„Ordynariusze diecezji gorzowskiej odznaczali się szczególną czcią Matki Bożej Rokitniańskiej. Począwszy od pierwszego jej rządcy, administratora apostolskiego ks. dra Edmunda Nowickiego, poprzez jego następców księży prałatów Tadeusza Załuczkowskiego czy Zygmunta Szelążka, czy mianowanych biskupów Ordynariuszy diecezji. Biskupi Teodor Bensch i Wilhelm Pluta pierwsze swe kroki kierowali do Pani Rokitniańskiej, zawierzając Jej swoje posługiwanie pasterskie. Ks. biskup W. Pluta w Rokitnie obchodził też w otoczeniu prezbiterium diecezjalnego jubileusz 25-lecia sakry biskupiej w dniu 5 września 1983 r. i Jubileusz 50-lecia kapłaństwa w dniu 18 czerwca 1984 r. Biskup Pluta wydał też dwa listy pasterskie do wiernych o Rokitnie, jako miejscu duchowej formacji wiernych w domu rekolekcyjnym pod opieką Patronki diecezji. Na prośbę biskupa W. Pluty papież Paweł VI ogłosił Panią Rokitniańską Patronką Diecezji Gorzowskiej, wyznaczając dzień 15 sierpnia jako Jej główne święto.

Następca biskupa Pluty, ks. biskup Józef Michalik, idąc śladami swych poprzedników, zaraz po przekroczeniu granicy diecezji skierował swe kroki do Matki Bożej Rokitniańskiej w dniu 20 października 1986 r., by wraz z oczekującym go ludem Bożym i kapłanami złożyć hołd Matce Bożej i u stóp Jej obrazu rozpocząć swą pasterską pracę w diecezji. Po modlitwie przemówił do otaczających go diecezjan. Jedną z ważnych i pierwszych decyzji duszpasterskich biskupa Józefa Michalika jest podjęcie myśli i przesuniętych planów przez poprzednika, biskupa Plutę, koronacji cudownego obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej, w wyniku ożywionego i coraz bardziej ożywiającego się ruchu pielgrzymkowego oraz bogactwa łask spływających na wiernych modlących się przed tym obrazem. Podejmując to zadanie ogłasza program duszpasterski przygotowujący do realizacji tego dzieła, do jeszcze większego upowszechnienia kultu Matki Cierpliwie Słuchającej, poprzez modlitwę różańcową w rodzinach, jako akt duchowego odrodzenia całej diecezji przed uroczystą koronacją, przed nałożeniem na skronie Maryi papieskich koron jako dowodu wdzięczności i miłości modlącego się ludu Ziemi Wielkopolskiej i Lubuskiej oraz Pomorza Zachodniego. Na skronie Tej, która przez wieki całe była na tych ziemiach Strażniczką wiary i polskości”.

Źródło: Gorzowskie Wiadomości Kościelne, 1989