Reklama

Wiara

23 maja

#TrzymajSięMaryi: Opiekunka Boga. A jak Bogu jest pod twoją opieką?

Postójmy z Maryją przy garnkach, popatrzmy, jak rozwiesza pranie, zmywa podłogę – w domu, do którego Jezus wrócił z Nią i Józefem, „i był im poddany”. Niech ten obraz się w nas „rozrośnie” i wyda owoce.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi. Łk 2,51-52

Bardzo podobny fragment rozważaliśmy kilka dni temu, gdy Maryja i Józef wracali z małym Jezusem do Nazaretu po „ofiarowaniu” w świątyni. Warto jednak zwrócić uwagę na pewien szczegół, który różni te dwa pozornie podobne fragmenty. Otóż obecnie Jezus nie jest już malutkim dzieckiem. Ma dwanaście lat, co oznacza, że w kontekście ówczesnej obyczajowości stoi niemal na progu dorosłości. Przed chwilą zresztą zakosztował już „awansem” nieco tej dorosłości, pozostając sam przez trzy dni w Jerozolimie. Pamiętamy pełne bólu pytanie Maryi, gdy wraz z Józefem znaleźli wreszcie swojego „zbuntowanego nastolatka”; Jego dziwną, nastoletnio „niepokorną” odpowiedź („muszę być w tym, co należy do mego Ojca”) oraz ich niezrozumienie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pamiętając o tym, przejdźmy się kawałek drogą u boku Maryi. Poczujmy Jej ulgę – nie tylko, że się znalazł, ale także z tego powodu, że mimo swojej zaskakującej odpowiedzi jednak posłusznie wraca z nimi do Nazaretu. Idą teraz już nie w tłumie, z którym podróżowali trzy dni wcześniej, ale sami we troje. Może więc cały czas na Niego patrzeć. Patrzy więc zatem i po raz nie wiedzieć który zdumiewa się tym, że został Jej dany, powierzony. Przed chwilą wyglądał tak dorośle w otoczeniu rabinów, którym nawet ośmielił się zadawać pytania. Teraz idzie przed siebie, rozglądając się ciekawie wokół. Może nawet trochę niezgrabnie, jak to chłopiec w wieku dorastania. A przecież idzie już poniekąd z własnej woli. Wraca z nimi do Nazaretu bez oporu, ale już w pewnym sensie na mocy własnej decyzji. „I wrócił do Nazaretu, i był im poddany” – pisze Łukasz.

Zdumiejmy się dziś z Maryją tym „poddaniem się” Jezusa. Także tym Jego „poddaniem się” nam w naszych Nazaretach. Bóg nam się „poddaje”. Wydaje się w nasze ręce. Wydaje nam się w Komunii, w swoim Słowie.

Podziel się cytatem

Reklama

Wydaje nam się w swoim miłosierdziu w sakramencie pokuty i pojednania. Gdy to sobie uświadamiamy, musimy zadać sobie pytanie: Co robię z tym „poddaniem/wydaniem” się Boga w moje ręce/serce? Dbam o Niego? Szanuję Go w tym Jego „poddaniu” mi się? Zabierając Go ze sobą do moich spraw, działań, relacji, pracy, czasu wolnego, zabieram Go w miejsca, gdzie może czuć się bezpiecznie? Może na mnie liczyć? Ja się z Nim liczę? Czy zmuszam Go do brania udziału w wydarzeniach, które są dla Niego „traumatyczne”, zupełnie Mu obce? Jestem dobrym, odpowiedzialnym, na miarę swoich możliwości godnym „opiekunem” tego Boga, który z takim wielkim zaufaniem godzi się iść ze mną do mojego świata?

