W pierwszej części naszego artykułu (Adopcja naszych polskich dzieci, Niedziela nr 52-53/2000) opisaliśmy wraz z moją żoną Barbarą nasze przeżycia i uczucia, których doznaliśmy w trakcie załatwiania w Polsce adopcji naszych dzieci. Można by powiedzieć, że to Duch Święty wzywał nas do zrobienia czegoś, co dawniej wydawałoby się nam całkowicie niemożliwe. Stopniowo i z mozołem odczytywaliśmy to wezwanie.
Wkrótce po rozpoczęciu przez nas procedury adopcyjnej poznaliśmy ks. Michaela M. Bolanda, administratora organizacji Catholic Charities z archidiecezji Chicago, dziś naszego wielkiego przyjaciela. Ks. Boland żywo zainteresował się historią naszej adopcji i naszym pragnieniem pomocy innym polskim dzieciom. Zaproponował nam prowadzenie naszej misji w oparciu o środki Catholic Charities z Chicago.
Pierwszym naszym krokiem było przedyskutowanie możliwości działania z s. Rafaelą Marek - wtedy dyrektorką Domu Małych Dzieci w Częstochowie. Organizacja Catholic Charities pragnęła rozpocząć program adopcji dzieci z Polski, biorąc pod uwagę fakt, że Chicago jest po Warszawie drugim co do wielkości skupiskiem ludności polskiej na świecie. W wyniku tego spotkania s. Rafaela zgodziła się pojechać do Warszawy, aby omówić nasze pomysły z panią Podczaską, dyrektorką Publicznego Ośrodka Adopcyjno-Opiekuńczego, i uzyskać jej zgodę na proponowane przez nas działania.
Wkrótce po sfinalizowaniu adopcji naszych dzieci, na początku października 1998 r., zaaranżowaliśmy spotkanie ks. Bolanda z panią Podczaską w Polsce, która otwarcie powiedziała księdzu, że głównym celem prowadzonego przez nią Ośrodka jest wspieranie starań o adopcje dzieci przez polskich obywateli mieszkających w kraju. Dopiero po podjęciu wszelkich starań zmierzających do znalezienia w ustalonym przedziale czasu rodziny w Polsce dla osieroconego dziecka Ośrodek zezwala na zaproponowanie danego dziecka do adopcji rodzinom z innych krajów. Ponadto preferuje się oddawanie dzieci do adopcji zakwalifikowanym zgodnie z prawem rodzinom chrześcijańskim pochodzenia polskiego, które będą starały się pielęgnować polskie korzenie zaadoptowanego dziecka. Polskie pochodzenie adoptującej rodziny nie jest obowiązkowym wymogiem, ale wiele sądów na terenie Polski preferuje jednak takie rodziny - jak poinformowała nas pani dyrektor Podczaska.
Po tej rozmowie, rozumiejąc już lepiej charakter stojących przed nami zadań, ks. Boland zdecydowanie potwierdził wolę organizacji Catholic Charities, by stworzyć poważny międzynarodowy program adopcji dzieci z Polski.
W kilka tygodni po powrocie do domu w organizacji Catholic Charities odbyło się doroczne posiedzenie komitetu doradczego. Zostałem zaproszony do włączenia się w jego prace. Na posiedzeniu ze szczególną radością wysłuchałem ks. Bolanda, informującego 350 zebranych osób o naszej podróży do Polski oraz o planach stworzenia Programu Adopcji Międzynarodowej dla Amerykanów pragnących przyjąć do swych rodzin polskie dzieci.
W ciągu następnych kilku miesięcy w organizacji Catholic Charities stworzono wewnętrzne struktury, mające za zadanie promowanie nowo powstałego Programu Polskich Adopcji oraz zajęcie się rodzinami potrzebującymi informacji i pomocy w załatwianiu adopcji polskich dzieci.
Cały ten proces wydawał mi się straszliwie powolny - w końcu dzieci czekały na rodziców, którzy zechcą je adoptować. Ale, by zapewnić podjęcie właściwych działań, konieczna jest dokładność. Nadszedł czas ponownej wizyty w Polsce. Tym razem ks. Boland wysłał zespół pracowników zajmujących się adopcją w Catholic Charities, w tym nowo zatrudnioną polską pracownicę socjalną - Anitę Groll. Barbara i ja zgodziliśmy się pojechać z nimi do Polski, aby spotkać się z przedstawicielami wszystkich władz uprawnionych do zatwierdzania adopcji zagranicznych w Polsce.
W marcu 2000 r. Barbara i ja po raz kolejny pojechaliśmy do Polski, tym razem z naszymi dziećmi. Spotkaliśmy się z wieloma osobami, z którymi widzieliśmy się podczas naszej poprzedniej wizyty, potwierdziliśmy podjęte wcześniej zobowiązania i poznaliśmy nową przedstawicielkę Catholic Charities w Warszawie. Ponieważ naszą adopcję załatwialiśmy całkiem samodzielnie, nie korzystając z pomocy takiej osoby, możemy docenić na podstawie własnych doświadczeń, jak wielką rolę będzie ona miała do spełnienia.
Mimo iż wyszkolenie ludzi do pracy z potencjalnymi rodzicami adopcyjnymi, do prowadzenia wywiadów środowiskowych i rozmów z przyszłymi rodzicami jest kosztowne, Catholic Charities chce, by na adopcję mogło sobie pozwolić jak najwięcej pragnących jej ludzi. Przez cały długi okres pracy w zakresie wspomagania adopcji, Catholic Charities zawsze starała się być tym miejscem, gdzie ludzie mogą się udać, gdy już nikt inny nie jest w stanie pomóc. Jest to możliwe tylko z pomocą innych ludzi.
Z organizacją Caritas For Children można skontaktować się w USA pod numerem tel. 888-CARITAS 227-4827 (telefon bezpłatny); z innych krajów - pod numerem tel. 01-414-771-7030 lub fax: 01-414-771-3528. Adres do korespondencji: 7400 W. National Ave., Milwaukee, Wis., 53214 USA. Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej: http://www.caritasforchildren.org.
W Polsce wpłaty na fundusz budowlany lub ogólną pomoc dla Domu Małych Dzieci im. Edmunda Bojanowskiego w Częstochowie mogą być przesyłane do s. Rafaeli Marek, Dom Małych Dzieci, ul. św. Kazimierza 1 42-200 Częstochowa, Polska, tel. (034) 324-67-51.
Wpłaty można kierować bezpośrednio przelewem do BRE Banku Częstochowa, Fundusz Budowlany, Dom Małych Dzieci, Częstochowa, nr 11401889-00-526941-USDCURRI-16.