Jednym ze straszaków używanych w mediach na użytek nowej propagandy jest etykietka "ksenofobii". I tak np. rodzimi oskarżyciele głoszą beztrosko, że to właśnie Polacy są okrutnymi ksenofobami; inni znów twierdzą, że nie ma na świecie większych od nas antysemitów; aktywni zaś katolicy nazywani są po prostu fundamentalistami; a już z tolerancją jest ponoć w Polsce tragicznie. Narzucanie przez media takiego obrazu rzeczywistości sprawia, że nie umiemy dostrzec, iż od pewnego czasu mamy już do czynienia z antychrześcijańską ksenofobią, a więc z przejawami niechęci, a nawet wrogości w stosunku do Kościoła i chrześcijaństwa.

Zadziwia jeden szczególnie paradoks: oto ci, którzy najgłośniej przestrzegają przed ksenofobią, sami często uprawiają, a nawet kreują antychrześcijańską ksenofobię. Są głośno uchwalane deklaracje i oświadczenia, funkcjonują również pewne media i agencje informacyjne, gdzie programowo nie ma miejsca dla wartości chrześcijańskich, choć właśnie tam należałoby ich oczekiwać. Panuje wokół nich tajemnicza cisza, choć jednocześnie głosi się zasadę tolerancji i walczy z ksenofobią. W sposób chytry marginalizuje się je, mimo że podpisują się pod nimi miliony ludzi.
Oczekiwanie tolerancji wobec chrześcijaństwa i jego systemu wartości nie jest liczeniem na przywilej. Wymaga tego podstawowa przyzwoitość, jeżeli się weźmie pod uwagę olbrzymi wkład chrześcijaństwa w rozwój Europy, zwłaszcza w dziedzinie kultury ducha, która jest zawsze duchem wszelkiej kultury - również kultury politycznej.
Zjawisko staje się tym ostrzejsze, że zazwyczaj ci, którzy żywią ksenofobię wobec wartości chrześcijańskich, uprawiają jednocześnie ksenofilię (sympatię i nadmierną życzliwość) w stosunku do środowisk lewackich, libertyńskich czy neokomunistycznych, a więc nieprzyjaźnie nastawionych do chrześcijaństwa.

W Gnieźnie w 1997 r. Papież Jan Paweł II mówił: "Nie będzie jedności Europy, dopóki nie będzie ona wspólnotą ducha. Ten najgłębszy fundament jedności przyniosło Europie i przez wieki go umacniało chrześcijaństwo ze swoją Ewangelią, ze swoim rozumieniem człowieka i wkładem w rozwój dziejów ludów i narodów". Stanowisko Następcy św. Piotra na temat integracji Europy jest powszechnie znane. Podobnie myśleli "ojcowie Europy" - Alcide de Gasperi, Konrad Adenauer i Robert Schumann.
Dlatego z niepokojem należy stwierdzić, że choć w "Orędziu" prezydentów, ogłoszonym w Gnieźnie w 1000-lecie Synodu Gnieźnieńskiego, znalazło się kategoryczne ostrzeżenie przed ksenofobią, to jednak, niestety, nie zdołano uniknąć w nim ksenofobii wobec chrześcijaństwa. Autorom zabrakło odwagi politycznej, aby wprost powiedzieć o chrześcijańskich korzeniach Europy. Uczestników uroczystości gnieźnieńskich A.D. 2000 postanowiono zadowolić enigmatycznym stwierdzeniem o "przywiązaniu do wspólnych korzeni cywilizacji europejskiej". Jednocześnie "zapomniano" wspomnieć postać św. Wojciecha, który swoją działalnością i męczeńską śmiercią kładł podwaliny w budowaniu zjednoczonej Europy. Takie fakty są wyraźnym sygnałem, aby w naszych wypowiedziach o roli chrześcijaństwa w Europie - dawnej i współczesnej - już nie było kompleksów i zahamowań (zwłaszcza w katolickich mediach); abyśmy też z całą konsekwencją umieli przekonywać swoich rozmówców do przejmującego apelu, jaki Jan Paweł II skierował w parlamencie Rzeczypospolitej do Starego Kontynentu: "Europo, otwórz drzwi Chrystusowi!". Tylko wtedy bowiem może powstać "wielka Europejska Wspólnota Ducha", o którą Papież stale zabiega. W budowaniu takiej Europy nie może przeszkodzić jakakolwiek postać ksenofobii - również wobec wartości chrześcijańskich.