Jak żyć radykalizmem Ewangelii w pełni życia świeckiego

"Jest to powołanie niezmiernie aktualne, powiedziałbym naglące. Jeśli nastąpi rozwój i umocnienie Instytutów Świeckich przyniesie to również korzyść Kościołom lokalnym" - powiedział Ojciec Święty Jan Paweł II do uczestników plenarnego zebrania Kongregacji Zakonów i Instytutów Świeckich 6 maja 1983 r.

Abp Józef Michalik, metropolita przemyski w liście do Przewodniczącej Generalnej naszego Instytutu napisał:

"Dziękuję za pismo z dnia 14 lipca 2001 r. informujące o działalności Instytutu Świeckiego Chrystusa Króla, który przejawia swoją apostolską działalność również na terenie archidiecezji przemyskiej. Jestem przekonany, że podobne wspólnoty mają swoje miejsce we współczesnym Kościele pomagając ludziom żyjącym w świecie żyć w pełni dla Bożej chwały poprzez realizację rad ewangelicznych, będąc zaczynem życia prawdziwie chrześcijańskiego".

Dlatego też uważam za rzecz celową podzielenie się informacjami, przez które zainteresowane osoby mogłyby nawiązać bliższy kontakt z Instytutem, aby rozpoznawać w ten sposób swoje życiowe powołanie. Pragnę podzielić się kilkoma refleksjami dotyczącymi tego mniej znanego, ale jakże pięknego powołania.

W Kościele istnieje wielka różnorodność powołań, dotyczy ona również życia konsekrowanego. Jedną właśnie z jego form są instytuty świeckie. Zachodzące zmiany społeczne i gospodarcze jakby przynaglają ich potrzebę, by osoby oddane Bogu były obecne w różnych dziedzinach i sektorach życia świeckiego, wprowadzając tam ducha Ewangelii.

Ta nowa forma konsekracji życia została zatwierdzona przez papieża Piusa XII 2 lutego 1947 r. konstytucją apostolską Provida Mater Ecclesia (Troskliwa Matka Kościół).

Fakt ten otworzył możliwość życia osobom, które pragną tak przeżywać swoje oddanie się Chrystusowi, by nie oddzielała ich od środowiska żadna bariera zarówno stroju, jak i klauzuli. Okazało się, że już przed ogłoszeniem Konstytucji Apostolskiej istniały zespoły ludzi pragnących żyć radami ewangelicznymi w warunkach świeckich. Nasz Instytut Chrystusa Króla ma taką właśnie historię, że powstał w sposób nieformalny jesienią 1942 r. z pomocą kapłana - ojca duchownego Seminarium w Kielcach - ks. dr. Wojciecha Piwowarczyka, a zasady życia Instytutu były zgodne z wymaganiami Stolicy Apostolskiej. Ta droga znalazła potwierdzenie.

Istotnym rysem takiego powołania jest świeckość, a więc związanie ze światem. Nie ma ścian, które oddzielałyby nas od świata, ani żadnych zabezpieczeń. Ta świeckość to jest sytuacja życiowa ludzi świeckich, takich, którzy żyją wokół nas, mieszkają podobnie jak wszyscy, pracują w biurach, szkołach, szpitalach, fabrykach i warsztatach, mają podobne problemy związane z pracą i ze zdrowiem, potrzebują odpoczynku i rozrywki, uczestniczą w życiu społecznym, kulturalnym, politycznym i towarzyskim. Właśnie Bóg powołuje nas w tych zwyczajnych warunkach życia świeckiego, abyśmy uświęcali świat na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, i w ten sposób świadectwem własnego życia ukazywali Chrystusa.

Poza świeckością szczególnym rysem tego powołania jest konsekracja, czyli całkowite oddanie siebie Bogu, którego znakiem jest celibat, potwierdzony ślubem czystości. Na dar niepojętej miłości Boga, Jego szczególnej przyjaźni i oddania się człowiekowi odpowiadamy darem z siebie. Miejsce wyłącznej ludzkiej miłości zajmuje pragnienie miłowania niepodzielnym sercem Boga, a w Nim i dla Niego wszystkich ludzi - braci, których Bóg stawia na naszej drodze życia. Takie oddanie daje sercu ludzkiemu wolność, otwiera na innych, pozwala być do dyspozycji tych, którzy potrzebują drugiego człowieka, jego czasu, pomocy i serca. Ten wybór jest piękny, ale wcale nie jest łatwy, szczególnie wtedy, kiedy jesteśmy zanurzeni całkowicie w świecie. Ta czystość w bezżenności staje się wówczas wyzwaniem odważnie rzuconym światu, świadectwem, że Bóg, który jest Miłością, może całkowicie wypełnić moje serce, a człowiek może być zrównoważony i szczęśliwy.

