Mater Ecclesia” otworzyła drogę do rozwoju dzisiejszego Instytutu, który najpierw rozwinął się we Włoszech, potem we Francji, w Hiszpanii i na całym świecie. Obecnie na świecie jest nas 1340, ale najwięcej we Włoszech - 360.
- Kiedy pierwsze ochotniczki pojawiły się w Polsce?
- W 1972 r. rozpoczęły aspirantat w Krakowie i Łodzi. Były to czasy ekspansji komunistycznej i dlatego wspólnota rozwijała się w ukryciu, pokonując wiele trudności. Tutaj muszę wspomnieć ogromną pomoc w naszym rozwoju dwóch księży: Augustyna Dziędziela i Andrzeja Świdy. Podlegałyśmy wtedy regionowi na Słowacji. Dopiero po otwarciu granic Instytut w Polsce usamodzielnił się. Terytorialnie jesteśmy rozproszone, ale najwięcej nas mieszka i pracuje w Krakowie, Łodzi, Kielcach, Lublinie, Pile i we Wrocławiu.
- Jak wyglądają struktury Waszego Instytutu?
- Na czele Instytutu stoi Odpowiedzialna Generalna z Radą Generalną. Wybiera je Zgromadzenie Generalne, które odbywa się co 6 lat.
Obecna Odpowiedzialna Generalna mieszka i pracuje w Belgii. Ona sama, jak i wszystkie sprawujące wysokie funkcje w Instytucie pracują zawodowo i utrzymują się same. Cały Instytut dzieli się na 21 regionów. Na czele regionu stoi Odpowiedzialna Regionalna z Radą Regionalną. Wybierane są co trzy lata. Polska i kilka krajów byłego Związku Radzieckiego tworzy autonomiczny region, do którego należy 9 zespołów. Każda ochotniczka należy do jakiegoś zespołu, na którego czele stoi Odpowiedzialna Lokalna ze swoją radą. W zespole przeżywamy swoje powołanie, modlimy się, znajdujemy pomoc i oparcie, w nim obchodzimy imieniny, świętujemy sukcesy zawodowe i dzielimy się trudnościami. Należymy do rodziny salezjańskiej, którą cechuje radość, pracowitość, optymizm i troska o dobre wychowanie młodzieży. Na co dzień żyjemy same, ale tworzymy autentyczną wspólnotę ducha. Pracujemy w różnych zawodach. Instytut nie posiada ani nie prowadzi wspólnych dzieł. Każda z nas podejmuje inicjatywy apostolskie na własną odpowiedzialność.