Franciszek: śmierć dziecka jest niewytłumaczalna i nie do zniesienia
"Żadne sentymentalne lub banalne słowa nie mogą opisać utraty dziecka i one nie próbują tego robić" - powiedział Franciszek w sobotę rano na audiencji dla włoskiej grupy stowarzyszenia Talità Kum rodziców, którzy stracili dziecko.
Papież Franciszek nie udzielił żadnych "retorycznych lekcji" rodzicom ze stowarzyszenia Talità Kum z północnowłoskiego miasta Vicenza, którzy stracili dziecko, ponieważ - jak sam podkreślił w swoim przemówieniu - "utrata dziecka jest doświadczeniem, które nie akceptuje teoretycznych opisów i odrzuca banalność religijnych lub sentymentalnych słów, jałowych zachęt lub fraz okolicznościowych, które, starając się pocieszyć, ranią jeszcze bardziej tych, którzy tak jak wy toczą ciężką wewnętrzną walkę każdego dnia".
Grupa Talità Kum to grupa rodziców, którzy spotykają się, aby poradzić sobie ze stratą swoich dzieci. Robią to, tworząc wiśniowy sad, w którym każde drzewo wiśni reprezentuje zmarłe dziecko. Papież Franciszek nie wygłosił przemówienia osobiście, ponieważ nadal przechodzi łagodną grypę, ale zlecił jego odczytanie ks. Filippo Ciampanelli, który towarzyszył mu już kilka razy w tym tygodniu i czytał jego przemówienia.
Papież podkreślił, że "ból, zwłaszcza gdy jest tak nieznośny i niewytłumaczalny, musi trzymać się tylko nici modlitwy, która woła do Boga dniem i nocą, która czasami wyraża się w braku słów, która nie próbuje rozwiązać dramatu, ale wręcz przeciwnie, zawiera pytania, które wciąż powracają".
Reklama
Według papieża, pytanie "dlaczego mnie to spotkało" jest czymś, co "płonie w środku" i "niepokoi serce". Stwierdził, że "nie ma nic gorszego niż uciszanie bólu, uciszanie cierpienia, eliminowanie traumy bez radzenia sobie z nią, jak często kusi nas nasz świat w pośpiechu i szaleństwie".
Jednak takie pytania o powody są "modlitwą", podobnie jak modlitwa ojca, który prosi Jezusa o uzdrowienie ciężko chorej córki, a "Pan porzuca swoje działania i idzie z nim". Ból skłania go do zadania pytania dlaczego, "ponieważ nasze cierpienie również zagłębia się w serce Boga". W drodze przychodzi wiadomość, że córka nie żyje, ale Jezus mówi, że nie powinien się bać, kontynuuje swoją drogę, a kiedy dociera do domu, bierze dziecko za rękę i pozwala jej wstać.
Papież podsumowując powiedział: "To mówi nam coś ważnego: w cierpieniu pierwszą odpowiedzią Boga nie jest dyskurs czy teoria, ale idzie z nami, jest u naszego boku. Jezus pozwolił się dotknąć naszemu bólowi, szedł tą samą drogą co my i nie zostawia nas samych, ale uwalnia nas od ciężaru, który nas przygniata, niosąc go za nas i z nami".
Również dzisiaj Jezus chce przyjść do "domów naszych serc i do domów naszych rodzin zniszczonych przez śmierć" i "być blisko nas".
Ojciec Święty podziękował stowarzyszeniu rodziców z północnych Włoch za danie "tej Ewangelii" miejsca, "aby Jezus mógł przyjść do waszego domu" i "osuszyć wasze łzy i zapewnić was, że śmierć nie ma ostatniego słowa". Ponieważ "Pan nie odchodzi bez pocieszenia. Jeśli nadal przynosisz mu łzy i pytania, daje ci wewnętrzną pewność, która jest źródłem pokoju: sprawia, że wzrastasz w pewności, że kocha cię z czułością swojej miłości".
Franciszek zakończył swoje przemówienie, podkreślając, że nadzieja zmartwychwstania, która rozkwitła w poranek wielkanocny, "jest tym, co Pan chce teraz zasiać w waszych sercach". "Życzę wam, abyście ją przyjęli, pozwolili jej wzrastać, pielęgnowali ją pośród łez. I pragnę, abyście poczuli nie tylko uścisk Boga, ale także moją czułość i bliskość Kościoła, który was kocha i chce wam towarzyszyć" - zakończył papież.
Do "powrotu do Galilei" aby zobaczyć Jezusa zmartwychwstałego i stać się świadkami Jego zmartwychwstania - zachęcał Franciszek podczas liturgii Wigilii Paschalnej odprawianej w Wielką Sobotę późnym wieczorem w Bazylice św. Piotra w Watykanie. "To nie jest krok wstecz, to nie jest nostalgia. Jest to powrót do pierwszej miłości, aby otrzymać ogień, który Jezus zapalił w świecie i zanieść go wszystkim, aż po krańce ziemi" - mówił papież.
Publikujemy tekst papieskiej homilii:
Ewangelia Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa rozpoczyna się od wyruszenia kobiet do grobu o świcie, w dzień po szabacie. Idą do grobu, aby oddać cześć ciału Pana, ale okazało się, że jest on otwarty i pusty. Anioł z mocą rzekł do nich: „Wy się nie bójcie!” (Mt 28,5) i nakazał im, by zaniosły tę wieść uczniom: „Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei” (w.7). Kobiety natychmiast pobiegły, a podczas drogi sam Jezus wyszedł im na spotkanie i powiedział: „Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą” (w.10).