Wyrazem konsekracji, poza celibatem, jest ubóstwo na wzór Chrystusa. Ubóstwo wbrew panującemu dziś powszechnie kultowi pieniądza i dobrobytu, porządkuje ludzką hierarchię wartości. Nie chodzi tutaj o to, aby nic nie mieć, cierpieć głód i niedostatek, ale żeby wartości materialne postawić na właściwym miejscu w życiu, żeby nie panowały nad człowiekiem. Nie rezygnujemy z prawa do posiadania dóbr i pieniędzy, lecz staramy się żyć wśród tych dóbr doczesnych, korzystamy ze zdobyczy cywilizacji i postępu, nie dając się im w niewolę i dzieląc się z potrzebującymi.

Poza celibatem i ubóstwem wyrazem konsekracji jest posłuszeństwo na wzór Chrystusa. Posłuszeństwo w instytucie świeckim to właśnie posłuszeństwo Bogu we wszystkich sprawach swojego życia, to staranie się, by dobrze odczytywać Jego wolę wobec siebie i wiernie ją wypełniać. Potrzeba ducha wiary, by w codziennych wydarzeniach rozpoznać Boże wezwania i odpowiadać na nie całą wewnętrzną gotowością, choćby to łączyło się z trudem i wysiłkiem. Pomagają w tym ustalone normy życia zapisane w prawie każdego instytutu, pomagają osoby odpowiedzialne, z którymi omawia się ważniejsze sprawy życiowe. Jest to zarazem jednak sprawa każdej z nas, naszych decyzji, refleksji, modlitwy i poczucia odpowiedzialności w oparciu o postawę wiary, która jest warunkiem rozwoju posłuszeństwa.

Aby wiernie wypełniać złożone śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa w sercu świata, ważna jest modlitwa, która jest potrzebna jak woda i powietrze. Modlitwa w życiu członka instytutu świeckiego przybiera różne formy. Najważniejszą jest Eucharystia - miejsce codziennego, bardzo osobistego spotkania z Chrystusem. Sakrament pokuty przeżywamy jako okazję do wewnętrznego oczyszczenia i otwarcia się na działanie łaski, a także jako etap pracy nad sobą. Korzystamy w miarę możliwości ze stałego kierownictwa duchowego. Potrzebny jest też czas na adoracyjne trwanie przed Bogiem, włączenie się w modlitwę Kościoła za świat poprzez Liturgię Godzin, czytanie i rozważanie Pisma Świętego, aby zgłębiać wiarę.

Poza modlitwą, która pozwala nam poznawać Jezusa Chrystusa, ważna jest wspólnota. Wprawdzie żyjemy na ogół w rozproszeniu, ale łączy nas wspólnota celów i dążeń, wspólnota powołania i charyzmatu, wspólna duchowość Instytutu. Spotykamy się ze sobą w mniejszych zespołach na dniach skupienia, rewizjach życia, studium, świętowaniu z różnych okazji, poznajemy się nawiązując przyjacielskie kontakty, pomagamy sobie wzajemnie. Wspólnota kształtuje swoich członków, przygotowuje ich do podjęcia życia oddanego w świecie, umacnia, podtrzymuje.

Instytuty świeckie powstały dla apostolstwa, by duch Ewangelii mógł przenikać wszystkie środowiska i obszary życia. Dawać świadectwo niekoniecznie głosząc Słowo Boże. Świadczyć o Chrystusie swoim sposobem odnoszenia się do ludzi i traktowania swojej pracy, swoim stylem rozwiązywania codziennych problemów, otwarciem się na drugiego człowieka i gotowością przychodzenia mu z pomocą w każdej potrzebie. Całe życie nasze ma charakter apostolski. To apostolstwo pełnione jest nie tylko w świecie, ale także niejako za pomocą środków tego świata.

Ojciec Święty wypowiedział znamienne słowa z okazji 25. rocznicy wydania konstytucji apostolskiej Provida Mater Ecclesia w Rzymie 2 lutego 1972 r.: "Wam przypadła w udziale wzniosła misja: dawać przykład niestrudzonego zapału w nowych stosunkach, jakie Kościół pragnie nawiązać ze światem i w służbie światu".

W Polsce aktualnie jest około 30 instytutów świeckich, głównie żeńskich, są też męskie i kapłańskie.

Na terenie archidiecezji przemyskiej działa kilka instytutów, a wśród nich Instytut Świecki Chrystusa Króla.

Zapraszamy osoby stanu wolnego, po maturze, kształcące się lub pracujące w różnych zawodach.