Michał należał do tych młodych ludzi, którzy nauczyli się mówić " tak" Chrystusowi i "nie" Kościołowi. Do Pana Boga się przyznawał, ale Kościół uważał za instytucję z lekka zacofaną i przebrzmiałą w obliczu skoku cywilizacyjnego. Szczególnie drażniła go postawa Kościoła wobec spraw związanych z seksem. Sam mieszkał od kilku miesięcy ze swoją dziewczyną w akademiku, spędzali ze sobą wiele wspólnych nocy i nie widział w tym nic złego, gdyż wszystko działo się w obrębie jednego związku, za zgodą obu stron i przy naprawdę wielkim uczuciu. Ania była w nim tak zakochana, że nie umiała sobie wyobrazić życia bez Michała. Byli przekonani o swojej miłości. Największe dowody tego uczucia wyrażali oczywiście przez współżycie. "Skoro już teraz jest nam tak dobrze ze sobą to z pewnością będzie tak przez całe życie" - deklarował Michał nie mając już żadnych kompleksów związanych z ich nieczystością przedmałżeńską. Taka sytuacja oczywiście utwierdzała go w przekonaniu o bezzasadności kościelnych wymagań.

Przełom w ich związku nastąpił jesienią, kiedy Ania nagle zaczęła unikać wspólnego sypiania i jakichkolwiek zbliżeń. Michał wytrzymał tak kilka dni, ale potem zaczął robić się niezwykle nerwowy, a czasem nawet wpadał we wściekłość na Ankę, że nie umie zrozumieć jego męskich odczuć. W takiej sytuacji trzeba było stanąć w prawdzie. Któregoś wieczoru Ania przygotowała lepszą kolację niż zwykle, zapaliła świece i czekała na swojego chłopaka. Michał początkowo myślał, że jest to początek powrotu do dawnego życia. "Michał, muszę ci powiedzieć coś bardzo ważnego - Ania zrobiła jakiś wzniosły wstęp chowając swoją twarz w półmroku - kilka dni temu byłam u lekarza i dziś już wiem na pewno, że jestem chora i nie mogę przez dłuższy czas pozwolić sobie na współżycie. Lekarz mówi, że mogę z tego wyjść, ale to wymaga długiego czasu i cierpliwej kuracji". Michał przyjął to bardzo spokojnie. Jeszcze raz wyznał Ani miłość i zapewnił, że i bez tego będzie ją kochał. Rzeczywistość z dnia na dzień okazywała się jednak inna. Ciągle byli razem, ale zaczynali tworzyć dwa odrębne światy. Początkowo te dwa światy umiały przynajmniej mijać się spokojnie, ale wkrótce zaczęło zgrzytać. Michał miał ciągle jakieś pretensje do Anki, zaczął wracać bardzo późno, a niekiedy kilka nocy nie było go w pokoju. Często w kłótniach wypominał Ance jej słabe strony, a nawet fizyczne wady i braki w urodzie. "Teraz cię dopiero poznaję. To prawda, że choroba odkrywa prawdziwe oblicze człowieka. Czuję, że z każdym dniem jakby błoto schodziło z moich oczu". - mówił Ance z wielkimi wyrzutami i złością. Dla Ani to było gorsze niż choroba. Mocno wierzyła w tę miłość, łudziła się nawet, że jej choroba może być dobrą próbą dla jej związku. Sprawdzian był jednak bardzo bolesny. Miłosne zapewnienia Michała okazywały się tylko i wyłącznie pustym gadaniem Ania przekonała się, że jedyną rzeczą jaka ich tak naprawdę łączyła był seks. Gdy on stał się niemożliwy nie było już nic, co mogłoby ich złączyć na nowo. Po kilku nieprzespanych nocach, wielu litrach łez wylanych w poduszkę Anka wiedziała, że nie może tak dłużej żyć. Przysłowiową kropką nad "i" stał się wieczór, kiedy Michał wrócił bardzo późno w nocy, obudził ją i zaczął na nią krzyczeć, że jak nie wyzdrowieje to on ją natychmiast rzuca, bo nie potrzebuje mebla w domu, ale kogoś, z kim może iść do łóżka jak każdy prawdziwy mężczyzna. To była kolejna garść błota, jaką Michał obrzucił Anię. Nie miała już wątpliwości. Wstała bardzo rano, po cichu zgarnęła kilka swoich rzeczy do torby i napisała Michałowi na pożegnanie kilka słów. "Masz rację z tym błotem na oczach. Sam nie umiałeś sobie z nim poradzić, więc rzuciłeś je na mnie. Na szczęście pozwoliło mi to przejrzeć na oczy. To, co nas łączyło to nie była żadna miłość. To był twój i mój egoizm. Bardzo mnie to wszystko będzie bolało, bardziej niż moja choroba, ale przynajmniej teraz już wiem, że miłości nie wolno zaczynać budować od łóżka, Anka" .