25 stycznia 2002 r. kard. Franciszek Macharski w swej kaplicy przy ul. Franciszkańskiej 3 w Krakowie dokonał otwarcia procesu dotyczącego uzdrowienia za przyczyną czcigodnej służebnicy Bożej m. Celiny Borzęckiej - założycielki Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego. W ceremonii wzięli udział: przełożona generalna - m. Dolores Stępień z Rzymu, przełożone prowincjalne dwóch polskich prowincji, siostry z różnych wspólnot lokalnych, przedstawiciele bratniego Zgromadzenia Księży Zmartwychwstańców z przełożonym polskiej prowincji - o. Adamem Piaseckim, kapłani - przyjaciele Zgromadzenia oraz uzdrowiony Andrzej z rodzicami i siostrą.
Życie czcigodnej służebnicy Bożej m. Celiny Borzęckiej zamyka się między dwiema datami: 29 października 1833 r. - dniem urodzenia w Antowilu k. Orszy na Białorusi i 26 października 1913 r. - dniem śmierci w Krakowie.
W ciągu 80 lat życia Celina była kolejno: córką w polskiej rodzinie ziemiańskiej o tradycjach katolickich i narodowych, następnie żoną i matką, a od 41. roku życia wdową, w końcu fundatorką Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego i jego pierwszą przełożoną generalną.
Główne etapy życia Celiny z Chludzińskich Borzęckiej są powiązane nicią przewodnią-pytaniem: "Co chcesz, Panie, abym uczyniła z moim życiem?". Od dzieciństwa pragnęła poświęcić się Bogu w życiu zakonnym, jednak posłuszna rodzicom i za radą spowiednika - poślubiła Józefa Borzęckiego.
Przełom w życiu Celiny nastąpił po śmierci męża, gdy wyjechała z córkami - Celiną i Jadwigą do Rzymu. Tutaj, szukając nade wszystko umiłowanej woli Bożej, poznała generała Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego - o. Piotra Semenenko, który stał się jej kierownikiem duchowym. Odżyło w niej pragnienie oddania się Bogu w życiu zakonnym, które spotykało się z pragnieniem o. Piotra, by powstała żeńska gałąź Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego. Jadwiga, młodsza córka Celiny, stanęła u boku matki jako współfundatorka nowego zgromadzenia.
Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego powstało w Rzymie 6 stycznia 1891 r. W tym dniu Celina i jej córka Jadwiga wraz z trzema siostrami złożyły wieczyste śluby zakonne.
Bóg błogosławił młodemu dziełu, dając mu wzrost już za życia Fundatorki. Pragnieniem m. Celiny było, aby pierwsza placówka na ziemiach polskich powstała w Krakowie. Ówczesny kardynał krakowski Albin Dunajewski zaprosił m. Celinę do swojej diecezji, proponując jednak Kęty, Wadowice lub Wieliczkę. Ostatecznie Fundatorka wybrała Kęty - miejsce urodzenia św. Jana Kantego.
Życie m. Celiny było naznaczone realizacją hasła wyrytego na krzyżach profesyjnych: Przez krzyż i śmierć do zmartwychwstania i chwały. W 1906 r. zmarła nagle w Kętach m. Jadwiga.
M. Celina po śmierci córki nadal, jako przełożona, prowadziła Zgromadzenie, zakładając nowe placówki na ziemiach polskich i poza ich granicami. Zmarła w Krakowie 26 października 1913 r., zostawiając siostrom jako duchowy testament słowa: Świętymi bądźcie i Aby były jedno. Została pochowana na cmentarzu w Kętach obok swej córki Jadwigi.
W 1937 r. doczesne szczątki m. Celiny i m. Jadwigi zostały przeniesione do krypty pod kaplicą klasztoru w Kętach, a w minionym 2001 r. - do sarkofagu w kościele parafialnym św. Małgorzaty i Katarzyny w Kętach.
Już w 1942 r. Ojciec Święty Pius XII zachęcił do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego Założycielki Zgromadzenia. 31 października 1944 r. nastąpiło otwarcie procesu informacyjnego m. Celiny w Rzymie - na mocy specjalnego pozwolenia Ojca Świętego. Odbyły się także procesy informacyjne w Krakowie i Chicago. W Kętach specjalna komisja przeprowadziła proces de non culto (10 listopada 1949 r.).
Papież Paweł VI 10 kwietnia 1964 r. wydał dekret o rozpoczęciu procesu apostolskiego, który był przeprowadzony w Rzymie, Krakowie i Chicago w latach 1964-67.
11 lutego 1982 r. Papież Jan Paweł II podpisał dekret o heroiczności cnót czcigodnej służebnicy Bożej m. Celiny Borzęckiej.
Zgromadzenie zawsze utrzymywało kontakty z rodziną Fundatorki, pochodzącą od starszej córki Celiny. W Krakowie mieszkały prawnuczki m. Celiny. Na terenie parafii św. Wojciecha mieszka obecnie Magdalena Mecherzyńska-Wiktor z mężem i dwojgiem dzieci: Andrzejem i Zofią - czwarte i piąte pokolenie. 20 lipca 1999 r. Andrzej uległ wypadkowi. Jego powrót do zdrowia powierzyłyśmy Bogu, modląc się w całym Zgromadzeniu wraz z rodziną Andrzeja nowenną za wstawiennictwem Matki Celiny - i nastąpiło uzdrowienie.