Order Uśmiechu

to dzieło polskich dzieci, zapoczątkowane 39 lat temu, kiedy to Wanda Chotomska, pisarka, odwiedzała na oddziale dziecięcym w Konstancinie chore dzieci. Jeden z chłopców złapał ją za rękę i powiedział: „Wie Pani co, Pani Wando, ja to bym chciał nagrodzić Jacusia z Dobranocki jakimś odznaczeniem”. Wkrótce na łamach „Kuriera Polskiego” ogłoszono ogólnopolski konkurs na odznaczenie przyznawane przez dzieci. Wpłynęło ponad 44 tys. projektów. Jury pod przewodnictwem Szymona Kobylińskiego wybrało uśmiechnięte słoneczko wykonane przez dziewięcioletnią wówczas Ewę Chrobak z Głuchołaz. Obecnie Ewa Chrobak od 10 lat należy do Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu i jest jej sekretarzem. Order Uśmiechu przyznawany jest na całym świecie ludziom budującym dobry świat dla dzieci. Jest jedynym na świecie odznaczeniem przyznawanym przez dzieci i uznanym przez ONZ. Siedzibą Kapituły jest Warszawa, językiem urzędowym - język polski. Kapitułę tworzy 55 osób - przedstawicieli wszystkich kontynentów. W gronie Kapituły zasiadają: księża prawosławny i katolicki, lama buddyjski, rabin oraz przedstawiciel islamu. Jest to ciało ekumeniczne, demokratyczne. Wnioskodawcami mogą być tylko dzieci, które przysyłają kolorowe listy, ilustrowane rysunkami i zdjęciami. Zadaniem Kapituły jest sprawdzenie wniosków, czy osoba zgłaszana zasługuje na to wyjątkowe uznanie. Na jednym z dwóch plenarnych posiedzeń wybierany jest kandydat. Wśród kawalerów Orderu Uśmiechu są takie osobistości, jak: Jan Paweł II, Matka Teresa z Kalkuty, bp Ignacy Jeż, kard. Henryk Gulbinowicz. 21 stycznia br. 844. Order Uśmiechu otrzymał bp Antoni Długosz - Biskup od dzieci.

Troska o dziecko wpisuje się w 40-letnią posługę kapłańską i 12-letnią posługę biskupią ks. Antoniego Długosza. Dlaczego właśnie najmłodsi znaleźli się w centrum uwagi Księdza Biskupa? Korzenie tej posługi sięgają Ewangelii i odwołania się do słów Jezusa: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie” (...). Słowa te stały się drugim obok „servire” (służyć) - hasłem Księdza Biskupa.
Biskup Antoni, opiekując się wieloma wspólnotami dzieci, pomagając młodzieży niedostosowanej społecznie, ma ogromne doświadczenie. Jest nie tylko wspaniałym kapłanem, ale i wychowawcą, który doskonale zna dzieci.

Ksiądz Biskup i dzieci ikonosfery

Zewsząd słyszymy narzekania na dzieci i młodzież. Rodzice, wychowawcy, katecheci narzekają, że młodzi nie potrafią się skoncentrować, że nie słuchają, że rozrabiają, że... Dla Księdza Biskupa, nie bez powodu nazywanego Biskupem od dzieci, milusińscy są tajemnicą, którą wciąż odkrywa. Jak mówi o sobie: „jestem ciągle poszukującym i uczącym się drogi prowadzącej do dziecka”. Radość i pogoda ducha Księdza Biskupa, jego autentyzm, kompetencje katechety i niekonwencjonalne sposoby prowadzenia spotkań - to wszystko przyciąga dzieci jak magnes. Podczas uroczystości 21 stycznia br. w Sali Kongresowej dzieci spontanicznie przybiegły do Księdza Biskupa i liczną gromadą otoczyły go na scenie. Wyczuły, że on jest ich i dla nich. Zasadą numer jeden w kontakcie Księdza Biskupa z dziećmi jest nienarzucanie się. Dziecko - jak zauważa Biskup Antoni - musi samo wybrać opiekuna, duszpasterza. „Pierwszy kontakt nawiązuję zawsze z rodzicami - mówi bp Długosz. - Uśmiecham się do nich, podaję im rękę, nie zwracając nawet uwagi na dziecko. Dziecko musi zobaczyć, jak mnie odbierają rodzice, dopiero przez pozytywny odbiór rodziców dziecko powoli otwiera się na moją osobę, nie zawsze przy pierwszym spotkaniu. Decyduję się podać dziecku rękę czy je ucałować dopiero wtedy, gdy ono samo na moją propozycję pozytywnie odpowie, ale gdy tego nie uczyni, nigdy sam się nie narzucam”. Ksiądz Biskup cały czas stara się o bezpośredni kontakt, bo uważa, że „trzeba być praktykiem i polecać innym metody, które się samemu sprawdziło”. Dlatego od niemal ćwierćwiecza współpracuje z przedszkolami, będąc ich kapelanem, gdzie obserwuje zmiany rozwojowe dziecka. Wizyty duszpasterskie w przedszkolach są „szkołą i papierkiem lakmusowym, pokazującym, czy trafiam do tych dzieci posługujących się językiem komputera i jaki mam z nimi kontakt. Staram się mówić i pisać tak, by mnie rozumiały wszystkie dzieci, by był to język komunikatywny, który będzie nośnikiem treści, jakie chcę im przekazać”.

