Zasypywanie międzypokoleniowej przepaści to poważna robota dla obu stron. Nie ma tu taryfy ulgowej dla starszych ani forów dla młodych. Obie strony muszą się solidnie przyłożyć, jeśli chcemy nadal tworzyć wspólnotę
Archiwum Państwa Graczyków Mariola i Mariusz Graczykowie
Z Mariolą i Mariuszem Graczykami z Diakonii Wyzwolenia Ruchu Światło-Życie naszej diecezji rozmawia ks. Adrian Put
Ks. Adrian Put: – Od wielu lat miesiąc sierpień w naszej Ojczyźnie to czas szczególnej zachęty do abstynencji od alkoholu. Jakie cele przyświecają tej ogólnopolskiej akcji?
Mariola I Mariusz Graczykowie: – Abstynencja od alkoholu nie jest czymś dziwnym i wyjątkowym, jest niezbędna w wielu sytuacjach naszego życia. Zachowanie całkowitej abstynencji jest konieczne w pracy, podczas kierowania pojazdami, w oczekiwaniu na narodziny, w czasie opieki nad dziećmi. Kościół co roku zachęca nas do rezygnacji w miesiącu sierpniu z alkoholu. Ma to być dar naszej miłości do Boga i do bliźnich. Ten post, a także świadectwo szczęśliwego życia bez alkoholu wielokrotnie dają wsparcie tym, którzy walczą o swoją trzeźwość.
– Każdego roku jednak Polacy spożywają coraz więcej alkoholu. Czy zatem idea sierpniowej trzeźwości nie sprawdza się?
– Żyjemy w czasach wszechobecnego konsumpcjonizmu. Szybki rozwój mediów powoduje też, że człowiek ze wszystkich stron jest atakowany przez reklamy. Pozwalamy, aby to one wytyczały kierunki naszego życia. Z tego powodu trudno przebić się idei sierpniowej trzeźwości. Pamiętajmy jednak, że pojedyncze krople wody mogą rozkruszyć skałę. Potrzeba tylko czasu. Dlatego jeśli nawet nie widzimy efektów działań, nie wolno nam ich zaniechać.
– W liście pasterskim bp. Tadeusza Bronakowskiego na tegoroczny miesiąc sierpień mogliśmy usłyszeć o nowej inicjatywie związanej z trzeźwością – 100 dni trzeźwości na 100-lecie niepodległości. Czy takie akcje odnoszą skutek?
– Jest to piękna propozycja daru serca na czas dłuższy niż miesiąc sierpień, a krótszy niż całe życie. Wierzymy, że znajdzie się wielu ludzi, którzy podejmą to wyzwanie, a może będą i tacy, którzy przedłużą ten czas trzeźwości w swoim życiu. W końcu żeby w czymś zasmakować, najpierw trzeba tego spróbować.
– Posługujecie w Diakonii Wyzwolenia Ruchu Światło-Życie. Czym zajmuje się wasza wspólnota?
– Zasadniczym celem Diakonii Wyzwolenia jest zapoznanie z ideą Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Zadanie to jest realizowane dzięki wyjazdom na oazy wakacyjne, Dni Wspólnoty, a także przez organizację nabożeństw i Msze św. w intencjach wyzwolenia, odprawiane w parafiach. Diakonia Wyzwolenia zajmuje się propagowaniem zdrowego stylu życia, opartego na dobrowolnej abstynencji od alkoholu, pokazując, że można bez niego normalnie żyć. Obok podejmowania służby na rzecz ewangelizacji, Diakonia Wyzwolenia uwrażliwia członków na wszelkie inicjatywy i dzieła związane z wyzwoleniem człowieka mocą Ewangelii Chrystusa od grzechu, zwłaszcza przybierającego rozmiary nałogów społecznych (alkoholizm, narkomania), oraz od wszelkiego rodzaju uzależnień i niewoli poniżających godność człowieka, dziecka Bożego. Do programu wyzwolenia należy także wyzwolenie od kłamstwa i lęku. W tym roku udało się nam nawiązać kontakt z diecezjalnym duszpasterstwem trzeźwości. Mamy nadzieję na owocną współpracę. Oczywiście nie możemy dawać tego, czego sami nie mamy. Dlatego w ciągu roku pracy bierzemy udział w spotkaniach modlitewno-formacyjnych. Ale najwięcej dają rekolekcje diakonijne.
