Jednym z fundamentów życia chrześcijańskiego jest prawda o zmartwychwstaniu Chrystusa i udziale wszystkich ochrzczonych w Misterium Paschalnym Zbawiciela. Jest ona tak istotna dla chrześcijaństwa, gdyż tylko dzięki niej nasza wiara i inspirowana przez nią pobożność nabiera właściwego znaczenia oraz sensu. „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara” (por. 1 Kor 15, 14) – pisze św. Paweł i dodaje: „Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli” (1 Kor 15, 20).
Przykład Zmartwychwstałego, treść Jego nauki, sens Jego objawienia o Bogu i człowieku sprowadza się do przesłania, że należy przyjąć i zgodzić się na śmierć, by odzyskać życie. Śmierć nie jest klęską ostateczną, w rozumieniu wiary chrześcijańskiej jest przejściem do innego sposobu egzystencji w wieczności. Tę prawdę wierzący przyjmują jako podstawę niezachwianej nadziei, jako jej uzasadnienie we wszelkiej pozornej beznadziejności. Chrześcijanin bowiem to ten, który nie tylko uwierzył w Zmartwychwstanie, ale uwierzył także Zmartwychwstałemu.
Każdy człowiek ma prawo uważać Chrystusowe Zmartwychwstanie za własne, za swoje i, jako takie, wprowadzić w obręb swego życia, w koleiny ludzkiego losu, tak boleśnie naznaczonego stygmatem umierania i poszukiwania dróg do jego skutecznego przezwyciężania. Chrześcijanin jest włączony w Chrystusowe zwycięstwo nad śmiercią aktem wiary, która ma swoiste powiązania z tajemnicą zmartwychwstania.
Chrystus zmartwychwstały jest źródłem życia. Jego uwielbione człowieczeństwo rozlewa życie Boże na całą ludzkość i daje je w obfitości. Obecność Chrystusa w Eucharystii, czyli obecność uwielbionego ciała Chrystusa jest właśnie źródłem najobfitszym tego życia. „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba” (J 6, 51). Ten chleb daje życie tylko dlatego, że jest uwielbionym ciałem Chrystusa Zmartwychwstałego.
Swoim zmartwychwstaniem Jezus rzucił decydujące światło na „życie i nieśmiertelność” (por. 2 Tm 1, 10) – na ostateczny sens i przeznaczenie człowieka. Stąd głoszona przez Apostołów Ewangelia, czyli Dobra Nowina, stała się Ewangelią życia. Sługa Boży Jan Paweł II pisał w swej encyklice „Evangelium vitae”: „Ewangelia życia znajduje się w samym sercu orędzia Jezusa Chrystusa. Kościół każdego dnia przyjmuje ją z miłością, aby wiernie i odważnie głosić ją jako dobrą nowinę ludziom wszystkich epok i kultur...”.
Kościół nieustannie głosi: „Powstał z grobu Pan, który za nas zawisł na krzyżu”. Zmartwychwstanie nadaje ludzkiemu życiu głęboki sens. W drodze do wieczności nieustannie ma umierać człowiek stary, człowiek grzechów i wad, rodzić się człowiek nowy – człowiek wiary, łaski i miłości.
Z wiarą i miłością dla Zbawiciela nośmy w sobie gorące pragnienie zmartwychwstania, by móc zobaczyć i dostąpić radości, jaką zgotował Pan miłujących Jego przyjście. Chcemy zmartwychwstać, aby na pytanie Apostoła Narodów: Czy Bóg cierpiał na darmo?, móc odpowiedzieć: Nie na darmo!
Pomóż w rozwoju naszego portalu