Szczęśliwa żona, matka ośmiorga dzieci i założycielka zgromadzenia zakonnego. Ochmistrzyni na dworze królewskim i pielgrzym na drogach Europy i Ziemi Świętej. Mistyczka i kobieta czynu. Napominała możnych tego świata, przepowiadała kary Boże, nakłaniała papieży do powrotu z Awinionu do Rzymu. Św. Brygida Szwedzka. Patronka Europy, Szwecji, pielgrzymów oraz dobrej śmierci.
Wskazując ją jako współpatronkę Europy w 1999 r., Ojciec Święty Jan Paweł II napisał: „Pragnę, aby stała się ona bliska nie tylko tym, którzy otrzymali powołanie do szczególnej konsekracji, ale także tym, którzy zostali powołani do zwykłych powinności życia świeckiego, zwłaszcza zaś do wzniosłej i trudnej misji założenia chrześcijańskiej rodziny”. Jakie były losy tej świętej, bliskiej zarówno rodzinom, jak i osobom oddającym się na wyłączność Bogu? Żyła w XIV wieku, czasie wojen i podziałów. Urodziła się w 1302 r. w religijnej rodzinie szwedzkiej, spokrewnionej z dynastią królewską. Już w dzieciństwie chciała się poświęcić Bogu. Miłować tylko Jego. Jednak w wieku 14 lat, zgodnie z ówczesną tradycją, została wydana za mąż. Brygida, nie sprzeciwiając się ojcu, i w tym fakcie odnalazła wolę Pana Boga. Była oddaną i kochającą żoną i matką czterech synów i czterech córek, z których jedna – Katarzyna – również została ogłoszona świętą. Życie zarówno Brygidy, jak i męża Ulfa wypełniały dzieła miłosierdzia, modlitwa. Wspólnie założyli szpital, służyli ubogim, pielgrzymowali. Razem przeżyli 28 lat. Po śmierci Ulfa i usamodzielnieniu się dzieci Brygida rozpoczęła życie całkowicie poświęcone Bogu. Pokutowała, modliła się, czyniła miłosierdzie. To na jej prośbę zostało przetłumaczone Pismo Święte na język szwedzki. Bóg prowadził ją i przygotowywał do kolejnych zadań, jakie jej przeznaczył. Zgodnie z objawieniami przepowiadała królowi Szwecji i Krzyżakom kary Boże (które zresztą wkrótce na nich spadły), papieży wzywała do powrotu do stolicy chrześcijaństwa, ganiła duchowieństwo za życie niezgodne z Ewangelią. Założyła zgromadzenie zakonne Najświętszego Zbawiciela, znane bardziej jako brygidki, którego celem jest służba dziełu przywrócenia jedności wszystkich wierzących w Chrystusa. Jego pierwszą opatką została córka Brygidy – Katarzyna.
W 1349 r. przyszła patronka Europy udała się do Rzymu, by zyskać odpust roku jubileuszowego 1350 i zatwierdzić reguły swojego zakonu. Założyła tu klasztor. Rzymska podróż jeszcze bardziej otworzyła jej oczy i serce. Pielgrzymowała do sanktuariów średniowiecznej Italii, a na koniec do źródeł chrześcijaństwa – do Ziemi Świętej.
Św. Brygida swoim bogatym życiem, którego niektóre tylko fakty są tu przedstawione, pokazuje, jak bronić wiary, jak odważnie stawiać czoła zarówno władzy państwowej, jak i kościelnej, jak bronić wartości społecznych i wiary. Przekonuje, że życie trzeba podejmować w każdej sytuacji i w każdym jego wymiarze.
„Brygida – jak napisał Jan Paweł II w przytoczonym już na początku liście ogłaszającym św. Brygidę Szwedzką, św. Katarzynę ze Sieny i św. Teresę Benedyktę od Krzyża patronkami Europy – przyczyniła się do budowy wspólnoty kościelnej, w szczególnie krytycznym momencie jej dziejów, nie tyle przez ową pobożną pielgrzymkę, co raczej przez swoje głębokie zrozumienie tajemnicy Chrystusa i Kościoła. Wewnętrznemu zjednoczeniu z Chrystusem towarzyszyły bowiem specjalne charyzmaty prorockie, dzięki czemu Brygida stała się punktem odniesienia dla wielu osób w Kościele swojej epoki. (…) Jest ono (wewnętrzne doświadczenie) zatem ważnym świadectwem, które ukazuje, jaką rolę może odgrywać w Kościele charyzmat przeżywany w postawie pełnego posłuszeństwa Duchowi Bożemu oraz w sposób całkowicie zgodny z wymogami komunii kościelnej”.
Powtarzając za kapłanem w czasie Eucharystii ze wspomnienia liturgicznego św. Brygidy Szwedzkiej (23 lipca), módlmy się i my: „Boże, Ty prowadziłeś świętą Brygidę różnymi drogami życia i objawiłeś jej mądrość Krzyża, gdy rozważała mękę Twojego Syna, daj nam, abyśmy żyjąc w każdym stanie, Ciebie we wszystkim szukali”.