– Jak wyglądała Wasza droga do tej diakonii?
– Od 25 lat jesteśmy we wspólnocie Domowego Kościoła – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie. W trakcie formacji jest moment podjęcia posługi na rzecz Ruchu i Kościoła powszechnego. I my stanęliśmy przed tym wyborem. Nie było łatwo rozeznać, gdzie jest nasze miejsce, bo pragnęliśmy służyć w jednej diakonii jako małżeństwo. Zawierzenie tej intencji Panu Bogu i modlitwa wstawiennicza kapłana nad nami sprawiła, że wybraliśmy Diakonię Wyzwolenia. Początki naszej posługi były bardzo trudne, bowiem żeby wyzwalać innych, najpierw trzeba było samemu stać się wolnym.
– Czym konkretnie jest Krucjata Wyzwolenia Człowieka? Jaka jest jej historia i założenia?
– Krucjata Wyzwolenia Człowieka jest ruchem maryjnym, który zrzesza w swoich szeregach tylko całkowitych abstynentów i zmierza do tego, aby jak najwięcej ludzi w imię miłości do Niepokalanej Matki Kościoła nakłonić do decyzji całkowitej abstynencji od alkoholu. Przez abstynencję Krucjata Wyzwolenia Człowieka rozumie całkowite i dobrowolne wyrzeczenie się alkoholu jako napoju – pod wszelką postacią i we wszelkiej ilości. Nie chodzi tu o zwalczanie alkoholu jako takiego, ale o zwalczanie zwyczaju picia alkoholu.
Bezpośrednim bodźcem do powołania Krucjaty było wezwanie Jana Pawła II, aby przeciwstawiać się „wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa”. Krucjata została ogłoszona 8 czerwca 1979 r. w Nowym Targu, podczas I pielgrzymki Ojca Świętego do ojczyzny.
– Ks. Franciszek Blachnicki bardziej jest znany jako założyciel Oazy. Był jednak także znanym działaczem trzeźwościowym. Swoje metody pracy zaszczepił także w ruchu oazowym. Co obok KWC proponuje Ruch Światło-Życie?
– Ruch Światło-Życie kształtuje swoich uczestników do „posiadania siebie w dawaniu siebie”, na wzór Niepokalanej Matki Kościoła. Po osobistym spotkaniu z Chrystusem i uczynieniu Go jedynym Panem swojego życia, stajemy się Nowym Człowiekiem. Nowi Ludzie tworzą Nowe Wspólnoty, które szerzą Nową Kulturę. Nowa Kultura to nowy styl życia, to pełnia wolności (oczywiście dobrze rozumianej). To sposób życia, w którego centrum jest Chrystus, a wszystkie moje działania, moje „ja” są poddane Jemu. Owocem krzewienia Nowej Kultury jest coraz większa liczba organizowanych wesel bezalkoholowych, to upominanie się o prawa tych najsłabszych przez liczne akcje „dla życia”, bezinteresowna pomoc bliźniemu. Ale także coraz więcej wartościowych produkcji filmowych, teatralnych, coraz większa liczba koncertów z dobrą muzyką religijną.
– 2 września w Rokitnie podczas Diecezjalnej Pielgrzymki Ruchu Światło-Życie odbędzie się I Spotkanie KWC naszej diecezji. Skąd pomysł na nie?
– Co roku do Krucjaty Wyzwolenia w naszej diecezji przystępują nowi członkowie. Ponadto każdego roku bardzo wiele osób zostaje kandydatami KWC, podpisując zobowiązania abstynenckie na jeden rok. Przez blisko 40 lat trochę nas się uzbierało. Myślimy, że warto spotkać się choć raz w roku, razem się pomodlić, poznać, wymienić doświadczeniami. Zastanowić się także, co jeszcze możemy zrobić z miłości dla tych, którzy się mocno pogubili w nałogach.
– Co będzie na takim spotkaniu KWC? Czego możemy się spodziewać?
