Październikowy wyjazd za ocean był udany. Oczywiście, mam na myśli ocenę PZPN, którego kilkunastu działaczy (jak za starych „dobrych” komunistycznych czasów) towarzyszyło kadrze, oraz selekcjonera Franciszka Smudy. Na pewno był to kolejny odfajkowany etap przygotowań do finałów Euro 2012. Plusem są cztery zdobyte bramki. Minusem cztery stracone. Słowem, równowaga musi być. Kibice czekają natomiast z niecierpliwością na ostatni mecz w tym roku. Będzie nim spotkanie z Wybrzeżem Kości Słoniowej 17 listopada (środa) w Poznaniu. Może nawet doczekamy się wygranej? Nawet gdyby tak się stało, nie zmienia to faktu, że postawa Polaków pozostawia nadal wiele do życzenia.
Mija rok od wyboru na obecnego trenera reprezentacji właśnie popularnego „Franza”. Taka nominacja miała okazać się strzałem w dziesiątkę i była swoistym kompromisem PZPN-u z kibicami. Tymczasem Smuda wydaje się nie spełniać oczekiwań zarówno jednych, jak i drugich, żądnych zwycięstw.
Przypomnijmy. Dwa pierwsze mecze to remis (przegrana z Rumunami 0:1 i wygrana z Kanadyjczykami). Potem był Puchar Króla Tajlandii. Zajęliśmy tam drugie miejsce, przegrywając z Duńczykami (1:3) i pokonując Tajlandię (3:1) oraz Singapur (6:1). Błyszczeli wtedy Robert Lewandowski i Patryk Małecki. Następnie wygraliśmy z Bułgarami 2:0, by przed mundialem zremisować bezbramkowo z Finami i Serbią, a także sromotnie przegrać z Hiszpanami 0:6. Co było dalej? Hm… Przegrana z Kamerunem 0:3, remis z Ukrainą 1:1 i porażka z Australią 1:2 (bieżące informacje i komentarze nt. naszej reprezentacji znajdują się na stronach: www.kadra.pl; www.reprezentacja.com.pl; www.bialoczerwoni.com.pl).
Wracając zaś do zgrupowania reprezentacji Polski za oceanem, to zdaniem wielu komentatorów, nie miało ono większego… sensu. Wydaje się bowiem, że jako współorganizator mistrzostw Europy mamy wręcz OBOWIĄZEK rozgrywać jak największą liczbę meczów u siebie. Stadiony przecież już są. Na pewno nie przynoszą nam one wstydu. Nasi powinni oswajać się z atmosferą polskich aren Euro 2012 przy kilkudziesięciotysięcznej publice, a nie przy… siedmiuset widzach, jak to było w ostatnim meczu z Ekwadorem.
Kiedy zaczniemy wygrywać? Mam nadzieję, że przynajmniej na mistrzostwach. Ale tak na poważnie, to nie wiadomo. Drużyna jest w budowie. Kiedy wydaje się, że jakaś jej część już nieźle funkcjonuje, to nagle okazuje się, że kontuzja eliminuje z gry kluczowego piłkarza (patrz przykład Sebastiana Boenischa). Nieźle funkcjonuje środek pola. Tam jednym z lepszych jest Jakub Błaszczykowski (na zdjęciu, zaraz za Podolskim; jego i innych rodaków możemy częściej widywać na boisku za sprawą Eurosportu 2 i transmisji meczów Bundesligi). Nie możemy też narzekać na bramkarzy. Bez wątpienia poprawy wymaga gra obronna i skuteczność w ataku.
Franciszek Smuda ma twardy orzech do zgryzienia. Z jednej strony presja PZPN-u, a z drugiej nadzieje kibiców sprawiają, że zarówno on, jak i wybrani przez niego piłkarze nie znajdują się w komfortowej sytuacji. Nie mamy na koncie spektakularnych zwycięstw. W końcu jednak przyjdzie na nie czas.

Kontakt: sportowa@niedziela.pl