Za tę, co wiele wycierpiała

11 listopada 2002 r. obchodzimy kolejną, 84. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. Kiedyś, po długiej niewoli, Polacy z niesłychanym entuzjazmem witali własną państwowość. W jej obronie ofiarnie przelewano krew, a gdy nastały lata pokoju, dokonywano olbrzymich wysiłków, by odbudować kraj ze zniszczeń wojennych. Dziś święto odzyskania wolności zdaje się być z roku na rok coraz bardziej smutniejsze. Data 11 listopada nie wzbudza już tak wielkich emocji jak kiedyś - 60, 70 lat wstecz. Młodemu pokoleniu, nie znającemu smaku niewoli i walki o wolność, przesyconemu liberalną kulturą, nastawionemu na przyszłość, jutro wydaje się być już tylko wspomnieniem zamierzchłej przeszłości. Kiedyś ktoś pięknie powiedział, że przecież Ojczyzna to język, to umiłowana mowa polska, to polskie malarstwo i literatura, to nasza biało-czerwona flaga narodowa, to nasza Matka, bardzo stara i czcigodna, która wiele wycierpiała, wylała sporo łez i oddała sporo krwi, ale to bardzo szlachetna Matka. Zawsze się dźwigała i zawsze też miała w sobie wolę życia. Ktoś inny powiedział, że człowiek bez Ojczyzny jest jak drzewo bez korzeni, jak dom bez fundamentów, jak twarz bez wyrazu. Wszystko to bardzo wzniosłe i prawdziwe, lecz co robić, aby nie były to tylko czcze hasła, ale żeby Polska była silna Bogiem i rodziną, twórcza kulturowo, mocna gospodarczo, świadoma swojej historycznej roli wyznaczonej przez Opatrzność. Takie refleksje snuje wielu ludzi Kościoła, wielu polityków, wielu zwyczajnych ludzi. Przemyśleniom i głębszemu zastanowieniu się nad tymi problemami sprzyjają Msze św. i nabożeństwa w intencji naszej Ojczyzny, odprawiane w diecezji sosnowieckiej niemal we wszystkich świątyniach. Rokrocznie uroczystościom towarzyszą patriotyczne przemówienia, refleksje nad przeszłością i przyszłością naszego narodu. Odbywają się parady wojskowe, oddaje się honorowe salwy. Pod pomnikami poległych za wolność składa się wiązanki kwiatów, płoną znicze. Parafie, organizacje kościelne, muzea, urzędy, ośrodki kultury oraz szkoły przygotowują spotkania, wystawy, misteria, wieczornice, koncerty nawiązujące do Dnia Niepodległości.

Wspomnień czas

Wyjątkowo uroczysty charakter mają obchody Święta Niepodległości w Krzywopłotach. Wówczas wspomina się też rocznicę bitwy Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego z Rosjanami. Przypomnijmy, że w dniach od 16 do 18 listopada 1914 r. pomiędzy Krzywopłotami, Bydlinem i Załężem w walkach VI Batalionu Piechoty oraz IV i V Baterii Legionów Polskich i wojsk austriackich z oddziałami rosyjskimi poległo 54 legionistów, a 130 poniosło rany. Poległych pochowano na cmentarzu w Bydlinie, a kilka lat później odsłonięto tam pamiątkowy pomnik. Przy nim każdego roku odbywają się patriotyczne uroczystości. Przed II wojną światową wszystkie obchody miały charakter wielkiej uroczystości. Nawet z odległych miejscowości przybywały pielgrzymki patriotyczno-religijne, które manifestowały swoją polskość. Po wojnie zapanowała tu swego rodzaju cisza. Tylko nieliczni mieli na tyle odwagi, aby złożyć w tym miejscu wiązankę kwiatów. Do grona tych nielicznych odważnych należał miejscowy proboszcz oraz grupa nauczycieli, którzy wraz z uczniami organizowali na tym miejscu skromne, ale na wskroś patriotyczne święto. W 70. rocznicę odzyskania niepodległości jak wszędzie wszystko wróciło do normy. Bez lęku, obaw, ukrywania się przychodzą tu wolni ludzie, by raz jeszcze wspomnieć poległych "za naszą i waszą wolność".
Rokrocznie uroczysty charakter mają obchody Święta Niepodległości w Czeladzi przed pomnikiem "Czeladzianom poległym o wolność i niepodległość Ojczyzny", a także w Będzinie pod pomnikami: "Poległym za wolną Polskę" oraz "Bojownikom o wolność".

* * *

Byłoby dobrze przy okazji Święta Niepodległości zrobić rachunek sumienia z miłości do Ojczyzny. Chodzi o grzechy najbardziej osobiste - jak je nazywa Ojciec Święty, a więc grzechy "tego, kto mogąc uczynić coś dla uniknięcia lub usunięcia czy przynajmniej ograniczenia pewnych form zła społecznego, nie czyni tego z lenistwa, z lęku czy też w wyniku zmowy milczenia lub zamaskowanego udziału w złu, albo z obojętności; tego, kto zasłania się twierdzeniem o niemożności zmiany świata; i również tego, kto usiłuje wymówić się od trudu czy ofiary, podając różne racje wyższego rzędu" (adhortacja Reconciliatioet paenitentia, 16).