11 listopada 2001 r. w Nurcu został konsekrowany kościół parafialny.
Zanim jednak na łamach Niedzieli Podlaskiej zostanie przedstawiony
zapis z tej uroczystości warto zapoznać się z historią parafii, która
może dziś poszczycić się piękną i jedną z największych świątyń w
diecezji.
Wierni wyznania rzymskokatolickiego w XIX w. w majątku
Nurzec należeli do parafii w Milejczycach, należącej do diecezji
pińskiej. Zawiadowca stacji w Nurcu wraz z innymi osobami w 1933
r. wystąpił do władz kolejowych oraz biskupa diecezji pińskiej o
wyrażenie zgody na odprawianie Mszy św. w jednej z sal dworca kolejowego.
Uzyskano na to warunkową zgodę Kurii Diecezjalnej, natomiast nabożeństwa
majowe, czerwcowe, jeżeli była pogoda, sprawowano w parku przy budynku
kolejowym. We wrześniu 1934 r. powołano Komitet Budowy Kaplicy, którego
prezesem został ks. Zygmunt Pawłowski - proboszcz parafii Milejczyce.
Projekt inż. Leonarda Matulewicza zatwierdzono dnia 21 października
1938 r. Świątynia miała mieć długość 23 m, szerokość 12 m i wysokość
15,5 m łącznie z krzyżem na wieży kościoła. 25 czerwca 1939 r. wmurowano
kamień węgielny. Po wojnie nie powrócono już do budowy kościoła przy
ul. Piaskowej. Trudności życia społecznego w pierwszych latach po
wyzwoleniu dotyczyły natury zarówno natury ekonomicznej jak i duchowej.
Katolicy i prawosławni z powodu braku świątyni mieli trudności w
spełnianiu praktyk religijnych. Choć prawosławni mieli możliwość
uczestniczenia w liturgii do lipca 1944 r. w małej kaplicy na cmentarzu
w Żerczycach, to katolicy nie mieli na stałe w Nurcu księdza.
Ponowne starania o utworzenie parafii i budowę kościoła
mieszkańcy Nurca wraz z katolikami z sąsiednich wsi rozpoczęli 29
listopada 1945 r. kierując podanie do rezydującego w Łodzi bp. Kazimierza
Bukraby. Biskup, w odpowiedzi skierowanej do ks. prał. Henryka Humnickiego,
wikariusza generalnego diecezji pińskiej, zezwolił na utworzenie
kaplicy filialnej w Nurcu, upoważniając ks. filialistę do sprawowania
czynności duszpastersko-proboszczowskich.
Na kaplicę przeznaczono budynek dawnego kasyna sowieckiego,
w której przez krótki okres czasu po wyremontowaniu księża z Milejczyc
sprawowali nabożeństwa. W styczniu 1946 r. przybył do Nurca z Tokar
ks. Mieczysław Kasprowicz, który zamieszkał w budynku pozyskanym
od nadleśnictwa w Nurcu. Drewniana kaplica przypominająca barak była
niska - 4 m wysokości. Zewnętrznie nieokazała, wnętrze miała jednak
bardzo przytulne i niezwykle ciepłe. Była pw. Matki Bożej Częstochowskiej,
której obraz umieszczono w głównym ołtarzu. Odpusty odbywały się
w uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej i św. Andrzeja Boboli.
Od lipca 1946 r. proboszczem został ks. Władysław Pykało, a od czerwca
1947 r. ks. Jan Pawlonka przybyły z parafii Zbirogi - Żabinka. W
styczniu 1946 r. został założony cmentarz parafialny. W 1952 r. w
Nurcu mieszkało 210 rodzin katolickich, a parafia liczyła 745 katolików.
W następnym roku odbyły się pierwsze misje św., które przeprowadzili
ojcowie Serca Jezusowego z Krakowa. W 1948 r. ogrodzono cmentarz
i kaplicę. Po śmierci ks. J. Pawlonki w 1978 r. proboszczem w Nurcu
został ks. Zenon Pietrzuczak. Powróciła sprawa budowy kościoła. W
związku z tym, że bezpośrednio przed II wojną światową rozpoczęto
budowę kościoła przy ul. Piaskowej, Ksiądz Proboszcz zwrócił się
o wydanie opinii do Kurii Biskupiej w tej sprawie, w której czytamy:
"O zaniechaniu budowy na dawnym miejscu przy ulicy Piaskowej
ostatecznie zadecydowała Komisja diecezjalna obradująca pod przewodnictwem
bp. Władysława Jędruszuka. W skład Komisji weszli ks. dr Henryk Kardasz,
ks. dr Eugeniusz Borowski, ks. Józef Horodeński, ks. Wojciech Wasak,
ks. Józef Barszczewski, ks. Józef Grzeszczuk, ks. Zenon Pietrzuczak
i ks. Marian Wyszkowski. Komisja dnia 5 maja 1981 r. zadecydowała,
że nowy kościół ma być budowany obok istniejącego, nie zaś na placu
przy ulicy Piaskowej". Ta ostateczna decyzja zakończyła dawny etap
budowy a przed parafią i proboszczem ks. Z. Pietrzuczakiem postawiła
nowe wyzwanie. Podjął on starania związane z budową świątyni. 31
sierpnia 1982 r. Naczelnik Gminy w Nurcu Stacji wydał pozwolenie
na budowę nowego kościoła. Ks. Zenon Pietrzuczak w latach 1982-86,
w miejsce dotychczasowej kaplicy, wzniósł kościół murowany, który
był budowany i wyposażany przez kolejnych proboszczów. Prace budowlane
prowadzone były przez nieżyjącego już dzisiaj Czesława Grabowskiego
i Jana Chmielewskiego. Ostateczny wygląd kościół zawdzięcza proboszczowi
ks. Jerzemu Olszewskiemu, który skorygował po części plany, w tym
wieży, w oparciu o projekt mgr. inż. Michała Popławskiego, który
obecnie pracuje w Monachium. Architekturę wnętrza zaprojektował Grzegorz
Łoś - adiunkt z Politechniki Białostockiej.
Obok kościoła znajduje się murowana plebania zbudowana
przez proboszcza ks. Jana Pawlonkę i wikariusza ks. Jana Wasilewskiego.
W lipcu 1996 r. do parafii przybyły Siostry Urszulanki z Włoch z
Bergamo. Prowadzą Dom Rekolekcyjny "Betania". Siostra Maria pełni
w parafii posługę zakrystianki i naucza religii w Szkole Podstawowej,
zaś siostra Laura katechizuje młodzież w Gimnazjum w Nurcu. Dziś
parafia nurzecka liczy około 1700 wiernych.
Drewnianą kaplicę, podczas administrowania parafią przez
ks. Stanisława Kozłowskiego, decyzją bp. Władysława Jędruszuka, w
1988 r. rozebrali parafianie i przekazali do nowo utworzonej parafii
św. Andrzeja Boboli w Siemiatyczach. W okresie budowy nowego kościoła
w Siemiatyczach pełniła ona funkcję świątyni parafialnej.
Pomóż w rozwoju naszego portalu