– Spotkanie odbędzie się w ramach corocznej Diecezjalnej Pielgrzymki Ruchu Światło-Życie do sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Rokitnie. Centralnym punktem będzie oczywiście Eucharystia, podczas której w procesji z darami poniesiemy do Ołtarza Diecezjalną Księgę Czynów Wyzwolenia, w której widnieją nazwiska tych, którzy podjęli się tego czynu miłości. Przed Eucharystią planujemy spotkanie, w czasie którego będzie zawiązanie wspólnoty, modlitwa, konferencja przybliżająca dzieło Narodowego Programu Trzeźwości, ogłoszonego w lutym tego roku. Myślimy, że nie zabraknie również wspomnień. Czynimy starania, aby dotrzeć ze specjalnym zaproszeniem do pierwszych członków KWC z naszej diecezji, którzy przystąpili do niej na przełomie lat 70. i 80. ub. wieku.
– Do kogo kierowane jest zaproszenie na to spotkanie? Czy każdy może na nie przyjść?
– Spotkanie jest oczywiście otwarte dla wszystkich. W pierwszej kolejności zaproszenie kierujemy do członków i kandydatów KWC, ale bardzo serdecznie zapraszamy również wszystkich tych, którzy chcieliby czegoś więcej dowiedzieć się o dziele Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, i tych, którzy pragną służyć na rzecz trzeźwości, a za bardzo nie wiedzą, od czego zacząć.
Z jednej strony nominacja biskupia wiele zmienia, jednak z drugiej strony zmienia się niewiele, gdyż trwa realizacja tego samego powołania. Moja praca w Kościele trwa już 24 lata - teraz, przez tę nową posługę, będzie jeszcze mocniej zaangażowana - mówi KAI w pierwszej rozmowie po ogłoszeniu decyzji Ojca Świętego biskup nominat Wojciech Skibicki. W czwartek ogłoszono dekret o nominacji ks. Skibickiego na biskupa pomocniczego diecezji elbląskiej.
KEP
Michał Plewka (KAI): Został ksiądz mianowany biskupem pomocniczym diecezji elbląskiej, na którego diecezja czekała blisko cztery lata. Czy jest to dla księdza szczególne wyzwanie i zobowiązanie?
Ks. Wojciech Skibicki, biskup pomocniczy nominat diecezji elbląskiej: Biskup pomocniczy jest po to, by pomagać biskupowi diecezjalnemu. Ta posługa na pewno jest potrzebna w naszej diecezji elbląskiej. Dwaj biskupi seniorzy są dzięki Bogu w dobrej kondycji, więc przez te ostatnie lata wspierali biskupa Jacka Jezierskiego, a teraz, decyzją Ojca Świętego ja również będę go wspierał.
KAI: W jakich okolicznościach dowiedział się ksiądz o tej nominacji?
- To nie były jakieś nadzwyczajne okoliczności, choć było to dla mnie zaskoczenie. Otrzymałem informację z Nuncjatury kilka dni temu. Szczególnie poruszyła mnie świadomość, że to już się wydarzyło. Papież już dokonał takiej nominacji, a nuncjusz tę decyzję przekazuje i pyta kandydata, czy przyjmuje decyzję Ojca Świętego. Dzieje się to w duchu posłuszeństwa. Przyjmuję tę decyzję, żeby służyć dobru Kościoła.
KAI: Czy myślał już ksiądz o swoim biskupim zawołaniu?
- Nie. To trzeba na spokojnie przemyśleć i przemodlić, aby nie działać impulsywnie, ale poprzez przeżycie wewnętrzne. Odprawię rekolekcje to będzie dobry czas na to, by podsumować dotychczasową kapłańską drogę i wymodlić dla siebie owocność dalszej posługi w Kościele.
Z jednej strony nominacja biskupia wiele zmienia, jednak z drugiej strony zmienia się niewiele, gdyż trwa realizacja tego samego powołania. Moja praca w Kościele trwa już 24 lata - teraz, przez tę nową posługę, będzie jeszcze mocniej zaangażowana.
KAI: Dotychczas był ksiądz m.in. dyrektorem wydziału nauki katolickiej kurii biskupiej i wykładowcą liturgiki w elbląskim seminarium. Czy te aktywności skierowane na katechezę i liturgię będą kontynuowane?
