Władysław Sitek
Edycja przemyska 50/2003

Czas Adwentu w Kościele to oczekiwanie na przyjście i narodziny Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, Boga-człowieka, zapowiadanego przez Proroków i oczekiwanego przez ludzi od przeszło 4000 lat. To czas oczekiwania na przyjście Boga, naszego Nauczyciela i Zbawiciela. Jest to wielkie wydarzenie wymagające od nas, wyznawców Chrystusa, właściwego i odpowiedniego przygotowania duchowego i modlitewnego na przyjście Pana.
W mgłach mojej pamięci, z dzieciństwa pamiętam uroczyste, poranne Msze św. w okresie Adwentu zwane Roratami, odprawiane po łacinie w rycie trydenckim, na które prowadziła mnie moja Mama. Pamiętam, że o Roratach mówiono już w domu wcześniej, że na nie wyczekiwano jako na coś niezwykłego i uroczystego. I pamiętam, że było wtedy dużo ludzi w naszym kościele.
Nazwa Roraty pochodzi od pierwszych słów pieśni: Rorate coeli de super - Niebiosa rosę spuście nam z góry, która towarzyszy rozpoczęciu Mszy św. W Polsce najstarsze tradycje Mszy św. roratniej sięgają XIII w., kiedy to licznie zgromadzone rzesze wiernych gromadziły się w katedrze wawelskiej a przedstawiciele stanów państwa (król, duchowieństwo, senatorowie, szlachta, rycerze, mieszczanie i chłopi) zapalali jedną świecę wypowiadając słowa: „Jestem gotowy na sąd Boski”. Dzisiaj nawiązaniem do tej tradycji, będącej symbolem naszej gotowości na przyjście Jezusa Chrystusa, są cztery świece zapalane w kolejne niedziele Adwentu.
Adwent to czas naszego czuwania na przyjście Pana, Jezusa Chrystusa. To czas radości i miłości, to czas naszej żywej modlitwy i większego chyba kontaktu z Bogiem. Zauważmy, że w naszym życiu, tak samo zachowujemy się przed narodzeniem oczekiwanego dziecka, jesteśmy dumni, radośni, mili i dobrzy!
Adwent to czas na zastanowienie się nad naszym dotychczasowym życiem, to czas przeprosin i przebaczenia bliźniemu. Wszakże w okresie świąt Bożego Narodzenia - tych radosnych świąt, rodziny powinny być razem, pogodzone i szczęśliwe...
W Adwencie dążmy więc usilnie do zgody w naszych rodzinach, zaufajmy i polecajmy się w modlitwach Bogu, Chrystusowi! Odpowiadajmy miłością na cierpienie i nienawiść, umacniajmy naszą wiarę w Jezusa Chrystusa. Przestańmy przeklinać, bluźnić, kombinować, prześladować, posądzać i dręczyć najbliższych, kłamać. Mówmy pięknym językiem ojczystym. Zachowajmy naszą polską tożsamość i trwajmy w naszym polskim katolicyzmie, trwajmy przy Chrystusie! Naród i Państwo przetrwa tylko wtedy, gdy zachowa swoją tożsamość, obyczajność i wiarę w Boga. Trwajmy więc w wierze w Jedynego Boga, Jezusa Chrystusa. Bądźmy zawsze przygotowani na to, że Bóg może wszystko niespodziewanie zmienić. Ufajmy Bogu. Bądźmy zawsze gotowi na wszystko, pogodzeni z ludźmi i z Bogiem.
Grzeszni, czasem upadli, nawracajmy się. Bóg zawsze na nas czeka. Chrystus jest zawsze z nami. Zwracajmy się do Niego z modlitwą i z miłością pomimo naszego zmęczenia, słabości, zwątpień w wierze i grzechów. Wierzmy, Bóg jest nieskończenie dobry, sprawiedliwy i miłosierny. Niezmierzone jest miłosierdzie Boże! I pamiętajmy zawsze o bojaźni i potędze Bożej, pamiętajmy, że wszystko pochodzi od Boga! Wykorzystajmy dobrze czas Adwentu, abyśmy gdy nadejdzie czas narodzin Jezusa Chrystusa byli weseli i radośni.