5 grudnia 1995 r. pod przewodnictwem ordynariusza katowickiego
- abp. Damiana Zimonia rozpoczął się proces beatyfikacyjny ks. Franciszka
Blachnickiego.
Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki urodził się w Rybniku
24 marca 1921 r. w wielodzietnej rodzinie Józefa i Marii Blachnickich.
Maturę w gimnazjum typu neoklasycznego otrzymał w Tarnowskich Górach
w 1938 r., gdzie aktywnie działał w harcerstwie. Zamierzał pracować
w dyplomacji i dlatego odbył służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie
Podchorążych Rezerwy w Katowicach. Jako plutonowy-podchorąży brał
udział w kampanii wrześniowej, a po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął
działalność konspiracyjną jako komendant oddziału na to miasto. Z
powodu donosu na jego osobę podjął ucieczkę przed gestapo, która
skończyła się niepowodzeniem. Po kilku tygodniach aresztu i przesłuchań
został osadzony w Oświęcimiu jako więzień nr 1201. Po czternastomiesięcznym
pobycie w obozie (w tym dwukrotnie w karnej kompanii i prawie miesięcznym
pobycie w bunkrze, w którym zginął później św. Maksymilian Maria
Kolbe) w marcu 1942 r. został skazany przez Oberlandesgericht w Katowicach
na karę śmierci przez ścięcie. Po czterech i pół miesiącach oczekiwania
na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono
na 10 lat więzienia "po zakończeniu wojny". Do końca wojny przebywał
w różnych obozach i więzieniach na terenie Rzeszy. W kwietniu 1945
r. został uwolniony z obozu w Lengenfeld przez armię amerykańską.
Po powrocie do kraju wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego
w Krakowie, podejmując jednocześnie studia na Wydziale Teologicznym
Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył w 1950 r. jako magister
teologii. 25 czerwca tego roku przyjął święcenia kapłańskie i pracował
w kilku parafiach diecezji. Wyróżniał się jako gorliwy duszpasterz
ministrantów i młodzieży, propagator odnowy liturgii i apostoł Żywego
Różańca, Legionu Maryi, Miłosierdzia Bożego.
W 1957 r., dostrzegając problem alkoholizmu, ks. Blachnicki
stworzył podstawy ruchu społecznego, organizując przy Referacie Duszpasterskim
Kurii Diecezjalnej Apostolat Trzeźwości, który został nazwany Krucjatą
Wstrzemięźliwości. Było to pierwsze w tym czasie tak znaczące działanie
Kościoła w tej dziedzinie. Stanowiło odpowiedź na wezwanie Prymasa
Tysiąclecia, zawarte w Jasnogórskich Ślubach Narodu: "Zwycięska Pani
Jasnogórska! (...). Przyrzekamy wypowiedzieć walkę lenistwu
i lekkomyślności, marnotrawstwu, pijaństwu i rozwiązłości". Uważał,
że "nowoczesnego alkoholizmu nie da się pokonać bez abstynencji.
Albowiem bez abstynencji nie można zabezpieczyć młodego pokolenia
przed przedwczesnym zetknięciem się z alkoholem i wpadnięciem w nałóg". Rozwijająca się niezwykle dynamicznie Krucjata została 28 sierpnia
1960 r. brutalnie zlikwidowana przez funkcjonariuszy Urzędu Spraw
Wewnętrznych. Ponieważ na znak protestu zaczęto kolportować Memoriał
w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości, władze komunistyczne
15 marca 1961 r. aresztowały ks. Blachnickiego i osadziły go w Centralnym
Więzieniu Karnym w Katowicach. 19 lipca 1961 r. został skazany na
łączną karę 10 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata. Rewizja
wyroku w Sądzie Najwyższym (9 kwietnia 1962 r.) utrzymała w mocy
wyrok Sądu Wojewódzkiego w Katowicach.
Po zakończonym procesie ks. Blachnicki rozpoczął studia
na Wydziałe Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które
zaowocowały nie tylko wprowadzeniem dorobku europejskiej myśli pastoralnej
do teologii polskiej, ale i wypracowaniem samodzielnej i aktualnej
do dziś koncepcji tej dyscypliny. Po prawie dziesięcioletnim okresie
pracy naukowej w KUL-u, w związku z niezatwierdzeniem habilitacji
ks. Blachnickiego przez ówczesne Ministerstwo Oświaty, odszedł on
z uczelni w 1971 r.