- Myślę, że te moje dotychczasowe zadania, czy związane z organizacją katechizacji, czy wykładami w seminarium, będą w jakiś sposób kontynuowane. Oczywiście dziś trudno mi o tym zapewnić. Życie pokaże, w jakich obszarach moja pomoc będzie bardziej potrzebna.
KAI: Któremu patronowi zawierza ksiądz swoją biskupią posługę?
- Jestem głęboko związany z patronem imienia i patronem diecezji elbląskiej, czyli świętym Wojciechem, biskupem i męczennikiem. On od zawsze mi towarzyszy. Nasza ziemia jest też tą pobożnością bardzo przesiąknięta.
Już około 350 dzieci jest objętych programem adopcji na odległość w Kenii. To projekt, w którym każdy po wpłacie m.in. 100 dolarów zapewnia roczną edukację, wyżywienie i nocleg w internacie dla jednego dziecka. Na pomoc w edukacji liczy także starsza młodzież.
Klaudia Zielińska
Grupa katechetów z archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej wróciła z trzeciej misji do Kenii. Nauczyciele wzięli udział w odsłonięciu pamiątkowej tablicy na budynku szkoły w Kipsing. Przekazali też pieniądze zebrane w archidiecezji przeznaczone m.in. na stypendia dla uczniów.
W Kenii w placówkach, w których uczą się ubogie dzieci, posługują siostry felicjanki.
S. Agnieszka Piątkowska ze Zgromadzenia Sióstr Felicjanek otrzymała 10 próśb od młodych mężczyzn, którzy chcą kontynuować naukę w Niższym Seminarium Duchownym w Isiolo. Koszt kształcenia na rok to 684 dolary. - To inna rzeczywistość niż w Polsce - przyznaje s. Agnieszka.
- U nas młodych ludzi trzeba niejednokrotnie zachęcać do tego, żeby się uczyli. Natomiast w Kenii to jest ich szansa na normalny rozwój i także potem na wsparcie całego kraju - powiedziała s. Piątkowska.
Paulina Fryszka uczestniczyła w wyjeździe do Kipsing. - Spotkałam się z kilkuletnią dziewczynką, która otrzymując kredki nie wiedziała, jak je trzymać. To znaczy, że ona nigdy ich nie widziała, nie trzymała nigdy ich w rękach i nie wie o istnieniu takiego przedmiotu - mówi Paulina.
Ks. Paweł Płaczek, dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych w Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej podkreśla, że wspólna pomoc organizowana przez Kurię Metropolitalną i szkoły z województwa zachodniopomorskiego pozwoliła m.in. na zakup ławek do szkoły w Kipsing, utrzymanie przedszkola i sfinansowanie pompy wodnej dla Kipsing. Przekazano też 6 tys. piórników dla dzieci w Afryce.
Sukces może zmienić ludzkie serce i przyjaciół wokół – ale on sobie z tym poradził. Jest niekwestionowaną gwiazdą polskiej sceny muzyki reggae. Pisze, komponuje, wciąż się uczy. I ścisza głos, gdy mówi o domu, o przyjaźni, miłości i… o babci.
Paweł Bugała Kamil Bednarek z dziennikarką Niedzieli Agnieszką Bugałą
Z Kamilem Bednarkiem rozmawia Agnieszka Bugała
Agnieszka Bugała: Kamil, już niebawem, bo 1 lutego premiera płyty „MTV Unplugged”. Dołączyłeś do listy niewielu artystów, którzy dostali szansę nagrania swoich utworów w aranżacjach akustycznych.
Kamil Bednarek: To było dla mnie i zespołu muzyczne wyzwanie i wyróżnienie, bo rzeczywiście, nie każdy dostaje propozycję realizacji takiego projektu. Zmobilizowaliśmy się, włożyliśmy mnóstwo pracy – odbyło się aż 40 prób, by wszystko brzmiało dobrze – i ten wysiłek się opłacał. Dzięki temu byliśmy przygotowani, choć nie ukrywam, że nigdy jeszcze nie czułem tak ogromnego stresu przed koncertem. Dzięki temu, jeśli chodzi o tremę przed koncertem, znów przesunęła mi się granica strachu. Mimo tego, że gram już od 10 lat, to zdarzało się, że stres się pojawiał. Teraz jestem spokojniejszy, raczej wyciszony, pewny siebie – jeśli chodzi o strach przed reakcją stresową. Udział w tym projekcie bardzo nas, jako zespół, rozwinął, podniósł poziom naszego grania.