Dziecko niepełnosprawne

Dzieci niepełnosprawne, chore są otaczane przez Księdza Biskupa szczególną troską. Przejawem tego jest choćby założona kilka lat temu Wspólnota Dzieci Bożych oraz współpraca z licznymi ośrodkami dla dzieci specjalnej troski, prowadzonymi głównie przez zgromadzenia zakonne.
Bp Długosz, wykładowca „Igantianum”, uwrażliwia kleryków i katechetów na problemy dziecka niepełnosprawnego, które jest wielkim zadaniem nie tylko dla rodziców, ale i dla Kościoła. „Walczę o to - mówi Ksiądz Biskup - żeby dzieci specjalnej troski miały takie same prawa w Kościele, jakie mają dzieci zdrowe. Z sakramentem chrztu nie ma problemów, znacznie gorzej jest z sakramentami pojednania, Komunii św. i bierzmowania. Zawsze pytam kleryków: Jakbyście się czuli jako rodzice, mając chore dziecko, gdybyście od duszpasterza usłyszeli, że ono do spowiedzi i Komunii św. nie pójdzie? My, kapłani, musimy stawać przy rodzicach i opiekunach dzieci niepełnosprawnych, by brać ich ciężar, ich krzyż i im towarzyszyć”.

Ziarnowy „Dziadek”

„Dziadek przyjechał!” - tak witają bp. Długosza dzieci z planu „Ziarna”. Słowa te świadczą o rodzinnej zażyłości ekipy programu. Jak zauważa Ksiądz Biskup, nieraz „zabraknie mi kolan, bo każde z dzieci chce usiąść u Dziadka, przytulić się, na co im pozwalam, żeby wiedziały, że ja jestem dla nich, bo misją kapłana jest być «własnością» wszystkich”. Jak sam mówi o sobie: „Chcę być ziarnowym Dziadkiem, który daje świadectwo nie tylko jako kapłan, ale też jako człowiek wiary, i który pragnie opowiedzieć o przyjaźni z Jezusem. Chcę, aby dzięki nowym formom ewangelizacji, jaką jest m.in. telewizja, wszystkie dzieci odkryły, że przygoda z Panem Jezusem to nie lęk, ale otwarcie się na Boga, który jest miłością. Pragnę być jak najlepszym łącznikiem między dziećmi a Jezusem i nigdy nie zasłaniać Go swoją osobą”. Biskup Antoni dzięki „Ziarnu” i programom Telewizji Trwam staje się nie tylko Biskupem „Dziadkiem” milionów dzieci świata, ale też ich katechetą.

Order i kwaśna cytryna

Przez lata wpływało wiele wniosków o przyznanie Orderu Uśmiechu oddanemu całym sercem najmłodszym bp. Antoniemu Długoszowi. Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu na wniosek dzieci, w którym zdecydowany głos odegrali niepełnosprawni - podopieczni Biskupa ze Wspólnoty Dzieci Bożych w Częstochowie, w tym roku przyznała Biskupowi od dzieci najbardziej prestiżowe odznaczenie. Dzieci we wnioskach pisały najczęściej o radości Księdza Biskupa, o tym, że jest to Ksiądz, który pochyla się, aby patrzeć im w oczy, gdy z nimi rozmawia, że jest zawsze, gdy go potrzebują, że jest ich Dziadkiem Antonim.
21 stycznia br. w siedzibie Episkopatu Polski Kawalera Orderu Uśmiechu, zgodnie z protokołem ceremonii, udekorował kanclerz Kapituły - Marek Michalak. Pasowania Księdza Biskupa na Kawalera Orderu w języku arabskim (Pasuję Cię na Kawalera Orderu Uśmiechu, abyś zawsze służył, był pogodny i radość dzieciom przynosił) dokonał Tahar Boukef - przedstawiciel Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu Afryki. Po próbach miłości do dzieci przyszedł czas na próbę soku kwaśnej cytryny. Biskup poradził sobie z pucharem soku, który wypił duszkiem, obdarzając wszystkich uśmiechem. Ewa Chrobak wręczyła Księdzu Biskupowi legitymację z numerem 844. Kawalera Orderu Uśmiechu. Ceremonia nadania Orderu Uśmiechu została powtórzona w Sali Kongresowej, gdzie z okazji jubileuszu Podwórkowych Kółek Różańcowych oraz Dnia Babci i Dziadka była zgromadzona kilkutysięczna widownia. Nowo mianowany Kawaler z radością przyjął jedyne spośród wielu proponowanych odznaczeń:
„Niezmiernie się cieszę z tego Orderu, przyjmuję go z wielką radością - powiedział. - Jest on wyrazem życzliwości dziecka, a dla mnie także pewną nobilitacją i zobowiązaniem, bym do końca życia służył dzieciom i na ile tylko siły mi pozwolą, stawał w obronie dziecka. Chcę temu dziecku służyć, a szczególnie pomagać mu, aby przeżywało wielką radość z przygody z Jezusem”.