Kolejne uroczystości milenijne, w których uczestniczył kard. Stefan Wyszyński, odbywały się w Kruszwicy w archidiecezji gnieźnieńskiej ( 28 czerwca) i w Sandomierzu (2-3 lipca). W dniach 5-16 lipca 1966 r. wypoczywał w Stryszawie na Podhalu w domu Sióstr Zmartwychwstanek. Nawet ten wyjazd nie obył się bez udziału Urzędu Bezpieczeństwa: Przed godziną 12.00 - pisał w swych zapiskach Prymas Tysiąclecia - wyjazd "na wakacje". Obstawa działa, czekają radiowozy MO przed bramą wjazdową. Ofiarował się nas odprowadzić o. Teofil Krauze, przeor jasnogórski [...]. Wszystkim potrzeba snu i wypoczynku. Milenium wyczerpuje. Niewątpliwie dojazdy na uroczystości diecezjalne milenijne są nużące, ale na tym polega nasze dziękczynienie za tysiąc lat chrztu, że musi być nie tyle triumfem ("Precz z triumfalizmem" - "Słowo Powszechne" i "Tygodnik Powszechny"), ile ofiarą, a może cierpieniem. Przecież Tysiąclecie - to "misterium crucis". - Jedziemy przez Będzin, Oświęcim, Porąbkę. Za nami wleką się dwa wozy ubowskie. Zmyliliśmy drogę za Żywcem, wjechaliśmy niemal w ślepą ulicę - za nami UB też. Ile ci ludzie wydają pieniędzy, bez korzyści dla Państwa! Ilu marnuje się ludzi, deformuje manią śledzenia, podglądania. Przecież "takie zajęcie" z postawą nieufności musi zniekształcać człowieka.

Tuż po przybyciu do Stryszawy Ksiądz Prymas otrzymał wiadomość, że Chrześcijańskie Stowarzyszenie Społeczne podjęło się doprowadzenia do porozumienia Kościoła katolickiego z rządem. Dwóch członków tej organizacji: prof. Maria Wojciechowska z Poznania i prof. Konrad Górski z Torunia wybrało się do Rzymu, by tam przeprowadzić stosowne rozmowy w watykańskich urzędach. Misję ChSS historycy oceniają różnie, chociaż negatywnie. Jeden z nich, np. Andrzej Micewski, widzi w tych ludziach "katolików usługowych", którzy z inicjatywy polskiego rządu podjęli się dywersyjnej działalności przeciwko Prymasowi Tysiąclecia i doprowadzenia do zjednania sobie Watykanu poza plecami kard. Stefana Wyszyńskiego. Inni historycy są mniej radykalni w swych poglądach. Taką opcję prezentuje Marian Romaniuk, który podkreśla, że misja Wojciechowskiej i Górskiego była wykorzystaniem ich dobrej woli przez sam ChSS i władze komunistyczne do prowadzenia własnych rozgrywek. W Watykanie szybko okazało się, że delegaci ChSS niewiele wskórają. Jak poinformowano Księdza Prymasa, watykańska wyprawa zakończyła się na wstępnej rozmowie z jedną z tych osób, podczas której poinformowano ją, że nie będzie porozumienia bez udziału kard. Wyszyńskiego i polskich biskupów. Informacja przekazana Księdzu Kardynałowi nie mówiła, o którą z osób chodzi. Na podstawie rozmowy, przeprowadzonej 24 listopada 1966 r. pomiędzy mons. Agostino Cassaroli i kard. Stefanem Wyszyńskim, można wnioskować, że chodziło o Górskiego. Watykański dyplomata mówiąc o zabiegach w sprawie porozumienia pomiędzy Watykanem a rządem polskim, powiedział: Nie są to ludzie z tych, co przyjeżdżali, nie jest to prof. Górski ani inni wysłannicy.

Wypoczynek na Podhalu Ksiądz Prymas przerwał na dwa dni, żeby wziąć udział w uroczystościach milenijnych w diecezji kieleckiej. Uroczystości zaczęły się 16 lipca w Kielcach. Warto sięgnąć po notatki Prymasa Tysiąclecia z tego dnia, by przyjrzeć się świadkowi wiary, która ukazuje się w rzeczach małych.

Przemawia bp Jaroszewicz, administrator apostolski diecezji kieleckiej, człowiek wysokiej klasy duchowej, teolog i asceta. Jedno krótkie zdanie, przez które widać, z jakim szacunkiem Prymas Tysiąclecia patrzył na ludzi, jak potrafił dostrzegać w nich wielkość i tę wielkość uznać.

I drugi fragment: Ja wygłaszam kazanie. Musiałem uspokoić nieco entuzjazm wiernych, gdyż oklaski utrudniały mowę, chociaż do tych oklasków nie było specjalnych powodów w treści kazania. Ludzie przyzwyczaili się już wszystkie swoje bóle, opory, niezadowolenie z akcji wyznaniowców, krępujących uroczystości milenijne, wypowiadać w oklaskach na cześć biskupów. Skromnie, bez przypisywania sobie zasług.

Następnego dnia uroczystości przeniosły się do Wiślicy, gdzie Ksiądz Prymas dokonał koronacji figury Matki Bożej, zwanej Madonną Łokietkową. Wygłosił też kazanie (jak podkreślił w swoich zapiskach już 330 od początku roku). Po powrocie do Stryszawy słuchał transmisji radiowej przemówienia I Sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki podczas uroczystej sesji Sejmu.

Słuchałem przez radio - zanotował - przemówienia Wł. Gomułki na "sesji uroczystej Sejmu" z okazji Tysiąclecia Państwa. Przemówienie utrzymane w stylu jego mowy styczniowej, chociaż spokojniejsze. Ale ta sama tendencja, ta sama ignorancja dziejów Polski, ta sama prokuratorska pasja oskarżania Episkopatu. Rzeczą niesłychaną było przedstawienie tej wypowiedzi do aprobaty Sejmu. Co to za zwyczaje parlamentarne? Czy to ma być oficjalna deklaracja Sejmu? Przecież w wypowiedzi Wł. Gomułki zawarto (zapewne przez "Profesora" G.?) tyle spornych naświetleń, nieścisłości i przeinaczeń, że trudno uważać to za wypowiedź Sejmu, w którym znalazłoby się kilku znawców historii Polski. Wypowiedź przyjęto bez sprzeciwu. Sejm Tysiąclecia jest " Sejmem niemym". historia powtarza się.

19 lipca we Wrocławiu, z inicjatywy władz państwowych, bez uzgodnienia z Kościołem, został położony kamień węgielny pod pomnik papieża Jana XXIII. Urząd do Spraw Wyznań zadbał, by na uroczystości nie zabrakło księży, tych związanych z "PAX" i "Caritas". Była to, jak słusznie zauważył kard. Bolesław Kominek, ordynariusz wrocławski, kolejna prowokacja komunistów.