Publikujemy refleksję ks. prof. Krzysztofa Pawliny:

Prawie na każdej inauguracji w uczelniach warszawskich jest chwila zadumy nad ludźmi, którzy zmarli w ostatnim roku. W tym momencie wszyscy wstajemy, a na ekranie pojawiają się nazwiska zmarłych profesorów, pracowników uczelni, a niekiedy nawet studentów. Milczenie i te przesuwające się imiona i nazwiska... Uczelnia ich przypomina. Pomyślałem sobie, że to piękna tradycja. Ale w tej samej chwili przyszła mi też myśl, że na przyszłorocznej inauguracji wyświetlą już nowe nazwiska. A co z tymi? Krótka pamięć o nich? Wybitniejszym wmurują tablicę, zawieszą fotografię, wydrukują biografię. To jakaś forma zapamiętania osób tworzących życie uniwersyteckie, naukę i kulturę.

Dać się zapamiętać.

Zawsze wzrusza mnie przyjmowanie na wypominki za zmarłych w dzień Wszystkich Świętych. Ludzie przynoszą w pamięci osoby, którym coś zawdzięczają, i proszą księży, aby co niedziela wyczytano ich i modlono się za nich. Tak więc po imieniu i nazwisku księża wyczytują przed Bogiem zmarłych ludzi. Przypominają Bogu o tych, o których ludzie pamiętają, których zapamiętali, którzy ich kochali – mamę, ojca, dobrego księdza i babcię, która ich wychowała.

Dać się zapamiętać przez miłość.

Miłość odświeża pamięć. Słyszę szept wymienianych w kościele nazwisk oraz ciszę tych wyświetlanych na ekranie w auli uniwersyteckiej. Uczelniane wypominki na inauguracji nowego roku akademickiego i kościelne przywoływanie zmarłych nam bliskich. Kochać to, co się robi, służyć tak, jak się najlepiej potrafi – tak zapisuje się w pamięci ludzi i środowisk. Ludzie umierają – dobro nie. Więc może warto za życia dać się zapamiętać, aby po śmierci o nas pamiętano.

***

Ks. prof. dr hab. Krzysztof Pawlina (ur. 1959 r.) - autor wielu publikacji o młodzieży i dla młodzieży, poeta. Rektor Akademii Katolickiej w Warszawie. Przewodniczący Kolegium Dziekanów Wydziałów Teologicznych. Przewodniczący Komitetu Nauk Teologicznych PAN.