Monika w swoich poszukiwaniach wiary dotarła od katolicyzmu do wspólnoty nawiązującej do wschodnich systemów religijnych. Od razu bardzo ją to wciągnęło. Pachnące klimaciki, próby ćwiczenia jogi, międzynarodowe towarzystwo we wspólnocie i pełny relaks w obliczu wielu problemów życia . to wszystko sprawiało, że była dumna ze swojego wyboru. Niebywale ważne było też dla niej zajmowanie się ekologią i promowanie wszelkich akcji związanych z pomocą dla zwierząt. Zawsze zimą prowadziła w szkole akcję na rzecz pomocy bezdomnym psom. Przez cały rok uświadamiała swoim znajomym, że noszenie futer i skórzanych kurtek to czyste barbarzyństwo. "Jak możecie na sobie nosić te bestialsko umęczone zwierzaki?!" . mówiła z niemałym wyrzutem spotkanym w szkole zwolennikom tego typu ubiorów. Stała się też propagatorką wegetariańskiego stylu życia. Ten typ odkrycia religijnego dawał jej niesamowity komfort i to z dwóch powodów. Po pierwsze odkryła światopogląd, w którym idea Boga nie była jasna i tak trudna jak u katolików. Ciągle jej mówiono na spotkaniu, że Bóg jest w niej, że jest jakąś energią i częścią świata i jej samej. To było bardzo przyjemne mieć Boga na własność i to takiego, który jest uzależniony od własnego stanu świadomości i medytacji. Po drugie to wszystko czyniło z niej dziewczynę, o której mówiło się głośno w szkole. Nauczyciele zachwycali się jej wielkim sercem dla piesków, a koleżanki umierały z zazdrości wobec jej siły woli i rezygnacji z obżerania się słodyczami i kanapkami z szynką. Również jej kontakty, strój, język budziły taki respekt, że ze swoim katolicyzmem większość mogła tylko wpaść w kompleksy. Monika przez długi czas czerpała dużo psychicznych korzyści z odkrycia wschodniego sposobu medytowania. Zarówno ćwiczenia jogi, jak i próby mantrowania wprawiały ją w całkowicie odmienny stan. Trudno go nawet opisać. Czuła się wtedy zupełnie zawieszona w próżni. Patrzenie przez dłuższy czas w jeden punkt ściany czy powtarzanie kilkaset razy tego samego słówka wprawiało ją jakby w hipnozę. Bez ruchu, bez myślenia o czymkolwiek czuła się oderwana od wszystkiego. Im dalej wchodziła w te stany tym więcej otrzymywała pochwał od swojego guru. Nazywał to zatapianiem się w niebyt, w pustkę, od której miał być już tylko krok do pełnej wolności. To było miłe doświadczenie, bo uwalniało Monikę od wszelkich zmartwień, od troski o relację z innymi. Liczyła się tylko ona i jej zdolność do odlatywania od świata. Będąc właśnie na takim poziomie swoich duchowych poszukiwań poznała Wojtka. Jak na ironię był głęboko wierzącym katolikiem, który poprzez swoje rozmodlenie zburzył jej stereotyp o płytkości wszystkich katolików. Poznała go w parku przy fontannie. Najpierw rozmawiali o pogodzie, potem wymienili imiona i nagle przeszli na poważniejsze tematy. "Byłaś do niedawna katoliczką, kim więc teraz jest dla ciebie Jezus?" . zapytał ją bez żadnego owijania w bawełnę. Zaczęła się mocno motać w swoich wypowiedziach. Dopiero teraz poczuła, że zgubiła w tym wszystkim dawne pojęcie Boga, że Bóg znikł zupełnie z jej życia, że przestał być obecny, a ona kręci się gdzieś wokół siebie. Wojtek widząc jej zmieszanie przytulił ją serdecznie do siebie i pocałował w policzek. Monikę kompletnie zamurowało. Nagle odczuła, że ta bliskość Wojtka i jego pocałunek miały jakieś wyjątkowe znaczenie. Nie odebrała tego w kategoriach zalotów.

"Nie umiałbym tak wierzyć jak ty - tłumaczył jej spokojnie Wojtek. - Nie umiałbym zatapiać się w sobie i brnąć w jakąś nicość, gdy jest i żyje koło mnie ktoś kto mnie kocha. To jest Jezus. Ty wiesz, jakie to niesamowite wierzyć, że On jest teraz tak jak ty ze mną, że nie jest jedynie kawałkiem mnie, czy kawałkiem świata, ale jest kimś drugim, zupełnie innym niż ja i to do tego tak strasznie szalejącym z miłości do mnie". Monika poczuła jak łzy napełniły jej oczy. "Przytul mnie jeszcze raz" . poprosiła Wojtka. Kiedy poczuła jego ciepło i bliskość zrozumiała, że to coś więcej niż relaks poprzez ucieczkę od świata i siebie samej, zrozumiała, że to jest miłość. " Czy mógłbyś mi pomóc wrócić do Jezusa?" . zapytała nagle. Wojtek się uśmiechnął i przytulił ją jeszcze bardziej do siebie. Spojrzał na fontannę i przypomniał sobie Jezusa rozmawiającego z Samarytanką. Czuł, jak przez niego Chrystus chce powiedzieć Monice, że ma dla niej lepszą wodę, niż ta, którą piła do tej pory.