Zawsze marzyłeś, by zagrać z orkiestrą…
Tak, a muzyczna oprawa tego projektu mnie zachwyciła. Mieliśmy kwartet smyczkowy, chórki – niezwykła przygoda. I byli też goście. W projekcie wziął udział Igor Herbut, Kuba Badach, Karolina Artymowicz, w sumie, z nami, aż 15 osób na scenie. Aranże są świeże – muzyka znana z radia brzmi w tej oprawie zupełnie inaczej. Zagrałem też na saksofonie.
A perkusja i gitara? Bo to Twoje muzyczne wyzwania instrumentalne…
Tak, perkusję też odpaliłem! Wcześniej nie grałem na niej śpiewając jednocześnie, dlatego stres sięgał zenitu, ale udało się, więc satysfakcja jest ogromna. Nie mogę się doczekać, kiedy będę mógł to zobaczyć. Scena była piękna, piękne wizualizacje – pierwszy raz kręcono ten unplugged techniką filmową, więc przetarliśmy szlaki, jeśli chodzi o sposób nagrywania koncertu.
Gratulacje, czekam!
Dziękuję, zatem czekamy razem!
A teraz trochę cofniemy się w czasie, dobrze? Podobno w chwili, gdy w finale „Mam Talent” zająłeś drugie miejsce i zaczął się w Polsce szał na Bednarka, to sołtys Lipek, Twojej rodzinnej miejscowości, pan Władysław Świerczek martwił się, że Warszawa Cię zepsuje. Zepsuła?
Pozdrawiam, Panie Zdzichu!!! Nie, wiesz, ja zostałem w rodzinnych stronach – to jedna sprawa. Druga, że to chyba nie miasto może zepsuć, ale my sami, gdziekolwiek byśmy byli, jeśli nie wyznaczymy sobie granic i celu. Sława na pewno ma to do siebie, że może zniszczyć, zwłaszcza wnętrze człowieka. Trzeba zachować trzeźwe myślenie i dystans do tego, co się robi – nawet, jeśli to jest spełnienie marzeń. Nic nie trwa wiecznie, sława i sukces mogą się szybko skończyć. Pytanie, co wtedy? Dla mnie zawsze najważniejsi byli ludzie i starałem się okazywać im szacunek. Wiem, że dobro wraca. Staram się też, aby to, co robię było zgodne ze mną, żebym nie musiał się wstydzić. Najgorszy był dla mnie ten moment, gdy nagle, niemal z dnia na dzień, z osoby anonimowej stałem się rozpoznawalny. Zakupy zaczęły być problemem, przestałem chodzić do klubów – to, co się wydarzyło postawiło przede mną konieczność ułożenia świata wokół siebie od nowa. Zabrałem się do roboty.
Miałeś 19 lat, świat legł Ci u stóp…
Dostałem lekcję. Nabieranie dystansu do siebie, w nowych okolicznościach, pozwoliło mi skorygować wiele własnych wad, na które wcześniej nie zwracałem uwagi. Musiałem też nauczyć się słuchać ludzi – i uznać, że nie zawsze to, co o mnie mówią, albo czego chcą jest prawdą i jest dobre. Spotkałem ludzi, którzy chcieli wykorzystać przyjaźń, wizerunek, czasem nawet podpiąć się pod sukces, uśpić czujność, a potem po prostu wyciągnąć z tego korzyści dla siebie. Ale myślę, że tak jest nie tylko w branży muzycznej. Czy się zepsułem? Nie czuję, aby ten czas, który minął i zdobyte doświadczenia jakoś szczególnie mnie zmieniły. Wciąż lubię ludzi, choć może mam większy dystans, szanuję ich i robię swoje.
Pracujesz intensywnie od dekady – nowe płyty pojawiają się systematycznie i za każdym razem są sukcesem. Wielu Twoich rówieśników, po takim sukcesie, mogłoby powiedzieć: Pass, teraz odcinam kupony.
