Urodził się 5 czerwca 1870 r. w Boracinie k. Nowogródka w rodzinie ziemiańskiej. Szkołę średnią rozpoczął w Warszawie, a ukończył w Petersburgu. W 1889 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w tym mieście. Po 2 latach, dzięki doskonałym wynikom w nauce, został przeniesiony na studia do Akademii Duchownej. Po jej ukończeniu ze stopniem magistra teologii i święceniach kapłańskich, które otrzymał 23 czerwca 1895 r. z rąk abp. Szymona Marcina Kozłowieckiego, został mianowany wykładowcą Pisma Świętego i homiletyki w seminarium oraz katechetą w jednym z gimnazjów petersburskich. Za patriotyczną postawę został przez władze carskie skazany na 3 lata odosobnienia w klasztorze w Agłonie na Łotwie. Ułaskawiony po 2 latach, był kolejno wikariuszem w parafiach w: Smoleńsku, Tule i Rydze. W 1904 r. został duszpasterzem w kościele filialnym pw. Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego na Kalwarii w Mińsku, a następnie, proboszczem katedry w tym mieście. W 1906 r. powrócił na stanowisko wykładowcy Pisma Świętego i języka hebrajskiego w Seminarium Duchownym i Akademii Duchownej w Petersburgu. W latach 1909-11 towarzyszył bp. Janowi Cieplakowi podczas jego wizyt pasterskich w parafiach na terenie Rosji europejskiej, Syberii, Dalekiego Wschodu i południowej, azjatyckiej części imperium carskiego. W roku akademickim1912/13 był słuchaczem wykładów w Instytucie Biblijnym w Rzymie i odbył podróże naukowe do Niemiec i Ziemi Świętej w celu zapoznania się z aktualnym stanem biblistyki. Od sierpnia 1915 do 1916 r. objeżdżał jako duszpasterz i delegat bp. Cieplaka, administratora apostolskiego archidiecezji mohylewskiej, obozy jeńców wojennych w Rosji i na Syberii, wśród których była wielka liczba Polaków. 2 listopada 1917 r. został mianowany przez Benedykta XV biskupem ordynariuszem mińskim i konsekrowany 28 lipca 1918 r. w Warszawie. 14 sierpnia 1918 r. przybył do Mińska, gdzie otworzył Niższe i Wyższe Seminarium Duchowne. Gdy w grudniu 1918 r. do Mińska wkroczyły wojska bolszewickie, zagrożony aresztowaniem i uwięzieniem ukrywał się przez 5 miesięcy w przebraniu u zaprzyjaźnionych ziemian i chłopów w lasach k. Mińska, nie przestając pełnić posług kapłańskich i kierować diecezją. Bolszewicy za jego ujęcie wyznaczyli nagrodę w wysokości 100 tys. rubli. W sierpniu 1919 r., po zajęciu Mińszczyzny przez Polaków, powrócił do Mińska. Po kolejnym zajęciu tego miasta przez Rosjan 11 lipca 1920 r. pozostał na stanowisku, pomimo nalegań przyjaciół na wyjazd, a w listach pasterskich odważnie piętnował narzucaną terrorem ateizację i niszczenie dóbr kultu. 1 sierpnia 1920 r., po ogłoszeniu niezależnej Sowieckiej Republiki Białoruskiej, został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. Pomimo gróźb i szantażu odrzucił propozycję podpisania deklaracji, że uznaje władzę sowiecką. Po 10 dniach śledztwa został uwolniony, pomimo oświadczenia, że do końca życia będzie zwalczał komunizm, szerzący bezbożnictwo i bezprawie. Ponownie został aresztowany 4 września 1920 r. i po kilkumiesięcznym więzieniu w Mińsku przewieziony do więzienia na Butyrkach w Moskwie. Umieszczony na specjalnym oddziale więzienia CZEKA, poddawany był upokarzającym rewizjom i przesłuchaniom. Uwolniony po 11 miesiącach dzięki staraniom rządu polskiego, powrócił w lipcu 1921 r. do kraju. Po opuszczeniu więzienia ważył zaledwie 43 kg. Za odważną postawę patriotyczną w najcięższych warunkach odznaczony został Orderem Orła Białego i Krzyżem Walecznych. W sierpniu 1922 r. bezskutecznie starał się za pośrednictwem polskiego MSZ o zgodę władz sowieckich na wyjazd do tej części diecezji mińskiej, która pozostała w ZSRR. Publicznie potępił postawę delegacji polskiej podczas rokowań pokojowych w Rydze, w wyniku których tereny Mińszczyzny, zamieszkane przez liczną tam katolicką ludność polską, pozostały w ZSRR. Do czasu utworzenia w 1925 r. diecezji pińskiej, której 2 grudnia 1925 r. został mianowany pierwszym ordynariuszem, mieszkał w Nowogródku. W 1925 r. sugerował papieżowi Piusowi XI utworzenie w Mińsku administratury apostolskiej. Był atakowany przez zwolenników Narodowej Demokracji za to, że jako polski patriota opowiadał się, zgodnie z tradycjami dawnej, wielonarodowej Rzeczypospolitej, za używaniem niekiedy także i języka białoruskiego w kościołach na Kresach Wschodnich. Po przewrocie majowym w 1928 r. wystosował osobisty list z upomnieniem do marszałka Józefa Piłsudskiego, wytykając mu krwawe zajścia i nawołując do pokuty. Założone uprzednio Seminarium Duchowne w Mińsku przeniósł do Nowogródka, następnie do Pińska. W Drohiczynie powołał do istnienia Gimnazjum Biskupie. Obecnie mieści się tutaj Wyższe Seminarium Duchowne i Kuria Biskupia Diecezji Drohiczyńskiej, powstałej z części dawnej diecezji pińskiej pozostałej po II wojnie światowej w granicach Polski. Wykładał Pismo Święte, matematykę i nauki humanistyczne. Był człowiekiem gruntownie wykształconym i znał ponad 10 języków (rosyjski, francuski, niemiecki, włoski, angielski, łotewski, litewski, łaciński, grecki, hebrajski i asyryjski). Jest autorem wielu prac teologiczno-ascetycznych. Odznaczał się wielką ofiarnością dla ubogich, gorliwością duszpasterską i żył bardzo skromnie. Ostre umartwienia, posty i nocne czuwania osłabiły jego siły fizyczne.
W Niedzielę Męki Pańskiej 13 marca 1932 r. bp Łoziński dostał ostrego bólu brzucha. Przed operacją prosił, by dokonano jej bez narkozy, bo „Pan Jezus na krzyżu też nie miał znieczulenia”. Z medycznego punktu nie było to jednak możliwe. Zmarł w Wielką Sobotę 26 marca 1932 r. o godz. 15.35 w Pińsku w opinii świętości. Przed śmiercią, tracąc przytomność, prosił czuwających przy nim kleryków, aby go budzili, „bo nie chce przespać najpiękniejszej chwili swego życia”. Został pochowany katedrze w Pińsku, gdzie spoczywa do dzisiaj. Można tam oglądać jego trumnę zamurowaną w bocznej kaplicy, które to miejsce było zachowane przez wiele lat w tajemnicy, aby władze ZSRR, widząc kult, jakim obdarzali go wierni, nie zbezcześcili ciała. Czuwał nad tym przez wiele lat jego następca, a wcześniej uczeń i więzień stalinowskich obozów kard. Kazimierz Świątek. Na uroczystościach pogrzebowych został odczytany przejmujący testament duchowy bp. Łozińskiego, zatytułowany „List zza grobu”. Na ukończeniu jest jego proces beatyfikacyjny.