Ojciec Święty zwraca uwagę, że edukacja dla Kościoła wiąże się z udzieleniem głosu Słowu, które nie jest jedynie ludzkie, i które nas przekracza. Nie ogranicza się jedynie do wymiaru konfesyjnego, ale jego treść jest otwarta na wszystkie dziedziny wiedzy i na każdego, kto jej poszukuje. Działalność szkoły katolickiej nie sprowadza się wyłącznie do nauczania przedmiotów, ale obejmuje integralną formację osób. Chodzi o umożliwienie człowiekowi poznanie samego siebie, uznanie siebie za istotę zdolną kochać i być kochaną.

Szkoła katolicka nie uprawia prozelityzmu, a tym bardziej nie wyklucza tych, którzy myślą inaczej. Udziela lekcji życia, w której zintegrowane są różne elementy, w ścisłej współpracy z innymi podmiotami, takimi jak rodzina i społeczeństwo. Szkoła powinna uobecniać to, co niedostrzegalne, w tym, co przeżywane oraz być zdolna do wchodzenia w dialog. Zdaniem Franciszka chodzi o jednoczesne bycie wyzwaniem dla ludzi wiary oraz budowanie mostów z niewierzącymi.

W szkole katolickiej warto inspirować się stylem nauczania samego Jezusa oraz sposobem, w jaki przekazuje on uczniom tę misję. Opiera się ona równocześnie na miłości i posłuszeństwie, jest to nauczanie zrodzone z komunii z Kościołem powszechnym i lokalnym.

Szkoła katolicka „jest w ruchu”, czyli idzie naprzód, aż po krańce ziemi. To oznacza, że bierze na siebie odpowiedzialność za problemy społeczne, uczy się otwierać umysły na nowe sytuacje i koncepcje, podąża razem z innymi, nie wykluczając nikogo, tworzy miejsca spotkania i dostosowuje język, aby przyciągnąć uwagę tych, którzy są najbardziej oddaleni.