Reklama

Ewangelista kończy ukrytym cytatem ze Starego Testamentu. Chodzi o podobieństwo ostatniego zdania: „Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” z charakterystyką młodego Samuela: „Młody zaś Samuel rósł i coraz bardziej podobał się tak Panu, jak i ludziom”. Istotna różnica między Jezusem a Samuelem jest taka, że Samuel dorastał dosłownie w świątyni, a Jezus w domku dobudowanym do nazaretańskiej jaskini. To jest o wielkiej godności tego domu. Ten prosty, biedny dom był dla Jezusa świątynią. A więc Dobra Nowina dla nas i o nas jest dzisiaj też taka, że nasze domy mogą być świątyniami; że mają taką godność; że Bóg je tak widzi i traktuje. Nasza codzienność jest liturgią sprawowaną w obliczu Boga i dla Niego. To coś zmienia w moim patrzeniu na własną codzienność; na mój dom; na moje codzienne zajęcia; na ludzi, z którymi je dzielę i dla których je wykonuję? Postójmy z Maryją przy garnkach, popatrzmy, jak rozwiesza pranie, zmywa podłogę – w domu, do którego Jezus wrócił z Nią i Józefem, „i był im poddany”. Niech ten obraz się w nas „rozrośnie” i wyda owoce.

Red.

Tekst pochodzi z książki „Nocą szukałam. Rekolekcje maryjne – zrób to (nie) sam”, ks. Michał Lubowicki

[zdjecie id="127073"][/zdjecie]

Promuj akcję na swojej stronie internetowej

Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)

#TrzymajsieMaryi
<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>

Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)

#TrzymajsieMaryi
<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>

Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl

2022-05-22 21:00

Ocena: +31 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

#TrzymajSięMaryi: Wielki znak na niebie. Czy jesteś bezpieczny?

Zostańmy z tym Janowym obrazem Maryi-Kościoła, który mimo burz, nawałnic i ataków Smoka pozostaje bezpieczny w rękach Boga i we krwi Baranka.

Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. A jest brzemienna. I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia. I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów – a na głowach jego siedem diademów (…) I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej dziecię. I porodziła syna (…) I zostało porwane jej Dziecię do Boga i do Jego tronu. A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga. Ap 12,1-6

CZYTAJ DALEJ

Swoją krwią nabyłeś Bogu ludzi z każdego plemienia

2024-03-18 06:45

[ TEMATY ]

rozważania

Karol Porwich/Niedziela

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

„Ja nie jestem winny jej krwi!” (Dn 13, 46) – zawo- łał Daniel, kiedy prowadzono niewinnie oskarżoną Zuzannę na śmierć. Ci, którzy tam byli, zreflektowali się, dokonano sprawiedliwego sądu i Zuzanna została ocalona. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o ocaleniu przez Jezusa przyłapanej na cudzołóstwie kobiety (J 8, 1-11). Nikt jej nie potępił, kiedy ludzie zobaczyli prawdę swoich serc: „Ten z was, kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem”. „Nie ponoszę winy za tę krew. To wasza sprawa” (Mt 27, 24) – powiedział Piłat, myjąc ręce wobec krzyczącego, domagającego się śmierci Jezusa, tłumu. I skazał Go na ukrzyżowanie, jak sobie życzyli. Święty Jan cytuje nową pieśń o Jezusie, usłyszaną w niebie: „bo zostałeś zabity i swoją krwią nabyłeś Bogu ludzi z każdego plemienia, języka, ludu i narodu” (Ap 5, 9). Za wielką cenę nabył mnie Bóg dla siebie, czy mogę to zmarnować?

CZYTAJ DALEJ

Spojrzenie na krzyż i przylgnięcie do niego może mnie uratować

2024-03-19 06:45

[ TEMATY ]

rozważania

Karol Porwich/Niedziela

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Wędrówka po pustyni (Lb 21, 4-9) na pewno nie należała do łatwych, ale była drogą z niewoli do wolności, a to zawsze kosztuje. Bóg troszczył się o swój lud, jednak byli tacy, którzy wciąż znajdowali powód do narzekania… Aby ich tego oduczyć, Bóg wybrał dra- styczną karę: zesłał jadowite węże. Ratunkiem dla ludzi stała się podobizna węża. Gdy ukąszony spojrzał na miedzianego węża umieszczonego na wysokim palu, zostawał przy życiu (okazja do rachunku sumienia czy ja narzekam). Jezus powiedział: „Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wówczas poznacie, że Ja jestem i że niczego nie czynię sam z siebie” (J 8, 28). On wisiał na krzyżu, na wzgórzu Golgoty, wszyscy Go widzieli. Gdy upadam w grzech, tracę siły, nadzieję, życie… Spojrzenie na krzyż i przylgnięcie do niego może mnie uratować. Czy/jak korzystam z tej szansy?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję