W tłumie zabieganych ludzi trudno zauważyć potencjalnego samobójcę. Jak przyznają psychiatrzy, niemożliwe jest stworzenie rysopisu samobójcy. Jednak osoby, które definitywnie chcą zakończyć swoje doczesne życie, próbują je podsumować - piszą testamenty, abstrakcyjnie mówią o końcu świata, spotykają się z daleką rodziną, podświadomie chcąc się z nią pożegnać.
- Jeżeli zauważymy zmianę w zachowaniu znanej nam osoby, obniżony nastrój, utratę zainteresowań, a zwłaszcza wypowiedzi rezygnacyjne, warto zachęcić ją do rozmowy z psychologiem lub psychiatrą - radzi dr Sylwia Fudalej. Bywa, że życiowe nieszczęścia i traumy nie trwają zbyt długo. Najważniejsze, żeby nie stracić kontaktu z osobą myślącą o samobójstwie.
Nie jest prawdą, że pytanie kogoś o problem samobójstwa prowokuje jego autodestrukcyjne działanie. Rozmowa z pacjentem zmniejsza lęk i niepokój związany z tym tematem. Taki człowiek może odczuć ulgę i poczuć, że się go lepiej rozumie.
- Myśli samobójcze miewam codziennie - dzień w dzień, zaraz po przebudzeniu - wyznaje Anka. - Intensywnie myślę, jak odejść, bez bólu, ale i tak, żeby nie skrzywdzić innych.

Traktować poważnie!

Jeżeli ktoś mówi o samobójstwie, trzeba go potraktować poważnie. To pierwszy krok, jeśli chcesz pomóc! Podkreślają to zarówno specjaliści, jak też osoby po próbach samobójczych.
- Bardzo ważne jest nakłonienie osoby z myślami samobójczymi do porady psychologicznej - radzi Anna Kołodziejczyk, psycholog ze Stowarzyszenia Psychologów Chrześcijańskich. Znacząca jest też pomoc duchowa w konfesjonale. Sytuacja, w której przyjdzie nam rozmawiać z taką osobą, wymaga delikatności i wrażliwości. Na nic zdadzą się nieznaczące pocieszenia: „Nie martw się, jakoś się ułoży!”. Musimy dołożyć wszelkich starań, aby nie bagatelizować trudności tej osoby.
- Pacjenci po próbie samobójczej otrzymują zarówno pomoc farmakologiczną, jak również wsparcie psychologiczne - mówi dr Fudalej. - W szpitalu przebywają oni tylko tyle czasu, ile to konieczne. Jeśli pacjent nie stanowi już zagrożenia dla swojego życia, zostaje wypisany, utrzymując kontakt z poradnią zdrowia psychicznego - dodaje.
Jaką funkcję pełnią różnego rodzaju fora wsparcia dla myślących o samobójstwie? - Takie fora internetowe pomagają budować pewną wspólnotę ludzi, którym nie jest obcy ból życia - mówi administrator witryny http://samobojcy.com. Użytkownicy mogą liczyć na wsparcie, doświadczenie czy porady ze strony innych, którzy bardzo często czują podobnie. Dzięki takim miejscom człowiek czuje się mniej samotny, bo wie, że nie jest odosobniony, potrafi się bardziej otworzyć i być szczerym.
Forum oczywiście nie sprawia, że myśli samobójcze od razu znikają. Pomaga jednak z nimi walczyć. Cała reszta zależy już od samych forumowiczów...
- Forum jest jak uzależnienie - mówi 22-latka. Wchodzę tam codziennie i dopisuję coś od siebie. Po prostu piszę, jak się czuję, jak minął dzień. Forumowicze cieszą się z moich sukcesów, dają każdemu wiele rad. Traktując poważnie, bardzo pomagają. Kiedy mam jakieś wątpliwości, zaraz mnie otrzeźwiają i wybijają je z głowy - dodaje z ulgą.

Zbawiony czy potępiony?

Etyka chrześcijańska stoi na stanowisku akceptacji życia jako daru od Boga. Dlatego też w momentach przepełnionych utrapieniem nie można go degradować.
- Stwórcą i władcą jest Pan Bóg, który decyduje, kiedy wezwać człowieka do siebie - tłumaczy ks. Maciej Galej z kościoła akademickiego św. Anny.
- Dlatego też samobójstwo było w Kościele uważane za grzech śmiertelny. Okazuje się jednak, że odbieranie sobie życia może być po prostu wynikiem nieświadomego działania, wywołanego chorobą, np. przez zaburzenia depresyjne, a nie buntem przeciwko Bogu. W takim wypadku należy wierzyć w miłosierdzie Ojca, który zbawi takiego człowieka.

Według prof. Erwina Ringela, światowej sławy psychiatry, samobójstwo nie jest reakcją nagłą, lecz jest procesem długotrwałego gromadzenia się urazów, wiodących do zmian osobowości człowieka. Samobójstwo jest szczytową fazą rozwoju nerwicowego

Nie powinno się tracić nadziei dotyczącej wiecznego zbawienia osób, które odebrały sobie życie. Bóg, w sobie wiadomy sposób, może dać im możliwość zbawiennego żalu. Kościół modli się za ludzi, którzy odebrali sobie życie
(Katechizm Kościoła Katolickiego, 2283)