Dnia 2 grudnia br. minęła 20. rocznica śmierci ks. prał. Zygmunta Skowrońskiego, zasłużonego profesora i wychowawcy wielu pokoleń kapłanów naszej archidiecezji. Ks. Skowroński urodził się 14 listopada 1909 r. w Pułtusku. W 1927 r. zdał egzamin maturalny i został przyjęty w poczet alumnów WSD w Łodzi. Już po 3 latach studiowania został skierowany na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Warszawskiego.
Uzyskawszy dyspensę od wieku, 17 lipca 1932 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Tumie k. Łęczycy. W 1933 r. uzyskał magisterium z teologii dogmatycznej i apologetyki. Ale już w następnym roku bp Tymieniecki mianował ks. Skowrońskiego notariuszem Kurii Biskupiej w Łodzi oraz profesorem miejscowego Seminarium Duchownego. Objął wykłady z homiletyki i łaciny oraz z teologii moralnej ogólnej. Równocześnie z pracą dydaktyczną w łódzkim seminarium kontynuował kurs doktorancki na Wydziale Teologicznym w Warszawie, uwieńczony 15 czerwca 1936 r. doktoratem. Tego roku został prefektem Seminarium Duchownego w Łodzi. Od 1937 r. objął wykłady z teologii dogmatycznej, zaś od 1938 r. z apologetyki. Równolegle przez kilka lat pełnił obowiązki kapelana chorych w szpitalu św. Teresy i spowiednika Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny. Po wybuchu wojny i zamknięciu seminarium otrzymał nominację wikariuszowską do parafii w Buczku, gdzie obowiązki proboszczowskie pełnił jego stryj ks. Stefan Skowroński. Obydwaj zostali aresztowani i wywiezieni do Dachau. Ksiądz Zygmunt spędził tam prawie 4 lata. Pod koniec pobytu w obozie zapadł na tyfus, którego fatalne następstwa zdrowotne odczuwał długo. O swoim pobycie w obozie napisał do bp. Jasińskiego: „Będąc w Dachau, nie miałem żadnej nadziei na przetrwanie tych ciężkich czasów”. Do kraju wrócił 23 czerwca 1946 r.
Bp Jasiński mianował ks. Skowrońskiego dyrektorem Diecezjalnej Unii Apostolskiej, zaś w styczniu 1947 r. cenzorem ksiąg o treści religijnej, dyrektorem Związku Misyjnego Duchowieństwa oraz posynodalnym egzaminatorem duchowieństwa i wicerektorem Seminarium Duchownego w Łodzi. Tę ostatnią funkcję pełnił przez 37 lat i wraz z ks. inf. Antonim Woronieckim, rektorem seminarium, stanowili nadzwyczaj udany zespół kierownictwa uczelni.
Nowy ordynariusz bp Michał Klepacz, dostrzegając wielkie walory intelektu i ducha kapłańskiego ks. Zygmunta Skowrońskiego, mianował go w 1947 r. wykładowcą w Studium Wyższej Wiedzy Religijnej, zaś w1948 r. - promotorem sprawiedliwości. W późniejszych latach proszono go o wygłaszanie konferencji religijnych dla Sióstr Urszulanek i Służebniczek Najświętszej Maryi Panny.
14 czerwca 1984 r. ks. Skowroński poprosił o zwolnienie z funkcji wicerektora i dyrektora Unii Apstolskiej Kleru. Kontynuował wykłady z teologii dogmatycznej i patrologii. I te przedmioty wykładał aż do śmierci.
Zmarł 2 grudnia 1986 r., przeżywszy 77 lat - w kapłaństwie 54 lata. Wśród swoich wychowanków ks. prał. Zygmunt Skowroński cieszył się wielkim uznaniem. Był niezwykle uzdolnionym człowiekiem. Imponująca rozpiętość wykładanych przez niego przedmiotów dowodziła wielości zainteresowań.
Zajęcia dydaktyczne w seminarium prowadził przez ponad pół wieku. Był wymagającym profesorem i zarazem bardzo sprawiedliwie oceniał wiedzę alumnów. Z uznaniem przyjmowaliśmy taką postawę. Z wielką niecierpliwością czekaliśmy na ostatni wykład każdego semestru, jako że „ultima lectio” poświęcona była przez Księdza Profesora różnorakim ciekawym zjawiskom w świecie astronomii, meteorologii czy fizyki. I w tych dziedzinach nauk imponował nam niezwykłą wiedzą.
W sobotnie popołudnia wprowadzał nas w arkana wielkiej klasycznej muzyki symfonicznej. Przynosił na salę teologiczną płyty z nagraniami symfonii Beethovena i wyjaśniał nam jej strukturę. Po takim wprowadzeniu pełniej się odbierało owe wielkie dzieła muzyczne. Podziwialiśmy nie tylko rozległą wiedzę Księdza Wicerektora, również jego postawa jako wychowawcy i kapłana wzbudzała w nas wielki szacunek. Po systematycznym przerabieniu z nami traktatu o Eucharystii, na zakończenie wykładów prowadził nas do kaplicy, byśmy w cichej adoracji nie tylko przyjęli umysłem tę prawdę, ale i sercem starali się ją przeżyć. Był człowiekiem wielkiej wiedzy i głębokiej wiary. Jako wychowawca nie kierował się emocjami, zmiennymi nastrojami chwili, ale ustalonymi zasadami, których sam przestrzegał i uczył nas je respektować.
Sądzę, że dziś, mimo upływu 20 lat od śmierci Księdza Profesora, liczne grono jego wychowanków wspomina go z wielką wdzięcznością. A za pracę i trudy poniesione dla dobra naszej archidiecezji niech Pan sowicie go nagrodzi.