Postać sługi Bożego ks. Blachnickiego związana jest z historią
Kościoła w Polsce nie tylko gigantycznym wysiłkiem nad posoborową
odnową liturgii (1964-80), lecz przede wszystkim przez fakt założenia
Ruchu Światło-Życie, potocznie znanego pod nazwą "ruchu oazowego",
i związane z nim inicjatywy społeczne (Krucjata Wyzwolenia Człowieka,
Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna), a także przez polską
teologię wyzwolenia. Odnowę liturgii realizował wespół z wybitnymi
i dziś już w większości nieżyjącymi teologami (W. Danielski, F. Greniuk,
L. Kuc, A. L. Szafrański, W. Schenk, R. Zielasko), a jej wyraz stanowi
z pewnością Wprowadzenie do liturgii (Poznań 1967) - dzieło pomnikowe,
po dziś dzień aktualne. Z kolei Ruch Światło-Życie stał się jednym
ze znaczących katechumenalno-ewangelizacyjnych ruchów eklezjalnych,
tak wyraźnie znamionujących "odnowione Zesłanie Ducha Świętego i
nowość nieoczekiwaną, niekiedy wręcz rewolucyjną" (Jan Paweł II).
Zespoleni w Ruchu Światło-Życie młodzi ludzie, studenci, siostry
zakonne, małżeństwa, klerycy i księża - stanowią ów ewangeliczny
plon, którego nie zdołał zniszczyć stan wojenny i bezwzględna polityka
ówczesnych władz partyjnych i państwowych, w wyniku której nie pozwolono
ks. Blachnickiemu powrócić do Ojczyzny. Od 1981 r. zmuszony do pozostania
na obczyźnie aż do chwili śmierci, która nastąpiła 27 lutego 1987
r., tworzył dla Polski i Polonii w Niemczech, w Carlsbergu, ośrodek
Ruchu Światło-Życie i "Marianum" - pomyślane jako sanktuarium Jasnogórskiej
Jutrzenki Wolności. Tu właśnie powstało stowarzyszenie pod nazwą
Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów, polska teologia wyzwolenia "
Prawda - Krzyż - Wyzwolenie", inspirowana nauczaniem społecznym Ojca
Świętego Jana Pawła II, oraz podstawowe dokumenty programowe: Deklaracja
Carlsberska i Manifest Wyzwolenia Narodów Europy Środkowo-Wschodniej.
Dziś, w dwadzieścia lat od skazania ks. Blachnickiego na
przymusowy pobyt na emigracji, będziemy mogli go przyjąć w Ojczyźnie,
dla której stał się ziarnem rzuconym w ziemię. Stało się to możliwe,
jak informował ks. Henryk Bolczyk, postulator w procesie beatyfikacyjnym
Sługi Bożego i Krajowy Moderator Ruchu Światło-Życie, dzięki trwającemu
procesowi beatyfikacyjnemu, podczas którego przewidziane jest tzw.
recognitio, czyli rozpoznanie doczesnych szczątków Sługi Bożego,
zarazem ich zabezpieczenie oraz przeniesienie do bardziej godnego
miejsca. Biskup tarnowski, w porozumieniu z Arcybiskupem katowickim
oraz Metropolitą krakowskim ustalili termin przeniesienia na 1 kwietnia
2000 r. Doczesne szczątki, umieszczone w nowej metalowej trumnie,
zostaną złożone w dolnym kościele parafialnym w Krościenku nad Dunajcem.
Przewidziane są stacje modlitw w Carlsbergu i w Katowicach, gdzie
jest stolica diecezji, do której Sługa Boży ks. Franciszek należał
do końca swojego życia. Miejscem modlitwy w dniu 30 marca 2000 r.
będzie katedra oraz kościół w budowie, wotum Krucjaty Wyzwolenia
Człowieka, przy ulicy Gawronów 20.
Miejsce złożenia ciała sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego
w Ojczyźnie wskazał Ojciec Święty Jan Paweł II 1 czerwca 1998 r.,
w święto Matki Kościoła, podczas spotkania z przedstawicielami Ruchu
Światło-Życie na Watykanie. Wówczas, na pytanie ks. Henryka Bolczyka,
gdzie ma być grób Księdza Franciszka, Papież odpowiedział: "Carlsberg
to było wygnanie, a Ojczyzna - to Krościenko".
Pomóż w rozwoju naszego portalu