Staram się wciąż rozwijać, ale rzeczywiście, pracuję bardzo intensywnie. Doświadczyłem też momentów braku inspiracji, takiej suszy, w której nic nie rośnie. Wciąż uczę się balansu – bo gdy coś robię, to angażuję się cały i to mnie spala. Po koncercie zazwyczaj przez godzinę piszę autografy, każdy z fanów chce, aby traktować go szczególnie, wyjątkowo. Staram się. Lubię oddawać siebie, przecież to dla nich i dzięki nim gram.
A jak odpoczywasz?
Uwielbiam naturę, stare samochody – to mnie relaksuje i w taki sposób odpoczywam, dlatego często przesiaduję ze znajomymi w garażu i coś dłubię. Odpoczywam też w studiu.
No właśnie, bo masz już swoje studio nagrań i utwory do albumu „Talizman” nagrałeś już u siebie?
W części, wokale były nagrane u mnie, instrumenty wtedy jeszcze nie. Ale teraz udało się wreszcie zebrać te instrumenty, których potrzebuję i mogę zamykać się do pracy w miejscu, w którym dobrze się czuję. Sąsiedzi też chyba nie narzekają, bo staraliśmy się wszystko dobrze wyciszyć. Lubię pracować w nocy, wtedy lepiej słyszę, zmysły się odpalają, człowiek się wycisza i może usłyszeć coś, co przychodzi.
A jak powstają piosenki Kamila Bednarka? Bo są dwie ścieżki tego, co robisz: muzyka i tekst. Zachwyt muzyką mamy już omówiony, więc przejdźmy do tekstów piosenek. To, co piszesz, to nie jest tekściarstwo, wiele sformułowań w Twoich piosenkach to poetyckie obrazy i wersy. Ja mam kilka ulubionych, np. gdy piszesz o „brudnym sercu na loopach”…
Przecież to są proste teksty…
Poezja jest prosta, co nie znaczy, że łatwo przychodzi. Czy wiesz, jakie jest najczęściej pojawiające się słowo w Twoich piosenkach?
Oddycham?
Tak, właśnie to! Piszesz i śpiewasz: Oddycham - sobą, tobą, powietrzem, życiem…
Był taki okres, że wszystkim oddychałem. Albo może odetchnąłem, po wielu zawirowaniach, i mogłem zacząć świadomie oddychać i cieszyć się wszystkim, co robię. Teraz jestem niezależny – dzięki temu, że mam już swoją wytwórnię – zasypiam spokojnie, nie jestem ograniczany w tym, co chcę przekazywać moją muzyką.
Zrobiłeś kiedyś zdjęcie i podpisałeś je: Trzy kobiety mojego życia. Pamiętasz?
Tak! To była mama, siostra i babcia.
A to prawda, że pierwszą płytę nagraliście dla babci? Ty i Twoje rodzeństwo?
Byliśmy dzieciakami, podpiąłem klawisze do komputera i nagraliśmy piosenki, które babcia bardzo lubiła. To były stare piosenki, śpiewaliśmy je dla niej jako maluchy. Stawaliśmy w rzędzie i były przepychanki: Nie ty, teraz ja śpiewam! Każdy miał swój kawałek, a ona słuchała. Wiesz, jak słucha ktoś, kto kocha bezgranicznie? No to właśnie tak.
Co było na tej płycie?
O, na przykład: „Ładne oczy masz, komu je dasz”! (Kamil śpiewa)
Piękna historia… Kim jest babcia dla Kamila Bednarka?
Wiesz, babcia jest dla mnie drugą mamą. Mieszka w Bychawie, pod Lublinem, to mama mojej mamy. Wszystkie wakacje, ferie i czas wolny spędzaliśmy u niej, dawała nam dużo miłości, dużo ciepła. Czułem się tam, jak w domu. Często było tak, że nie chcieliśmy wracać do domu, bo u babci najlepiej! Szarlotki, pyszne jedzonko, które robiła dla nas… W domu też było dużo miłości, ale wiadomo, u babci najlepiej. W ciągu roku mam mało czasu, aby tam jeździć tak często, jakbym chciał, ale w styczniu mam trochę wolnego, więc na pewno ją odwiedzę. Z jej domem, z tym miejscem wiąże się mnóstwo miłych wspomnień. Tam zawsze spadało dużo śniegu i my, ubrani w jakieś kożuszki, zjeżdżaliśmy na dużych workach z górki…
A wiesz, że mówisz pięknie?
