Z s. Marią Nowakowską, pracującą w Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie, na temat życia zakonnego rozmawia Joanna Dolna.
Edycja gnieźnieńska 9/2002

JOANNA DOLNA: - Jaki sens dla Siostry ma obchodzenie Dnia Życia Konsekrowanego?

S. MARIA NOWAKOWSKA: - Po pierwsze jest aktem posłuszeństwa wobec Najwyższego Przełożonego, jakim dla sióstr jest Namiestnik Chrystusowy. Jest także wyrazem najwyższej czci i wdzięczności wobec Ojca Świętego Jana Pawła II, który doceniając w pełni dar życia zakonnego, w 1997 r. dzień ten ustanowił Światowym Dniem Życia Konsekrowanego.

Obchodzenie tego Dnia pobudza przede wszystkim do głębokiej refleksji nad darem powołania zakonnego i przynagla, by ciągle powracać do pierwotnej miłości, z jaką wstępowało się na tę drogę życia. Złożywszy Bogu raz śluby zakonne, każdego dnia trzeba je ponawiać na nowo, by zarówno pośród doniosłych momentów życia, jak i w codziennych okolicznościach szarych dni - tak jak starzec Symeon - odnajdywać wszędzie Chrystusa, mówić o Nim bez słów swoją dobrocią, uśmiechem i poświęceniem dla bliźnich i w ten sposób ujawnić całkowitą i radosną przynależność do Boga.

- Z jakimi sprawami tego dnia zwraca się Siostra do Pana Boga?

- Z dziękczynieniem za dar dobrych rodziców i wychowanie w wierze katolickiej, za łaskę powołania zakonnego i za dar wytrwania na drodze życia radami ewangelicznymi. Dziękuję także Bogu za Jego wielką miłość oraz proszę również, bym zawsze z radością i pogodą ducha umiała służyć Bogu w bliźnich, "bo służyć Bogu - to królować" . Modlę się o nowe powołania kapłańskie, misyjne i zakonne, by w świecie wypełnionym materializmem i duchem konsumpcyjnym, Bóg wybierał sobie młode i czyste serca zdolne całkowicie zawierzyć i oddać się Jemu. Pragnę, by światu nie zabrakło ludzi głoszących Dobrą Nowinę oraz wypraszających pokój, głęboką wiarę ludziom, Bogu zaś wynagrodzenie za liczne zbrodnie i grzechy, równoważąc w ten sposób szalę zła popełnionego przez ludzkość. Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział: "Potrzebni są ludzie, którzy będą ukazywać ojcowskie oblicze Boga i macierzyńskie oblicze Kościoła, którzy będą umieli zaryzykować własnym życiem, aby inni mieli życie i nadzieję".

- Jakie są blaski i cienie życia siostry zakonnej?

- Według Ojca Świętego Jana Pawła II samo istnienie życia konsekrowanego jest już blaskiem Kościoła. Osoba konsekrowana samą przynależnością do instytutu życia konsekrowanego woła, że istnieją wartości, na które warto stawiać. Jej powołanie jest na wskroś profetyczne. Już samo jej istnienie budzi refleksję, intryguje, zmusza do myślenia, do postawienia sobie niejednego pytania.

