W homilii bp Siemieniewski nawiązał do trzech czytań dzisiejszej liturgii i zauważył, że prze nie Pan Bóg jak gdyby otwiera nam troje drzwi. – Po raz pierwszy z czytania z Księgi Syracha. I ujrzeliśmy przez otwarte drzwi dom rodzinny: żonę, jej męża, rodziców, dzieci i wszystkie obowiązki, radości i trudy, które się z tym wiążą. A potem z listu do Tymoteusza zajrzeliśmy przez otwarte drzwi, jakby inne miejsce, w jakiś wzór życia konsekrowanego z czasów Apostołów, z czasów św. Pawła, gdzie trwa nieustanna modlitwa i oddalenie od spraw tego świata. I wreszcie w Ewangelii, przez trzecie otwarte drzwi słowa Bożego, ujrzeliśmy nagle tłum ludzi, którzy zgromadzili się ze wszystkich możliwych miejsc i zapewne ze wszystkich możliwych sytuacji życiowych, szukających obecności Pana Jezusa. W której z tych scenerii odnajdujemy św. Jadwigę? – pytał ksiądz biskup. I odpowiedział, że światło słowa Bożego podpowiada nam, że we wszystkich trzech, gdyż w bardzo wielu miejscach i na wiele sposobów św. Jadwiga zostawiła duchowy ślad.

A dziś Pan Bóg stawia nam jeszcze ważniejsze pytanie: jaki ślad duchowy zostaje nam po przejściu przez doczesność, po przejściu przez tę ziemię. Ślad duchowy, który pozostawia po sobie chrześcijanin. Ile światła Bożego wniósł w życie tych, którzy mieli szczęście go spotkać?

–Ten dzień, w tym sanktuarium, na pierwszym miejscu poświęcony jest św. Jadwidze, ale także św. Janowi Pawłowi II. Jest to także Dzień Papieski, poświęcony naszemu wielkiemu rodakowi – mówił biskup legnicki. Podkreślił, że papież Polak zmienił ten świat, ale sam też był dziedzicem dobra otrzymanego od wielu innych osób. I kiedy patrzymy na życie świętych uświadamiamy sobie, że każdy z nich należał do bardzo specjalnej rodziny, założonej przez Jezusa, do Kościoła. Papież Polak bardzo dużo wniósł do tej rodziny.

– Jest i drugi bardzo wyrazisty przykład związany z naszym pielgrzymowaniem do Trzebnicy, to wzór św. Jadwigi. Niewiasta rodzinna? Tak, aż na dwa sposoby. Założyła z mężem Henrykiem I Brodatym rodzinę naturalną, w której przyszedł na świat Henryk II Pobożny i inne dzieci. A po drugie – jej rodzinna perspektywa rozszerzyła się w tę nadprzyrodzoną rodzinę, którą jest Kościół Boży. Aż osiem wieków między jedną postacią a drugą – mówił ksiądz biskup, podkreślają, że tyle czasu upłynęło, ale obie postaci łączy ten sam Zbawiciel, Jezus Chrystus. Oboje są uczniami tej samej Ewangelii.

Przypomniał o zachowanym okienku św. Jadwigi w murach kamienicy na Ostrowie Tumskim. – Pobożność ludowa nie zapamiętała strojów książęcych Jadwigi ani wyszukanych dworskich zwyczajów, ale zapamiętała otwarte serce na ubogich. To okno św. Jadwigi – jak mówią – podobno służyło do wydawania pomocy potrzebującym – mówił bp Siemieniewski, porównując św. Jadwigę do roztropnego i wiernego zarządcy majątku z przypowieści. Jadwigę, niewiastę ewangelicznych przypowieści, zapamiętano jako tę, która służyła swoimi dobrami, pomagała zabłąkanym w życiu, m.in. więźniom, pomagała ubogim, pielgrzymom. Do dziś istnieją szpitale jej imienia, wzorowane domami opieki, które ona zakładała przed ośmioma wiekami.

– To, co pewnie w oczach wielu było zajęciem poniżej godności księżnej, sprawiło, że tak szybko, dwadzieścia kilka lat po śmierci, została kanonizowana – mówił hierarcha.

Zaznaczył, że pamięć o księżnej zachowała się wśród ludzi i jest przekazywana z pokolenia na pokolenie. Podkreślił też wątek ascezy w życiu księżnej i fakt jej ogromnego zaangażowania w życie społeczne, co sprawiło, że jest wspominana również jako patronka Śląska, Polski, ale i pojednania, uchodźców i pokoju.

– Asceza musi mieć inny powód niż tylko negatywne odrzucenie a jeśli chcemy wiedzieć, jaki to powód, trzeba nam sięgnąć do Pisma Świętego – mówił bp. Siemieniewski, przypominając perykopę ewangeliczną o drogocennej perle. – Jadwiga wybrała życie trudne i wymagające nie dlatego, że nie podobał jej się świat stworzony przez Boga, tylko dlatego, że szukała drogocennej perły. Szukała i znalazła w Jezusie Chrystusie. Sprzedała wszystko, ale nie została z pustymi rękami, została z perłą, z Panem Jezusem, Jego Kościołem, wszystkimi świętymi, z tyloma ludźmi, którym mogła służyć i pomagać. Została z całym gronem świętych, którzy ją poprzedzili i czekali na nią w niebie. Św. Jadwiga, niewiasta przypowieści ewangelicznej – nauczał ksiądz biskup i zauważył: – Nie dziwi nas, że tak jak wielorakie i wielobarwne było jej życie i tak jak wielokształtne jej naśladowanie Ewangelii, tak umiała znaleźć inspiracje do życia rodzinnego, konsekrowanego i ewangelizacyjnego. Nie dziwi nas, że tak wiele osób ze wszystkich stanów ludu Bożego tutaj przybywa, tu do Trzebnicy, aby tą wielką świętą się inspirować, aby szukać jej pomocy, aby pomyśleć sobie, że skoro było to możliwe tyle wieków temu, to i dziś jest możliwe, by żyć Ewangelią i przypowieściami ewangelicznymi. Święta patronka, do której przybywają osoby życia rodzinnego: matki, ojcowie, żony, mężowie, rodzice i dzieci. Przybywają osoby życia konsekrowanego, osoby niosące odpowiedzialność za spełnienie obietnic Ewangelii w życiu społecznym, publicznym, w różnych miejscach i na różne sposoby.

Po Eucharystii odbyła się procesja z relikwiami św. Jadwigi pod przewodnictwem ks. Józefa Figla, prowincjała polskiej prowincji salwatorianów.