Uroczyste poświęcenie kościoła

Henryk Tomczyk

Bądź na bieżąco!

Wspaniałe święto przeżywała wspólnota zgierskiej parafii Najświętszej Maryi Panny Różańcowej. W piątek 15 czerwca, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa abp Władysław Ziółek konsekrował miejscowy kościół parafialny.
Podniosła uroczystość zgromadziła m.in. księży z dekanatu zgierskiego, kleryków Wyższego Seminarium Duchownego, siostry zakonne oraz dużą rzeszę parafian. Przybyli parlamentarzyści, przedstawiciele lokalnych władz, projektanci i budowniczowie świątyni, dyrektorzy placówek oświatowych, katecheci.
Witając zebranych, proboszcz ks. kan. Jerzy Kowalczyk przypomniał, że parafię NMP Różańcowej erygował abp Władysław Ziółek 1 października 1989 r. 17 kwietnia 1996 r. rozpoczęto budowę kościoła, który w stanie surowym został poświęcony przez Księdza Arcybiskupa 31 grudnia 2000 r. Od 2000 do 2006 r. wykonano m.in.: nastawę ołtarzową, posadzki w kościele i prowadzące do niego schody. W kolejnych latach trwały prace wykończeniowe wewnątrz i na zewnątrz świątyni, ogrodzono plac kościelny oraz wybudowano stacje drogi krzyżowej i kaplice różańcowe. Wszystkie wspomniane prace zostały zrealizowane dzięki determinacji Księdza Proboszcza i ofiarności wspólnoty parafialnej.
Na rozpoczęcie obrzędów konsekracji abp Władysław Ziółek pobłogosławił wodę, skropił nią wiernych oraz ściany kościoła i ołtarz. W homilii Metropolita łódzki podkreślił, iż kościół jest miejscem świętym, w którym przez wiarę i miłość można dotknąć niewidzialnego Boga. Dlatego też kościoły wzniesione ogromnym wysiłkiem poświęca się w sposób uroczysty, aby oddać je na wyłączną własność dobremu Bogu i by służyły dobru duchowemu wiernych.
Po homilii odśpiewano Litanię do Wszystkich Świętych, po czym odmówiona została specjalna modlitwa poświęcenia. Następnie Ksiądz Arcybiskup namaścił krzyżmem ołtarz, a współkonsekratorzy: ks. kan. Krzysztof Kołodziejczyk i ks. kan. Zdzisław Sudra w czterech miejscach namaścili ściany kościoła. Potem miały miejsce obrzędy okadzenia, nakrycia i oświetlenia ołtarza, po którym nastąpiło oświetlenie kościoła. Na przygotowanym ołtarzu Ksiądz Arcybiskup sprawował Eucharystię, najważniejszą część całego obrzędu konsekracji.
Po Mszy św. Pasterz Kościoła łódzkiego poświęcił dwadzieścia kaplic różańcowych usytuowanych wokół świątyni.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2012-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Ekspedyt - dla żołnierzy i bezrobotnych

Niedziela łowicka 51/2004

Ks. Piotr Staniszewski

Sławny - u nas mało znany

CZYTAJ DALEJ

Św. Agnieszko z Montepulciano! Czy Ty rzeczywiście jesteś taka doskonała?

Niedziela Ogólnopolska 16/2006, str. 20

Ks. Antoni Tatara

wikipedia.org

Proszę o inny zestaw pytań! OK, żartowałam! Odpowiem na to pytanie, choć przyznaję, że się go nie spodziewałam. Wiesz... Gdyby tak patrzeć na mnie tylko przez pryzmat znaczenia mojego imienia, to z pewnością odpowiedziałabym twierdząco. Wszak imię to wywodzi się z greckiego przymiotnika hagné, który znaczy „czysta”, „nieskalana”, „doskonała”, „święta”.

Obiektywnie patrząc na siebie, muszę powiedzieć, że naprawdę jestem kobietą wrażliwą i odpowiedzialną. Jestem gotowa poświęcić życie ideałom. Mam w sobie spore pokłady odwagi, która daje mi poczucie pewnej niezależności w działaniu. Nie narzucam jednak swojej woli innym. Sądzę, że pomimo tego, iż całe stulecia dzielą mnie od dzisiejszych czasów, to jednak mogę być przykładem do naśladowania.
Żyłam na przełomie XIII i XIV wieku we Włoszech. Pochodzę z rodziny arystokratycznej, gdzie właśnie owa doskonałość we wszystkim była stawiana na pierwszym miejscu. Zostałam oddana na wychowanie do klasztoru Sióstr Dominikanek. Miałam wtedy 9 lat. Nie było mi łatwo pogodzić się z taką decyzją moich rodziców, choć było to rzeczą normalną w tamtych czasach. Później jednak doszłam do wniosku, że było to opatrznościowe posunięcie z ich strony. Postanowiłam bowiem zostać zakonnicą. Przykro mi tylko z tego powodu, że niestety, moi rodzice tego nie pochwalali.
Następnie moje życie potoczyło się bardzo szybko. Założyłam nowy dom zakonny. Inne zakonnice wybrały mnie w wieku 15 lat na swoją przełożoną. Starałam się więc być dla nich mądrą, pobożną i zarazem wyrozumiałą „szefową”. Pan Bóg błogosławił mi różnymi łaskami, poczynając od daru proroctwa, aż do tego, że byłam w stanie żywić się jedynie chlebem i wodą, sypiać na ziemi i zamiast poduszki używać kamienia. Wiele dziewcząt dzięki mnie wstąpiło do zakonu. Po mojej śmierci ikonografia zaczęła przedstawiać mnie najczęściej z lilią w prawej ręce. W lewej z reguły trzymam założony przez siebie klasztor.
Wracając do postawionego mi pytania, myślę, że perfekcjonizm wyniesiony z domu i niejako pogłębiony przez zakonny tryb życia można przemienić w wielki dar dla innych. Oczywiście, jest to możliwe tylko wtedy, gdy współpracujemy w pełni z Bożą łaską i nieustannie pielęgnujemy w sobie zdrowy dystans do samego siebie.
Pięknie pozdrawiam i do zobaczenia w Domu Ojca!
Z wyrazami szacunku -

CZYTAJ DALEJ

W. Brytania: ani Izrael, ani Iran nie chcą wojny, ale łatwo o coś, co ją wywoła

2024-04-20 09:58

PAP

[ TEMATY ]

Izrael

Iran

Karol Porwich/Niedziela

Ani Izrael, ani Iran nie są teraz zainteresowane eskalacją konfliktu, co nie znaczy, że go nie będzie w przyszłości, bo pierwsza wymiana ciosów już nastąpiła, a w takiej sytuacji bardzo łatwo o błędną kalkulację – mówi PAP dr Ahron Bregman z Departamentu Studiów nad Wojną w King's College London.

Ekspert wyjaśnia, że rząd Izraela – także ze względu na wewnętrzną presję – musiał zareagować na irański atak rakietowy w poprzedni weekend, ale ta reakcja była w rzeczywistości bardzo stonowana, co sugeruje, że Izrael nie chce eskalować sytuacji, lecz ją deeskalować. Bregman przypuszcza, że właśnie z powodu tej stonowanej reakcji Iran również nie będzie dążył do odwetu.

CZYTAJ DALEJ

Reklama