Po śmierci Mistrza, uczniowie się rozproszyli. Ich wiara się załamała, wszystko zdawało się skończone, pewniki upadły, nadzieje zgasły. Ale teraz to, co głosiły kobiety, choć wydawało się nie do uwierzenia, nadchodziło jak promień światła w ciemności. Rozeszła się wieść: Jezus zmartwychwstał, jak zapowiedział ... A także to polecenie, aby pójść do Galilei; kobiety usłyszały to dwukrotnie – najpierw od anioła, a następnie od samego Jezusa: „niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą”.
Galilea jest miejscem pierwszego powołania, gdzie wszystko się zaczęło! Powrócić tam, powrócić do miejsca pierwszego powołania. Jezus przechodził nad brzegiem jeziora, kiedy rybacy zarzucali sieci. Wezwał ich, a oni zostawili wszystko i poszli za Nim (por. Mt 4,18-22).
Powrót do Galilei oznacza ponowne odczytanie wszystkiego, wychodząc od krzyża i od zwycięstwa. Odczytać na nowo - przepowiadanie, cuda, nową wspólnotę, entuzjazmy i niewypełnienie obowiązków, aż do zdrady - odczytać ponownie wszystko wychodząc od końca, który jest nowym początkiem, od tego najwyższego aktu miłości.
Także dla każdego z nas u źródła drogi z Jezusem jest jakaś „Galilea”. „Pójść do Galilei” oznacza coś pięknego, oznacza dla nas odkrycie na nowo naszego chrztu jako żywego źródła, zaczerpnięcie nowej energii u korzeni naszej wiary i naszego doświadczenia chrześcijańskiego. Powrót do Galilei oznacza przede wszystkim powrót tam, do tego żywego punktu, w którym Boża łaska dotknęła mnie na początku drogi. To od tej iskry mogą rozpalić ogień na dzisiaj, na każdy dzień, i zanieść ciepło i światło do moich braci i sióstr. Od tej iskry zapala się pokorna radość, taka radość, która nie uwłacza cierpieniu i rozpaczy, radość dobra i łagodna.
W życiu chrześcijanina, po chrzcie jest też „Galilea” bardziej egzystencjalna: doświadczenie osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem, który wezwał mnie do pójścia za Nim i uczestniczenia w Jego misji. W tym sensie powrót do Galilei oznacza strzeżenie w sercu żywej pamięci tego wezwania, kiedy Jezus przechodził na mojej drodze, miłosiernie na mnie spojrzał, poprosił mnie, bym za Nim poszedł. Oznacza odzyskanie pamięci o tej chwili, kiedy Jego oczy spotkały się z moimi, chwili w której pozwolił mi odczuć, że mnie kocha.
Dzisiaj, tej nocy każdy z nas może zadać sobie pytanie: co jest moją Galileą? Gdzie jest moja Galilea? Czy o niej pamiętam? Czy o niej zapomniałem? Czy poszedłem drogami i ścieżkami, które sprawiły, że o niej zapomniałem? Panie, pomóż mi: powiedz mi, co jest moją Galileą; Ty wiesz, że chcę tam wrócić, aby Ciebie spotkać i dać się objąć Twoim miłosierdziem.
Ewangelia Wielkanocy jest jasna: trzeba tam powrócić, aby zobaczyć Jezusa zmartwychwstałego i stać się świadkami Jego zmartwychwstania. To nie jest krok wstecz, to nie jest nostalgia. Jest to powrót do pierwszej miłości, aby otrzymać ogień, który Jezus zapalił w świecie i zanieść go wszystkim, aż po krańce ziemi.
„Galilea pogan” (Mt 4,15; Iz 8,23): perspektywy Zmartwychwstałego, perspektywy Kościoła; intensywne pragnienie spotkania ... Wyruszmy w drogę!
Sympozjum w 30. rocznicę śmierci sługi Bożego ks. Aleksandra Zienkiewicza
VI sympozjum naukowe poświęcone ks. Zienkiewiczowi nosiło tytuł: „Sługa Boży ks. Aleksander Zienkiewicz. Przewodnik w drodze do wiary i świętości”. Organizatorem był Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, wydarzenie objął patronatem metropolita wrocławski abp Józef Kupny.
Zebranych w auli PWT gości przywitał ks. prof. dr hab. Sławomir Stasiak, rektor PWT we Wrocławiu. Zwrócił uwagę, że obecnie dużo się mówi na temat sztucznej inteligencji: w jaki sposób etycznie z niej korzystać, jak ją wykorzystać w duszpasterstwie i jak ona kształtuje współczesną młodzież.
W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, grono czcicieli Matki Bożej spotkało się tradycyjnie przy figurze Niepokalanej na sandomierskim rynku Starego Miasta. Zwyczaj ten wprowadził bp Krzysztof Nitkiewicz przed szesnastu laty.
Obecni byli: Wikariusz Generalny, Rektor Seminarium Duchownego wraz ze współpracownikami i klerykami, Diecezjalny Duszpasterz Młodzieży z Moderatorką Ruchu Światło Życie, Dyrektor Wydawnictwa Diecezjalnego, Księża z niektórych sandomierskich parafii, Siostry Zakonne oraz wierni świeccy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
