Przygotować drogę dla Pana

Zdzisław Brzęk, salwatorianin

Prorok Izajasz swym wołaniem wyprzedził moment przyjścia Pana: „Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga” (Iz 40, 3). Jego słowa niczym echo wyszły później z ust św. Jana Chrzciciela: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki (Mk 1, 3).
Od 2000 lat ów antyczny głos nie przestaje rozbrzmiewać w Kościele i z równą mocą zaprasza dzisiejszego człowieka: „Przygotujcie drogę dla Pana!”. Co znaczy przygotować drogę dla Pana? W Tradycji możemy odnaleźć wiele wskazówek. Oto kilka z nich:

Przygotować serce

Orygenes, uważny lektor i badacz Pisma Świętego, pyta: „Jaką drogę Mu przygotować?” - i odpowiada: „Drogą, którą Mu przygotujemy, będzie nasze serce”. A zaraz potem dodaje: „Jakże wielkie jest serce człowieka. Jaką wielkość posiada i jaką zdolność”. W tym właśnie wyrażać się winno adwentowe przygotowanie: przygotować serce Chrystusowi, który przychodzi.

Przygotować świat

Nie wystarczy przygotowanie własnego serca. Według pewnej starożytnej koncepcji, Chrystus narodził się wtedy, kiedy cały świat cieszył się pokojem. Przygotować się na przyjście Pana, oznacza również pracować na rzecz przezwyciężania wszystkich barier i podziałów; oznacza wysiłek, by wszystko doprowadzić do pojednania, ustanowić upragniony pokój i każdą rzecz budować na fundamencie prawdy i miłości. Cały świat powinien stać się „żłóbkiem”, który przyjmie Chrystusa.

Prosić o dobre przygotowanie się

Sam, o własnych siłach, nie jesteśmy w stanie przygotować siebie oraz świata na przyjście Pana. Potrzebna jest pomoc innych i samego Boga. Nie możemy też przyjąć Boga inaczej, jak w takiej mierze, w jakiej pozwolimy Mu, by On sam nas przygotował. I dlatego Bóg, który przychodzi, by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju (Łk 1, 79) musi sam nas oświecić. Tylko Jezus, który jest światłością nową na horyzoncie świata, może to światło dać i rozpalić je w dziełach codziennego życia.
Modlimy się w liturgii:
„Wszechmogący i miłosierny Boże, spraw, aby troski doczesne nie przeszkadzały nam w dążeniu na spotkanie z Twoim Synem, lecz niech nadprzyrodzona mądrość kształtuje nasze czyny i doprowadza nas do zjednoczenia z Chrystusem. Który żyje i króluje na wieki wieków. Amen”.