2 czerwca br. Jan Paweł II przyjął Odeda Ben-Hura, nowego ambasadora Izraela przy Stolicy Apostolskiej. Ben-Hur wręczył Papieżowi listy uwierzytelniające niecały tydzień po zaaprobowaniu przez władze Izraela tzw. mapy drogowej - nowego planu pokojowego rozwiązania konfliktu na Bliskim Wschodzie. Spotkanie to stało się więc okazją, by przedstawić stanowisko Stolicy Apostolskiej w tej sprawie.
Przede wszystkim Jan Paweł II stwierdził, że "trzeba zawsze potępiać akty terrorystyczne, gdyż są one prawdziwą zbrodnią przeciw ludzkości", a "państwa mają prawo bronić się przed terroryzmem". Zaraz jednak dodał, że "w dochodzeniu tego prawa należy respektować ograniczenia prawne i moralne co do celów i środków". A zatem "przemoc nie może być środkiem osiągania celów politycznych", tak jak "odwet nie prowadzi nigdy do sprawiedliwego i trwałego pokoju".
Następnie, wyrażając zadowolenie z nowego planu pokojowego, Papież wskazał na pewne kwestie, które powinny stać się przedmiotem "otwartego dialogu i szczerych negocjacji": los uchodźców palestyńskich, kolonie żydowskie, granice państw i status miejsc świętych.
Tuż po wizycie ambasadora izraelskiego Jan Paweł II przyjął sekretarza stanu USA Colina Powella. Tematem rozmowy były przede wszystkim perspektywy pokojowego rozwiązania konfliktu palestyńsko-izraelskiego. Jak powiedział Joaquín Navarro-Valls, watykański rzecznik prasowy, obaj rozmówcy zgodnie stwierdzili, że warunkiem pokoju na Bliskim Wschodzie jest istnienie dwóch państw - Izraela i Palestyny, które będą cieszyć się taką samą suwerennością i którym zostanie zapewnione takie samo bezpieczeństwo.
Na temat kwestii bliskowschodniej obszernie wypowiedział się podczas papieskiej podróży do Chorwacji także watykański sekretarz stanu - kard. Angelo Sodano. Potwierdził on, że trzeba rozwiązać trzy wielkie problemy: ustalenie granic państw, sprawę prawa uchodźców do powrotu i status Jerozolimy.
Granice nowego państwa palestyńskiego powinny zostać tak ustalone, aby zapewnić mu ciągłość terytorialną. Kard. Sodano stwierdził dobitnie, że państwo to nie może być jak "ser szwajcarski z dziurami", co było wyraźną aluzją do niektórych poprzednich propozycji izraelskich ustanowienia czegoś w rodzaju palestyńskich kantonów poprzedzielanych żydowskimi koloniami i drogami łączącymi je z Izraelem.
Następnie Sekretarz Stanu stwierdził, że rozumie pragnienie powrotu do domu rozsianych po świecie uchodźców palestyńskich: "Gdyby mnie wyrzucono z domu, ja też chciałbym do niego powrócić. Albo powiedziałbym: dajcie mi coś w zamian. Sprawiedliwość wymaga więc jakiejś kompensacji".
W końcu - kwestia Jerozolimy. Kard. Sodano potwierdził znane stanowisko Stolicy Apostolskiej, która uważa, że trzeba zapewnić bezpieczeństwo miejscom świętym, a najlepszym na to sposobem jest ustanowienie specjalnego, zagwarantowanego przez społeczność międzynarodową, statusu Jerozolimy.
O tym, jak trudna jest kwestia statusu Jerozolimy, świadczy fakt, że kilka dni później, 9 czerwca, premier Szaron przyjmując premiera Włoch, stwierdził kategorycznie: "Jerozolima jest stolicą narodu żydowskiego od 3 tysięcy lat i jest zjednoczoną stolicą Izraela po wsze czasy. To jest ziemia trzech religii, ale została obiecana tylko jednemu narodowi, narodowi Izraela". Słowa Szarona najdobitniej świadczą, że strona żydowska nie jest skłonna do "otwartego dialogu i szczerych negocjacji", a zaakceptowanie "mapy drogowej" jest jedynie posunięciem taktycznym, gestem uczynionym pod presją potężnego amerykańskiego sojusznika.