11 listopada 2001 r. w Nurcu został konsekrowany kościół parafialny. Zanim jednak na łamach Niedzieli Podlaskiej zostanie przedstawiony zapis z tej uroczystości warto zapoznać się z historią parafii, która może dziś poszczycić się piękną i jedną z największych świątyń w diecezji.

Wierni wyznania rzymskokatolickiego w XIX w. w majątku Nurzec należeli do parafii w Milejczycach, należącej do diecezji pińskiej. Zawiadowca stacji w Nurcu wraz z innymi osobami w 1933 r. wystąpił do władz kolejowych oraz biskupa diecezji pińskiej o wyrażenie zgody na odprawianie Mszy św. w jednej z sal dworca kolejowego. Uzyskano na to warunkową zgodę Kurii Diecezjalnej, natomiast nabożeństwa majowe, czerwcowe, jeżeli była pogoda, sprawowano w parku przy budynku kolejowym. We wrześniu 1934 r. powołano Komitet Budowy Kaplicy, którego prezesem został ks. Zygmunt Pawłowski - proboszcz parafii Milejczyce. Projekt inż. Leonarda Matulewicza zatwierdzono dnia 21 października 1938 r. Świątynia miała mieć długość 23 m, szerokość 12 m i wysokość 15,5 m łącznie z krzyżem na wieży kościoła. 25 czerwca 1939 r. wmurowano kamień węgielny. Po wojnie nie powrócono już do budowy kościoła przy ul. Piaskowej. Trudności życia społecznego w pierwszych latach po wyzwoleniu dotyczyły natury zarówno natury ekonomicznej jak i duchowej. Katolicy i prawosławni z powodu braku świątyni mieli trudności w spełnianiu praktyk religijnych. Choć prawosławni mieli możliwość uczestniczenia w liturgii do lipca 1944 r. w małej kaplicy na cmentarzu w Żerczycach, to katolicy nie mieli na stałe w Nurcu księdza.

Ponowne starania o utworzenie parafii i budowę kościoła mieszkańcy Nurca wraz z katolikami z sąsiednich wsi rozpoczęli 29 listopada 1945 r. kierując podanie do rezydującego w Łodzi bp. Kazimierza Bukraby. Biskup, w odpowiedzi skierowanej do ks. prał. Henryka Humnickiego, wikariusza generalnego diecezji pińskiej, zezwolił na utworzenie kaplicy filialnej w Nurcu, upoważniając ks. filialistę do sprawowania czynności duszpastersko-proboszczowskich.

Na kaplicę przeznaczono budynek dawnego kasyna sowieckiego, w której przez krótki okres czasu po wyremontowaniu księża z Milejczyc sprawowali nabożeństwa. W styczniu 1946 r. przybył do Nurca z Tokar ks. Mieczysław Kasprowicz, który zamieszkał w budynku pozyskanym od nadleśnictwa w Nurcu. Drewniana kaplica przypominająca barak była niska - 4 m wysokości. Zewnętrznie nieokazała, wnętrze miała jednak bardzo przytulne i niezwykle ciepłe. Była pw. Matki Bożej Częstochowskiej, której obraz umieszczono w głównym ołtarzu. Odpusty odbywały się w uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej i św. Andrzeja Boboli. Od lipca 1946 r. proboszczem został ks. Władysław Pykało, a od czerwca 1947 r. ks. Jan Pawlonka przybyły z parafii Zbirogi - Żabinka. W styczniu 1946 r. został założony cmentarz parafialny. W 1952 r. w Nurcu mieszkało 210 rodzin katolickich, a parafia liczyła 745 katolików. W następnym roku odbyły się pierwsze misje św., które przeprowadzili ojcowie Serca Jezusowego z Krakowa. W 1948 r. ogrodzono cmentarz i kaplicę. Po śmierci ks. J. Pawlonki w 1978 r. proboszczem w Nurcu został ks. Zenon Pietrzuczak. Powróciła sprawa budowy kościoła. W związku z tym, że bezpośrednio przed II wojną światową rozpoczęto budowę kościoła przy ul. Piaskowej, Ksiądz Proboszcz zwrócił się o wydanie opinii do Kurii Biskupiej w tej sprawie, w której czytamy:

"O zaniechaniu budowy na dawnym miejscu przy ulicy Piaskowej ostatecznie zadecydowała Komisja diecezjalna obradująca pod przewodnictwem bp. Władysława Jędruszuka. W skład Komisji weszli ks. dr Henryk Kardasz, ks. dr Eugeniusz Borowski, ks. Józef Horodeński, ks. Wojciech Wasak, ks. Józef Barszczewski, ks. Józef Grzeszczuk, ks. Zenon Pietrzuczak i ks. Marian Wyszkowski. Komisja dnia 5 maja 1981 r. zadecydowała, że nowy kościół ma być budowany obok istniejącego, nie zaś na placu przy ulicy Piaskowej". Ta ostateczna decyzja zakończyła dawny etap budowy a przed parafią i proboszczem ks. Z. Pietrzuczakiem postawiła nowe wyzwanie. Podjął on starania związane z budową świątyni. 31 sierpnia 1982 r. Naczelnik Gminy w Nurcu Stacji wydał pozwolenie na budowę nowego kościoła. Ks. Zenon Pietrzuczak w latach 1982-86, w miejsce dotychczasowej kaplicy, wzniósł kościół murowany, który był budowany i wyposażany przez kolejnych proboszczów. Prace budowlane prowadzone były przez nieżyjącego już dzisiaj Czesława Grabowskiego i Jana Chmielewskiego. Ostateczny wygląd kościół zawdzięcza proboszczowi ks. Jerzemu Olszewskiemu, który skorygował po części plany, w tym wieży, w oparciu o projekt mgr. inż. Michała Popławskiego, który obecnie pracuje w Monachium. Architekturę wnętrza zaprojektował Grzegorz Łoś - adiunkt z Politechniki Białostockiej.

Obok kościoła znajduje się murowana plebania zbudowana przez proboszcza ks. Jana Pawlonkę i wikariusza ks. Jana Wasilewskiego. W lipcu 1996 r. do parafii przybyły Siostry Urszulanki z Włoch z Bergamo. Prowadzą Dom Rekolekcyjny "Betania". Siostra Maria pełni w parafii posługę zakrystianki i naucza religii w Szkole Podstawowej, zaś siostra Laura katechizuje młodzież w Gimnazjum w Nurcu. Dziś parafia nurzecka liczy około 1700 wiernych.

Drewnianą kaplicę, podczas administrowania parafią przez ks. Stanisława Kozłowskiego, decyzją bp. Władysława Jędruszuka, w 1988 r. rozebrali parafianie i przekazali do nowo utworzonej parafii św. Andrzeja Boboli w Siemiatyczach. W okresie budowy nowego kościoła w Siemiatyczach pełniła ona funkcję świątyni parafialnej.