W drugą Niedzielę Wielkanocy, czyli 7 dni po Zmartwychwstaniu Pańskim, czcimy szczególnie serdecznie tajemnicę Miłosierdzia Bożego. Ale także w dzisiejszą niedzielę, w samym centrum Wielkiego Postu, Bożemu Miłosierdziu wyrażamy serdeczne dziękczynienie.
W pierwszym czytaniu słyszeliśmy, że Bóg wysyła "bez wytchnienia" swoich wysłańców do ludu wybranego, "albowiem lituje się nad swym ludem i nad swym mieszkaniem". Św. Paweł w Liście do Efezjan pisze do nas o Bogu "bogatym w miłosierdzie". I dwukrotnie Apostoł mówi te słowa: "Łaską bowiem jesteście zbawieni!". A za drugim razem dodaje: "przez wiarę". A więc z naszej strony tym istotnym warunkiem otrzymania łaski miłosierdzia Bożego jest wiara, która prowadzi nas do stóp konfesjonału. O tej wierze mówi także Pan Jezus w nocnej rozmowie z Nikodemem - człowiekiem, który po ciemku, pod osłoną nocy, szuka prawdy i znajduje ją u Mistrza z Nazaretu. Bóg mówi do Nikodema i do każdego z nas: "Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony". Jakże to wzruszająca deklaracja Ojcowskiego miłosierdzia. Ale zarazem i przestroga: "Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego". Kto, będąc w Rzymie, ogląda w Kaplicy Sykstyńskiej wstrząsający obraz Sądu Ostatecznego Michała Anioła, może myśleć, że ów Sąd jest daleko, gdzieś u końca wieków. Dziś Pan Jezus mówi do nas z wielką prostotą, że ów sąd odbywa się tu i teraz, i człowiek sam na siebie wydaje wyrok, kiedy odrzuca światło Bożej miłości i Bożego miłosierdzia. Więcej, trzeba sobie przypomnieć: uczniowie Chrystusa są przez Niego zobowiązani, by oczekując tego Bożego miłosierdzia, sami swoimi czynami o tym miłosierdziu świadczyli, kiedy mówi: "byłem głodny, a daliście Mi jeść, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przybyszem..., byłem nagi..., chory..., w więzieniu..., opuszczony w starości..., a przyjęliście Mnie".
Pewien kapłan wspomina takie wydarzenie: Młody mężczyzna opowiada o swojej matce, która jako nieuleczalnie chora zostaje wypisana ze szpitala. Ona nie wie, że przed nią najwyżej sześć miesięcy życia. Ale mąż wie. Po powrocie do domu jego żona próbuje ubrać się w zwyczajną suknię, ale tak w szpitalu wychudła, że wygląda na niej jak na wieszaku... Więc prosi męża, czy mogłaby sobie kupić jakąś nową sukienkę... Mąż odpowiada szorstko: Po co? Na te kilka miesięcy?! Ich syn jest wstrząśnięty tą odpowiedzią i po śmierci matki odwraca się całkowicie od swojego ojca, jakby już dla niego nie istniał, i zostawia go samego. Najbliżsi krewni, sąsiedzi są oburzeni zarówno na męża zmarłej, jak i na jego syna. Przecież on sam mógł swojej matce kupić jakąś najzwyklejszą sukienkę...
Tak, niestety, bywa i w naszym życiu. Ktoś wygłasza piękne słowa o miłości bliźniego, a potem przy załatwianiu konkretnej sprawy postępuje "służbowo", "rzeczowo", a równocześnie okrutnie.