Religijne wychowanie
Katarzyna urodziła się w 1330 r. jako druga córka św. Brygidy i księcia Ulfa Gudmarssona. W dzieciństwie oddano ją do internatu cysterek w Riseberg, gdzie otrzymała pełne wykształcenie i religijne wychowanie. W wieku 13 lat została wydana za rycerza Edgarda von Kyren. Młodzi jednak zdecydowali się na złożenie ślubów dozgonnej czystości.
U boku św. Brygidy
W roku 1350 św. Katarzyna udała się wraz z matką, św. Brygidą, do Rzymu z okazji roku jubileuszowego dla zyskania odpustu zupełnego. W tym czasie zmarł jej mąż. Pozostała więc z matką w Rzymie, oddana pobożności i dziełom miłosierdzia chrześcijańskiego. Przez 25 lat pomagała także św. Brygidzie w założeniu, a później w prowadzeniu nowej rodziny zakonnej brygidek, czyli Zakonu Najświętszego Zbawiciela. Odbywała pielgrzymki do różnych miejsc świętych.
Śmierć
Po śmierci Brygidy w 1373 r. Katarzyna przywiozła do Szwecji szczątki swojej matki, a następnie powróciła do Rzymu, aby doprowadzić do końca zatwierdzenie reguły Brygidek oraz pomagać w procesie kanonizacyjnym swojej matki. Przez ostatnie lata życia w Vadstenie Katarzyna była bardzo ciężko chora. Zmarła 24 marca 1381 r. Uroczystości pogrzebowe prowadziło trzech biskupów, nad jej jej grobem zaś widziano wiele ponadnaturalnych znaków.
Ikonografia
W ikonografii najczęściej przedstawia się ją jako pątniczkę w habicie brygidek z lilią w dłoni i jeleniem przy boku. Zgodnie bowiem z legendą, pewnego razu, gdy Katarzyna odbywała pielgrzymkę, miał napaść na nią w leśnej gęstwinie mężczyzna – rzekomo rycerskiego stanu – który chciał ją porwać i siłą zmusić do małżeństwa. Wówczas to na jego drodze pojawił się jeleń, który uniemożliwił mu te zamiary. Inna legenda głosi, iż to właśnie gorliwe modlitwy Katarzyny sprawić miały, że w XIV wieku nie doszło do wylania wzbierających wód Tybru, dzięki czemu Rzym został ocalony. Wstawiennictwo Katarzyny chronić ma przed poronieniami i przedwczesnymi porodami. Wzywa się ją także podczas zagrożeń powodziowych.