Rodzina to jest bezgraniczna miłość. Tego nie da się kupić. Niezależnie od tego, jak potoczy się los – czy będziesz świętować sukces, czy poniesiesz wielką porażkę – wiesz, że to jest szczere, że tam jest prawda. Kochają cię takim, jakim jesteś, a gdy ci coś nie wychodzi, to wspierają, bo wiedzą jak do ciebie dotrzeć, mają klucz. Ale rodzina to nie tylko więzy krwi. Mam trójkę przyjaciół, nie jesteśmy spokrewnieni, ale są dla mnie jak rodzina, bo zachowują się jak rodzina. Zawsze mogę liczyć na ich wsparcie,
Czyli taka wizja: Za pół wieku Kamil Bednarek, siwe dredy, domek w lesie, mnóstwo wnuków wokół pasuje Ci?
O tak, oby, życz mi tego! Jeszcze jakieś studyjko, żebym mógł trochę pograć. I najlepiej, żeby mówili: Dziadek, zagraj coś!
Ale to ładne marzenie…
Oby się spełniło!
A chodzisz jeszcze na lekcje śpiewu?
Tak, poprawiam emisję głosu.
A jest Ci to w ogóle potrzebne?
Gdyby nie było, to pewnie nie musiałbym już śpiewać nic nowego, to by znaczyło, że jakoś się wyczerpałem, a ja mam jeszcze dużo takich marzeń muzycznych, których mój obecny głos nie jest w stanie odmalować. Wyobrażam sobie jak może brzmieć mój głos i chcę to osiągnąć. Schowałem do szuflady kilka takich rzeczy, których na tym etapie nie jestem w stanie zaśpiewać. Ale spokojnie, nie zrażam się tym odkryciem. Z głosem jest jak z mięśniem – trzeba ćwiczyć, szlifować i rozwijać. Im więcej ćwiczysz, tym więcej możesz z siebie dać. Wiem, że miałem dużo szczęścia w mojej muzycznej przygodzie, ale jeszcze długa droga przede mną, zanim powiem sobie, że zrobiłem już wszystko, co zamierzałem. Teraz powinienem wykorzystać całą moją energię na poznawanie ludzi, na poznawanie nowych gatunków muzycznych, a potem transponowanie tych odkryć do mojej muzyki. Tak będzie z następną płytą – trochę więcej opowiem o świecie.
Już masz komplet utworów?
Mam komplet i nadwyżkę na dwie płyty, ale wciąż coś dopisuję. Pisząc kawałek wychodzę ze studia z jakimś zarysem piosenki – jest linia, ale gdy zamknę oczy widzę coś jeszcze, ten proces trwa. Często zdarza się też tak, że piosenki przychodzą w czasie spotkań z przyjaciółmi. „Chwile jak te” powstały w czasie wieczoru kawalerskiego mojego szwagra: wziąłem gitarę do ręki, zobaczyłem ludzi, których dawno nie widziałem, a bardzo ich lubię – i zabrzmiało, że to są „takie chwile, jak te”. Tworzenie piosenek nie zawsze wymaga kompletnej ciszy, izolacji, czasem czujesz radość i wyrzucasz ją z siebie – i masz piosenkę.
Śpiewałeś w projekcie „Polskie Betlejem”, wcześniej wziąłeś udział w poznańskim koncercie z okazji rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego…
I jeszcze 11 listopada, na Stadionie Narodowym z okazji 100- lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Cieszyłem się, że mnie zaproszono. Nastrój, emocje, które się wyzwalały – to było prawdziwe święto.
I masz orła na piersi…
Zawsze jest. Jestem patriotą – nie fanatycznym – ale jestem dumny, z naszej historii, z naszych przodków, z tego co zrobili dla Polski, ale też dla świata. Nie odpuściliśmy nigdy i za to jestem im wdzięczny. Mamy potencjał wojowników, dlatego, gdy nie mamy z kim walczyć na zewnątrz, często zaczynamy walczyć ze sobą.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
