Św. Jan Nepomucen
Św. Jan urodził się w Pomuku (Nepomuk) koło Pragi. Pierwsza ścisła wiadomość o Świętym pochodzi z 1370 r. Podczas sporu między Wacławem IV Luksemburczykiem a arcybiskupem Pragi Jan Nepomucen został aresztowany i poddany wyszukanym torturom. Po bestialskich katuszach, na wpół żywego Jana zrzucono w nocy z mostu Karola IV do Wełtawy. Miało to miejsce ok. 20 marca 1393 r. Ciało Kapłana - Męczennika znaleziono dopiero 17 kwietnia i pochowano je w pobliskim kościele św. Krzyża. W latach późniejszych pojawiła się wiadomość, że Jan Nepomucen zginął w obronie tajemnicy spowiedzi. Pierwszą informację o tym podał w swojej Kronice historyk austriacki Tomasz Ebendorfer z Haselbach (ok. 1450 r.). Według niego, król zwrócił się do Jana z żądaniem wyjaśnienia, z czego spowiadała się królowa Zofia. Gdy ten odmówił - został zamordowany. Szczątki św. Jana spoczywają obecnie w katedrze św. Wita w Pradze. Jest on Patronem dobrej spowiedzi, spowiedników i penitentów. W ikonografii Święty niekiedy trzyma palec na ustach (symbol zachowanej tajemnicy). Jego atrybutami są: klucz, książka, kłódka, krzyż w ręce, zapieczętowany list, most, z którego został zrzucony, pieczęć, wieniec z pięciu gwiazd, wieniec z gwiazd - w środku napis: Tacui - milczałem.
Św. Jan Z Dukli
Urodził się w Dukli (archidiecezja przemyska) ok. 1414 r. Został najpierw franciszkaninem komwentualnym, a jako 60-letni już zakonnik przeniósł się do bernardynów, gdzie przebywał przez 21 lat. Tu przełożeni polecili mu pełnić funkcję kaznodziei i spowiednika. Zasłynął wówczas jako wybitny mówca i spowiednik. Nawet po utracie wzroku oraz cierpiąc na niedowład nóg, z wielką gorliwością spełniał posługę kapłańską. Szczególnie z wielką miłością traktował penitentów w konfesjonale. Zmarł 29 września 1484 r. Przy jego grobie modlili się nie tylko katolicy, ale także prawosławni i ormianie, otrzymując liczne łaski. Wstawiennictwu św. Jana przypisuje się cudowne ocalenie Lwowa 1648 r. podczas oblężenia przez wojska Bohdana Chmielnickiego.
Papież Klemens XII ogłosił Jana z Dukli błogosławionym w 1733 r., a Jan Paweł II kanonizował go w 1997 r. Relikwie św. Jana znajdują się w Dukli, w kościele Ojców Bernardynów. W ikonografii przedstawia się go jako niewidomego mnicha, w habicie franciszkańskim.
Św. Alfons de Liguori
Św. Alfons urodził się w 1696 r. w pobliżu Neapolu. Studiował języki klasyczne i nowożytne, malarstwo i muzykę. Po studiach został adwokatem i wstąpił do seminarium. Pierwsze lata kapłaństwa spędził wśród marginesu młodzieży Neapolu, dla której założył „Kaplice wieczorne”. Dla jego duszpasterstwa charakterystyczne było to, że nie czekał, aż ludzie przyjdą do niego, lecz starał się sam dotrzeć do nich. W 1729 r. Alfons zamieszkał w Kolegium Chińczyków, w Neapolu. Dla ubogich z tego środowiska w 1732 r. założył Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, zwane popularnie „Redemptorystami”. Celem tego Zgromadzenia jest pójście za przykładem Chrystusa i głoszenie Dobrej Nowiny ubogim oraz najbardziej opuszczonym.
Alfons był miłośnikiem piękna: muzykiem, malarzem, poetą i pisarzem. Napisał 111 dzieł z dziedziny duchowości i teologii. W 1762 r. Alfons został biskupem Sant’Agata dei Goti, ale rok później zrzekł się urzędu. Zmarł 1 sierpnia 1787 r. W 1816 r. papież Pius VII ogłosił go błogosławionym, a Grzegorz XIV kanonizował go w 1839 r. Tytuł Doktora Kościoła nadał mu papież Pius IX w 1871 r. Papież Pius XII w połowie ubiegłego stulecia ogłosił go patronem spowiedników i moralistów.
Pomóż w rozwoju naszego portalu