Blaskiem można też nazwać sam porządek codziennego życia zakonnego, który na pierwszym miesjcu stawia Boga i obowiązki wobec Niego, takie jak modlitwę ustną i medytację, coroczny udział w rekolekcjach, nieustanną formację, ale także rzetelność i odpowiedzialność za podjęte obowiązki zarówno wobec wspólnoty, jak i dziełach podejmowanych w ramach charyzmatu zakonnego, wysiłek nad łączeniem pracy z kontemplacją, nieustannym trwaniem w obecności Boga. Pewną radością życia siostry zakonnej jest zachwycanie się dziełami Stwórcy w otaczającym ją świecie, a przez to prostsza droga do coraz większego miłowania Go. Blaskiem dla siostry zakonnej jest też życie w miłującej się i uzupełniającej wspólnocie, ubogacanie się jej zdolnościami, dzielnie się talentami, osiągnięciami, jak i troskami. Do blasków należy zaliczyć również wolność w obecnym czasie podejmowania przez siostry studiów i zdobywanie różnych fakultetów. Prawdziwą radością siostry zakonnej jest wzrost rodziny zakonnej poprzez powołanie, jak i doświadczenie faktu, że osoby konsekrowane są współczesnemu światu potrzebne. Należy cieszyć się także z zainteresowania pewnej części młodzieży tą formą życia. Szczególnym jednak blaskiem życia konsekrowanego są jego duchowe owoce - owoce świętości. Droga świętości to droga uprzywilejowana, droga osób konsekrowanych, na niej osoby te prawdziwie są sobą, na niej można powiedzieć świecą pełnym blaskiem i pociągają ludzi do Boga. Na tej drodze samorealizują siebie przez poświęcenie i dawanie siebie dla dobra tych, którzy dotknięci są wielorakimi potrzebami, tak duszy, jak i ciała. Wielką też radością w życiu siostry zakonnej są kanonizacje i beatyfikacje członków rodziny zakonnej.

Z pewnością cieniem jest niezrozumienie sensu tego rodzaju życia, posunięte niekiedy do wrogości i bronienia młodym ludziom obrania tej formy życia. Cieniem są również: każdy brak wierności w dziedzinie ducha wiary, brak radykalizmu w przeżywaniu powołania, wykruszenie się powołań, związane z wiekiem, jak i brak dostatecznej liczby sióstr do sprostania potrzebom obecnych czasów.

- Czego oczekują osoby konsekrowane od osób świeckich, którzy stanowią zdecydowaną większość Czytelników "Niedzieli Gnieźnieńskiej"?

- Uważam, iż osoby konsekrowane od świeckich oczekują większego zrozumienia sposobu życia ślubami zakonnymi. Niemało jest przecież dzisiaj ludzi, nawet wśród chrześcijan, katolików, którzy uważają, że życie zakonne nie ma większego sensu, bo jest pozbawione ziemskiego prestiżu i dobrobytu. Nie brakuje i takich, którzy wybór życia konsekrowanego traktują jako marnotrawienie ludzkich zdolności i energii. Dlatego więc myślę, iż wskazane byłoby, aby na łamach Niedzieli Gnieźnieńskiej zostały kolejno ukazane charyzmaty zakonów i zgromadzeń zakonnych, zarówno męskich, jak i żeńskich pracujących na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej. W ten sposób zostałby Czytelnikom ukazany dar życia konsekrowanego w całej różnorodności jego charyzmatów i instytucji oraz zakres wielorakich prac pełnionych przez zgromadzenia w imię dobra człowieka i najbardziej potrzebujących.

- Jaką funkcję Siostra pełni w diecezji?

- W diecezji pełnię funkcję Zakonnej Referentki Diecezjalnej. Instytucja Zakonnych Referentek w diecezjach została powołana do istnienia w marcu 1951 r. przez kard. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski celem koordynowania współpracy międzyzakonnej zgodnie z wytycznymi Episkopatu Polski, zarządzeniami Ordynariusza diecezji i Wydziału Spraw Zakonnych istniejącego przy Sekretariacie Prymasa Polski.

- Na czym ona polega?

- Praca referentki na terenie diecezji polega na organizowaniu i koordynowaniu pracy zakonnej w oparciu o zarządzenie biskupa i wytyczne Konferencji Wyższych Przełożonych lub Konsulty. Główne formy tej współpracy to: organizowanie comiesięcznych dni skupienia dla sióstr przełożonych oraz dla wszystkich sióstr regionu bydgoskiego, jak i gnieźnieńskiego.

W pracy tej szczególne znaczenie ma troska o ciągłą formację osób życia konsekrowanego w oparciu o program opracowany i zatwierdzony przez Konsultę.

- Dziękuję za rozmowę.